"Πώς αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν, πασχίζοντας ανόητα να εξασφαλίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων''

Γ. ΡΙΤΣΟΣ


31 Δεκ 2014

Απο-λογισμός




Μικροσκοπική, τόση δα ήμουν, όταν ο καιρός και οι εποχές ήσαν με ξεκάθαρη μορφή,
πηδούσα απ’ το παράθυρο, χόρευα σε αλάνες και κρεμιόμουν απ’ τα σύννεφα.
Άρπαζα στις στάλες χούφτες μου, όποιες μαργαρίτες έπαιρνα χαμπάρι,
σε γλάστρες, χώμα ή τσιμεντένια ακρούλα. Γλυκιά εμμονή το φως τους.

10 Δεκ 2014

Κάπως έτσι… Αδιανόητα.





Άμετρη παρωδία οι παρόλες σου,
μπας και ξεπλύνεις αμαρτίες
με άγιες λέξεις.
Ακατάσχετο τρεχαλητό ο νους, μπας και ξεγελάσεις τα θολά σου όνειρα.

2 Δεκ 2014

Άτακτα κτήτωρ και ξερό ψωμί.



Θυμάσαι τα λευκώματα που φτιάχναμε στο σχολείο; Ξέρεις, εκείνο το τετραδιάκι-ψυχογράφημα
που δημιουργούσαμε με σκοπό να πούμε όλα αυτά που δεν τολμούσαμε και τελοσπάντων μέσα από το οποίο μπορούσαμε να καταλάβουμε τον χαρακτήρα, τις επιθυμίες και τους πόθους του ποθητού "άλλου". Εντέλει αυτός ήταν ο σκοπός, να μάθεις ποιός ή ποιά "γονατίζει" σε ποιόν… 
Ποιός νοιάζονταν μωρέ για το αγαπημένο χρώμα της Σούλας; Χα!

7 Νοε 2014

Ακέραιος Αγάπαγας





Ακεραιότης σημαίνει απόλυτη συνέπεια λόγου και πράξης. Όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα σου να υπογράφουν, ακριβώς επάνω, στην μεστότητα της τιμιότητας σου.
Όχι περιστασιακά, αλλά κατάστηθα να καρφώνεις την αλήθεια σου. Έτσι να πορεύεσαι,  ακέραιος, κρατώντας στο ‘να χέρι την ψυχή και στο άλλο την γενναιότητά σου.

8 Οκτ 2014

Κάτι τις αδάμαστο…




Άγγιξέ με.
Όταν θα ‘ρθεις, πρώτα τα σημάδια μου να χαϊδέψεις.
Κοίτα τα, αν τα ξύσεις λίγο θα γίνουνε καινούργια.
Καινούργιο υλικό (του)  λ εί π ει ς  για να  καίς.

11 Σεπ 2014

Μη Αναστρέψιμος



Ξέρεις πως είναι; Τι μορφή έχει να δίνεσαι αλόγιστα;
Σαν κάτι ιερό. Κάθε πρωί να υποκλίνεσαι μια καλημέρα και κάθε βράδυ μια καληνύχτα.

13 Αυγ 2014

Άφηκέ μου λίγο ρου και θα σου δώσω τινα


Photography:Sergio Larraín


Η μεγαλειότητα του πάθους, των άκρων ποθούμενων δυνατών ερώτων. Τι ποιο υπέροχο απ’ το αλόγιστο τρέμουλο του πάθους;
Να ζεις ωσάν ήρωας ταινίας ή όπως σμιλεύεται μια παραμεθυσμένη ζωή στα απόκρυφα σπλάχνα των διηγημάτων.
Τι ωραία… Τι όμορφα… Και ταξιδεύεις... Ταξιδεύεις ή…

3 Αυγ 2014

Συνέντευξη στο inculture.gr με αφορμή την έκθεση "Το χρώμα της βίας", υπό την αιγίδα της Unesco.



Photography: Spyros Hound
Με αφορμή την συμμετοχή της στην έκθεση ζωγραφικής της Unesco με θέμα "Το χρώμα της βίας" η εικαστικός Άννα Μιχαηλίδου μιλά στο inculture. Αυθόρμητη, ειλικρινής, καυστική, ώριμη αλλά και με τον παρορμητισμό μικρού παιδιού, μέσα από ένα χειμμαρώδη λόγο μας παραθέτει τον προσωπικό της χάρτη αξιών...που χαρακτηρίζει τόσο τη ζωή της όσο και την τέχνη της. Η δουλειά της μοναδική όπως και η προσωπικότητά της. Η πρώτη επαφή με τα έργα της μου ξύπνησε την περιέργεια και την ανάγκη να την γνωρίσω από κοντά και αυτό ήταν μόνο η αρχή...


10+1 ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ


Ποιό είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σου;
Γελάω πολύ δυνατά και κλαίω πολύ σιωπηλά…
Το πείσμα μου.

Ταλέντο
Δεν πιστεύω στο ταλέντο, με την ευρεία έννοια της δεξιότητας. Το ταλέντο θεωρώ πως είναι αντίληψη. Συγκεκριμένα όσον αφορά τον καλλιτέχνη, ο συνδυασμός του ψυχισμού, της αντίληψης που σχηματίζει για τα πράγματα και η επίμονη πολύ δουλειά μπορούν να οδηγήσουν στο καλύτερο και δυνατότερο αποτέλεσμα. Βασική προϋπόθεση αποτελεί η αλληλεπίδραση αυτών, όπου το ένα αναδεικνύει το άλλο.

Αγάπη
Υπέρτατο αγαθό! Όλα τα μετουσιώνει και μεταμορφώνει σε Θείο.
Ό,τι κι αν κάνεις, αν λείπει η αγάπη τότε δεν θα το κάνεις καλά.
Η αγάπη είναι μία τεράστια θετική ενέργεια που επηρεάζει βαθειά και απόλυτα πρόσωπα, καταστάσεις, ακόμα και πράγματα υλικά…
Για παράδειγμα όταν μαγειρεύεις με αγάπη, είναι σχεδόν απίθανο να μην είναι υπέροχο το φαγητό. Φαντάσου τι γίνεται όταν αγαπάς κάποιον χα!

Έρωτας
Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή αν δεν είναι ερωτεύσιμη. Ο ερωτισμός και η ερωτική διάθεση είναι τροφή για εμένα.
Δεν υφίσταμαι χωρίς ερωτισμό, να είμαι ερωτική και ερωτεύσιμη. Ξέρεις, δυσδιάκριτη η διαφορά ανάμεσα στους έρωτες και τα πάθη και τα δύο μπορεί να προκαλέσουν ευφορία ή πόνο και τα δύο συνδέονται και επηρεάζουν την ψυχούλα μας. Γι’ αυτό, με λυπεί όταν απουσιάζουν  τέτοιου είδους δράσεις ζωής, πάθους και ερώτων που μεγαλώνουν την ψυχή όπως και να ‘χει.

Φιλία
Είναι η μεγαλύτερη ευλογία μετά την τέχνη μου. Ο φίλος που μου μοιράζεται  το δάκρυ και τη χαρά μου, που είναι δίπλα μου ακόμα και όταν δεν είναι με απτό τρόπο... Και ο χρόνος πάντα μας αποκαλύπτει μέσα από κομβικά σημεία της ζωής, ποιός είναι αληθινός φίλος. Όσο για εμένα, προσπαθώ να είμαι καλή φίλη,  δεν το καταφέρνω πάντα, όμως δεν είμαι ποτέ αγνώμων αφού ποτέ δεν ξεχνώ τους αληθινούς φίλους, την στήριξη και την αγάπη τους. Εκείνοι, οι λίγοι και σημαντικοί είναι που παίρνουν και την ανάλογη αθάνατη θέση στην καρδιά μου.

Αφοσίωση
Η αφοσίωση αφορά πολλούς τομείς της ζωής. Για παράδειγμα, το αν το αποτέλεσμα του έργου μου είναι καλό και μπορεί να εντυπωσιάσει κάποιους, αυτό δεν οφείλεται σε κάποια δεξιότητα. Δεν έγκειται δηλαδή στον τρόπο που δουλεύω αλλά στη απόλυτη αφοσίωση που έχω σε αυτό. Γενικότερα όμως με χαρακτηρίζει αυτή η αξία καθώς αφοσιώνομαι σε πρόσωπα και καταστάσεις. Νομίζω με χαρακτηρίζει η πίστη μου σε αυτά από μικρό παιδί, κάτι που πολύ δύσκολα χάνω.

Ήθος
Συνώνυμο της Αλήθειας, η οποία αποτελεί απαραίτητο συστατικό ιδιαίτερα της δουλειάς μου και όχι μόνο. Άλλωστε όταν λείπει η αλήθεια σε ό,τι κάνεις, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι fake, δήθεν. Έτσι, είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτό που ακούμε ή βλέπουμε, όταν έχει σμιλευτεί από ήθος, αλήθεια, ακριβώς αυτό είναι που τελικά λυτρώνει.

Ακμή/Ακμαιότητα
Δεδομένου ότι η Ακμή επέρχεται μετά την Παρακμή, άρα το ένα δεν κάνει χωρίς το άλλο. Δύο στοιχεία που χρειάζονται στη ζωή και τη προσωπικότητα ενός ανθρώπου για να υπάρχει ισορροπία, όπως συμβαίνει και στη φύση. Έτσι -για να το πάω λίγο παρά πέρα- σε όλους τους ανθρώπους υπάρχει η φωτεινή και η σκοτεινή πλευρά. Είναι λοιπόν εξαιρετικά σημαντικό να είμαστε συμφιλιωμένοι και με τις δύο μας πλευρές. Δυστυχώς ή ευτυχώς κάποτε περνάμε και μέσα από σκοτεινά μονοπάτια, κάνουμε λάθη και μέσα από αυτά μαθαίνουμε, -κυρίως από αυτά- για να οδηγηθούμε τελικά στην αυτογνωσία. Για να περάσουμε στην εξέλιξη και την δημιουργία που χαρακτηρίζουν την αξία της Ακμαιότητας.

Ομορφιά
Θέλω να περιβάλλομαι από ομορφιά γενικά και δεν εννοώ μόνο ως ρεαλιστική απεικόνιση, που αφορά το περιβάλλον στο οποίο ζω, αλλά κυρίως να περιβάλλομαι από αρχοντιά και ομορφιά στις συμπεριφορές. Ακριβώς αυτό είναι η αισθητική καλλιέργεια. Ομορφιά στην έκφραση, στην ευγένεια, στους τρόπους. Στον τρόπο που μιλάει κάποιος, στον τρόπο που κινείται, στο περιβάλλον που έχει επιλέξει να ζει. Ακόμα και στις αισθήσεις, στους ήχους, στις γεύσεις … Στα πάντα εμπεριέχεται η αισθητική και ανάλογα με το πόσο έχει καλλιεργηθεί έχουμε και την ανάλογη ομορφιά. Ομορφιά ψυχής, που σε ανυψώνει και σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, όπως συμβαίνει με την τέχνη.

Ποιότητα
Όταν υπάρχει έλλειψη ποιότητας έχουμε μετριότητα. Επομένως θα σου πω τι είναι για μένα μετριότητα για να καταλάβεις την όποια πίστη μου, στην ποιότητα.
Με μετριότητα χαρακτηρίζω εκείνους που αδικούν και έχουν επιφανειακή κρίση έναντι των άλλων. Την μετριότητα την συναντούμε τόσο σε κοινωνικό/ανθρώπινο επίπεδο, σε πολύ κακές πολιτικές που υφίστανται οι κοινωνίες όσο και στον κόσμο της τέχνης. Ιδιαίτερα όσον αφορά τον κόσμο της τέχνης με ενοχλεί η έπαρση των "Ειδικών" (τεχνοκριτικοί, γκαλερίστες, Μουσεία κλπ –όχι όλοι). Με ενοχλεί η έλλειψη ποιότητας σε ένα φτιαχτό σύστημα αξιών επιφανειακής κρίσης που δεν δίδει ευκαιρίες και αφορίζει σπουδαίους νέους καλλιτέχνες επειδή απλώς δεν διαθέτουν τα μέσα, είτε σε επίπεδο δημοσίων σχέσεων είτε σε οικονομικό επίπεδο – φαντάσου, πόσο χυδαίο είναι να πρέπει να πληρώσει ένας καλλιτέχνης για να εκθέσει σε έναν χώρο- Εντέλει, πόσο τεράστια μετριότητα είναι όταν αναδεικνύεται το «φαίνεσθε» εις βάρος του «είναι».

Δύναμη
Πιστεύω στην δύναμη, όχι στην εξουσία. Έχουν λεχθεί πολλά για τη δύναμη του νου είναι αλήθεια – μπορεί κανείς να καταφέρει τα πάντα – όμως η δύναμη της ψυχής, το σθένος ενός ανθρώπου είναι η μνημειακή κινητήριος δύναμη των πάντων. Θεωρώ ότι το συναίσθημα για οτιδήποτε, ξεπερνά τη λογική, καθώς το συναίσθημα έχει μεγαλύτερη δύναμη γι’ αυτό και πολλές φορές είναι μη ελεγχόμενο. Όμως αυτή είναι η άποψη ενός καλλιτέχνη… Ένας Μαθηματικός, πιθανόν να σου πει κάτι άλλο.

+Δημιουργία
Να ένα καλό κίνητρο για ζωή, η δημιουργία στα πάντα.
Η δημιουργία αποτέλεσε και αποτελεί την μεγαλύτερη βαρύτητα στη διαμόρφωση και εξέλιξη της ζωής μου. Είναι αλήθεια πως μπορεί και χρειάζεται κανείς να είναι δημιουργικός σε οποιαδήποτε φάση της ζωής του. Όμως, αναφερόμενη στο δημιουργικό κομμάτι της τέχνης, αποτελεί ακόμη μεγαλύτερη αλήθεια, το ότι ο πόνος είναι ουσιαστικότερη κινητήριος δύναμη στη δημιουργία τέχνης. Αυτό βέβαια βρίσκεται σε απόλυτη συνάρτηση με το τι θέλει να εκφράσει ο εκάστοτε καλλιτέχνης, μέσα απ’ την δουλειά του. Όταν δηλαδή θες μέσα από το έργο σου, να προκαλέσεις, να σκουντήξεις, να αφυπνίσεις… Ε τότε είναι σημαντικό να έχεις κατανοήσει και βιώσει τα προβλήματα της κοινωνίας στην οποία ζεις. Αλλιώς πως, αν κάθεσαι αναπαυτικά σε ένα ροζ συννεφάκι;

Επιμέλεια συνέντευξης:  Μαριάννα Αναστασοπούλου 




 
 
 

5 Ιουλ 2014

Ψιτ… Ο μικρός πρίγκιπας είναι Αναρχικός




Ακούω κάποιους που λένε ότι ο έρωτας είναι προσαρμοστικός, ως προς τον τρόπο του.
Ξέρεις, μπορεί να είναι cool, παιχνιδιάρης, παθιασμένος, ήρεμος ή να σου κάνει νούμερα, ανάλογα την προσωπικότητα που ντύνει… Έτσι λένε, κάποιοι.
Χα! Μωρ’ τι μας λες! Ο έρωτας προσαρμοστικός; Από πότε;

22 Ιουν 2014

Έλα ρε…




Υπάρχουν άνθρωποι που δεν ταιριάζουν με την "αισθητική" μας αντίληψη, εννοώντας στους τρόπους, το βλέμμα, το χαμόγελο, την κίνηση, την στάση… Ζωής.
Όμοια υπάρχουν και λέξεις…

15 Ιουν 2014

Άλλο-θι




Να μη φοβάσαι τις λέξεις αλλά περισσότερο τις ανειρήνευτες πράξεις μας.
Οι λέξεις, παραμένουν ακίνδυνες, πουπουλένιες και αθόρυβες,
εμπρός στην ένσαρκη θεριεύουσα αμεσότητα του πόθου μας…

9 Ιουν 2014

Να φοβάσαι την… Κοκκινοσκουφίτσα!




(It's all make believe, isn't it?...) Οil on canvas 142x128cm


Ήσυχα και αθόρυβα πάντα να αρθρώνεις το βήμα και τον λόγο σου…
Ήσυχα και αθόρυβα να χαράσσεις τα ίχνη σου, μικρά και ανεπαίσθητα, έτσι δεν θα σβήνονται ποτέ παρά θα μένουν εκεί, σε κάποια ακρούλα του μυαλού. Μου είχε πει κάποτε, απάνω στο αλκοολίκι του, ένας στοιχειωμένος λογοτεχνικός ήρωας… Έτσι τον έλεγα.

3 Ιουν 2014

Deadline……………………………………...





Ο χρόνος… Είναι περιπαιχτικός, αλήτικος. Νομίζεις ότι τον έχεις και όλο σου φεύγει.
Σα την γκόμενα που σε παίζει, σε ανάβει και λίγο πριν… Σε αφήνει μετέωρο στην ζάλη του πριν, του τώρα, του μετά. Να ψάχνεσαι, να μαζεύεις ότι σου έχει απομείνει και να ξανά συντάσσεις λεπτά, ώρες, μέρες, σκέψεις, αισθήσεις, συναισθήματα.
Ξανά στοιχίζεις τις ακούσιες αισθητήριες παρατάξεις του νου, πρώτα του δικού σου Deadline κι ύστερα των άλλων. Έτσι πρέπει, αυτή είναι η σειρά σου λέω, όχι πρώτα των άλλων…

28 Μαΐ 2014

Aπλ(έρωτα) Αμ(έρωτα)





4.00 τα άγρια χαράματα… Λίγο πριν, λίγο μετά της νύχτας τη γαλήνη,
διαμαντένιοι οργασμοί σκέψεων αγκαλιάζουν και στολίζουν το σώμα μου.
Και όταν κάποτε παραδίδομαι στα χέρια του Μορφέα,
κάποια απόκοσμη ονείρωξη φωτίζει τα πρόσκαιρα σκοτάδια,
σχίζει στα δυο την σιωπή της νύχτας και κάθε τόσο με ξυπνάει…
Ουρλιάζω με την σβησμένη μου φωνή,
με την κομμένη καυτή μου αναπνοή.
Η Αδρεναλίνη μου έμπροσθεν μιας εμπόλεμης κατάστασης,
να μάχομαι, να πολεμώ με τον ηττημένο άλογο εαυτό,
σώμα με σώμα, να τον πνίγω και να με πνίγει.
Νάρκη που πατάω, ακούω το κλικ και ξέρω...

16 Μαΐ 2014

Με γεύση Ευψυχία παρακαλώ!





Υπάρχουνε στιγμές που θέλω να πάρω φόρα και να αρχίζω να "χαστουκίζω" με λόγια, αγκαλιές, σπρωξίματα, φιλιά, κραυγές… Ότι! Όλους εκείνους που "χαπακώνονται" μετά μανίας τους φόβους τους, την ατολμία, την αδράνειά τους.
Να μπορούσα να αντικαταστήσω, με κάποιο τρόπο αυτή την μεμαθημένη, βολική σαπισμένη τους τροφή. Δεν νιώθουν καν την μπόχα που αναδύουν οι φόβοι τους, τόσο πια την έχουνε συνηθίσει, έχει περάσει και έχει ποτίσει κάθε κύτταρο του σώματός τους. Αναρωτιέμαι, ποια μπορεί να είναι εκείνα τα βιώματα, τα τόσο δυνατά ή οι αξεπέραστες τραυματικές εμπειρίες, που να έχουν σμιλέψει τόσο βαθειά την ψυχή, να της έχουνε χαράξει φόβο, δειλία, μικρότητα…
Μία ανεξίτηλη εικόνα ενός ζαρωμένου, άχρωμου, άτολμου ανθρώπου, είναι δυνατόν, αυτή, να είναι πιο δυνατή από την αληθινή εικόνα μιας υπερούσιας ζωής;
Και πάντα ακούω τις ίδιες, επαναλαμβανόμενες δικαιολογίες… Φταίνε οι γονείς,
η δουλειά, η ρουτίνα, τα προβλήματα, ο/η γκόμενα/γκόμενος, τα ψυχολογικά, το κράτος… 
Ο ουρανός ο ίδιος! Αλλά ποτέ εμείς, ο εαυτός μας!
Πόσο χυδαίο είναι να συρρικνώνουμε τα όνειρά μας, μόνο και μόνο για την εύκολη προσβασιμότητά τους, από ανασφάλεια, τρόμο ή τεμπελιά.
Ακόμα και την τέχνη που πάντα ανυψώνει την ψυχή, να την λουστράρουμε, να την γυαλίζουμε να είναι έτσι πιο ευκολοχώνευτη στους άμοιρους, του πνεύματος, φτωχούς. Εύκολα να την εκδίδουμε επί χρήμασι σε κάποιον "περίοπτης τέχνης" νταβατζή, μήπως και καταφέρουμε για λίγο να την δείξουμε, από την αφάνειά της να βγει, για λίγο να φανεί… 
Ρε, Οι Ιππότες των τεχνών και της αλήθειας, δεν σκαμπάζουν! Σέρνονται στην λάσπη, κυλιούνται στο χώμα, το τρώνε! Με βλέμμα τρελό, αλλοπαρμένο μα περήφανο και καθαρό, στο πιτς-φιτίλι σε ντύνουν και σε γδύνουν, σε βλέπουν, ορατό ή αόρατο.  Κι ας γδέρνονται τα γόνατα και οι αγκώνες, το γλείφουνε το αίμα απ’ τις πληγές κι άμα λάχει στο φτύνουνε κατάμουτρα… Έτσι για να γευθείς λίγη ευψυχία. Αθάνατοι, αυτοί οι καλλιτέχνες!
Πόσο λυπηρή και τραγική είναι η όποια αποστείρωση, χρυσόψαρα σε γυάλα, πίσω από ένα τζάμι, θεατές χρωμάτων, ενέργειας, στιγμών. Πίσω από ένα παράθυρο… Σπιτιού, αυτοκινήτου, οθόνης, όχι να πρωταγωνιστούμε, αλλά μόνο "ασφαλείς" να παρακολουθούμε ένα επαναλαμβανόμενο βουβό φιλμάκι της ζωής.
Ναι, μια χούφτα μικροί θνητοί είμαστε που παλεύουμε για την επιβίωσή μας, μα ο στόχος δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερος και υψηλότερος; Kι ας μην το φτάσουμε ποτέ. Τόσα θα ‘χουμε κατακτήσει στην διαδρομής της ζωής μας, από το ταξίδι.
Πιότερο θα ‘ταν να παλεύουμε για την αθανασία της ευτυχίας μας, να μας προσφέρουμε την πολυτέλεια της βούλησης και πράξης "Κατά του Δαίμονα εαυτού". 
Να γκρεμιζόμαστε ρε, να συναντιόμαστε, να κοιταζόμαστε στα μάτια, να μοιραζόμαστε, να λέμε βλακείες, να ερωτευόμαστε, να είμαστε αδέξιοι, να δημιουργούμε,
να "τρώμε" χυλόπιτες, να γελάμε με χαζομάρες, να λερωνόμαστε,
να αγκαλιαζόμαστε, να τσαλακωνόμαστε…
Και αν είμαστε στην ύλη μας φτωχοί, ας γυμνωθούμε,
καλύτερα να στέκουμε γυμνοί να καούμε από τον ήλιο.
Κι αν πεινάσουμε, ας μπουκωθούμε ψωμί, ελιά και ένα κομμάτι της Ελλάδας
ουρανό…
Να μην φοβόμαστε να πάρει!!! Η θνητή ατσαλοσύνη μας, πιο πολύ μας ατσαλώνει.   
Ας (εκ)τραπούμε προς την σώματος και ψυχής αλκήν, προς τα ακατάβλητα φρονήματα μιας παθιασμένης εύτολμης ζωής.
Ένα σάλτο είναι μωρέ τόσο δα… Το πέρασμα από την virtual reality (Ευ)ζωία στην Ζώσα (Ευ)ψυχία!

10 Μαΐ 2014

(Παρα)φορά



Φωτιά! Σε σένανε μιλάω…  Δες με!
Μετουσιώνομαι στην μορφή σου, κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν σου…
Εναποθέτομαι στο υπερούσιό σου και ηδονικά ακροβατώ στο βλέμμα το αλλόκοτο,
που αντανακλά τον λάγνο μου χορό
καθρεφτίζοντας το νωχελικό μου τον ρυθμό της ανάσας μου ζεστό.
Να ψιθυρίζω στον χαμένο μου θεό να με δεχτεί την ασυγχώρητη αμαρτωλή
και με πάθος να αγκαλιάσει την μέθη της εκούσιας παραφροσύνης μου.

Διάλεξε την μάχη του κορμιού μου, πολιόρκησέ με και σου υπόσχομαι…
Να σε αφήσω να νικήσεις και στη μεγαλειότητά σου για πάντα να με φυλακίσεις.
Το βλέμμα μου θα μετατρέψω σε νερό, με κατάνυξη να πλύνω το σώμα αυτό
και ότι περισσέψει, αχόρταγα όλο θα το πιώ.
Να ‘ναι έτσι τα φιλιά μου πιο υγρά να ταξιδεύουν πάνω σου,
παράφορα ηδονικά, να τρέμει κάθε σου απόκρυφη γωνιά.
Με την άκρη της γλώσσα μου να σε γευθώ,
να γλείφω άκρατα την σάρκα της ψυχής σου.

Γλυκό και αλλόφρονο να ‘ναι το βάσανο του πάθους μου, να προσεύχεσαι να παρατείνεται 
η δούλη μου στο άγιο το κορμί σου.
Να σε πιώ, ανέλεγκτα να μεθύσω, εκστασιασμένη μέσα σου να με ξομολογήσω…
Ελιξίριο ζωής στα έκθυμα, απ’ των παθών μου τα παθούμενα να ναρκωθώ και στο μυθώδη σου εαυτό απόλυτα να υποταχτώ.
Προσκυνημένη μα ελεύθερη στα χέρια σου θα είμαι αφημένη,
στης μυρωδιάς την ζάλη σου για πάντα δολωμένη.

Μέσα μου να σε κρύψω, βαθιά κι αργά να καίγεσαι…
Μα από τις στάχτες σου, σαν τον Φοίνικα τον πορφυρό, κάθε φορά που χάνεσαι, να αναγεννάσαι και πάλι ξανά απ’ την αρχή σου να βουτάς, στον βυθό της διάπυρης ψυχή μου, στον σκοτεινό μου πειρασμό, αλκοολικά συνέχεια, να θέλεις να σκορπάς.   
Δεν θα σε ακουμπήσω με τα χέρια μου, δεν τολμώ…
Μόνο με την ανάσα, που αγγίζει πιο βαθιά από τα χέρια, με το στόμα, την γλώσσα,
το μάγουλο θα χαρτογραφήσω κάθε σπιθαμή σου, κάθε βλέμμα της ζωής σου, κάθε μικρή αναπνοή σου, να μάθεις πόσο πλήρες μπορεί να είναι αυτό το "Μόνο".