Την
πρώτη μέρα που σε είδα έγινα Άνοιξη.
Κι ας
έκανε κάποιες φορές κρύο, εγώ εκεί, επέμενα Άνοιξη.
Μη
νομίζεις, δεν είναι δύσκολες οι μέρες που περνούν…
Μάλλον έτσι γίνεται όταν διψάς, θες να πιείς και το νερό της θάλασσας και πάλι δεν σου φτάνει.
Είναι
περίεργος ο χρόνος. Η απόσταση των ανθρώπων κάνει άχρονη την καθημερινότητα.
Η
ρουτίνα που σε δένει με τις κοινές σας στιγμές μικραίνει μέχρι να εξαφανιστεί.
Έτσι
έμαθα να δέχομαι κομμάτι περισσότερο την αδυναμία και τον φόβο της ξεκλείδωτης
"ασφάλειας".
Όλα
εκείνα που σε δένουν με μυρωδιές, επαφές και εικόνες μένουνε αφύλακτα,
απροστάτευτα.
Τούτα
που θρέφαμε με την παρουσία μας, μαθαίνουν να υπάρχουν από μόνα τους, γίνονται αυθύπαρκτα
με άγρια τιμιότητα. Δηλαδή ότι πιο αληθινό.
Μία
καλημέρα και μία καληνύχτα γίνεται ένας ολόκληρος κόσμος σου λέω!
Ο
δικός σου. Ο τόπος σου. Το σπίτι σου. Το οικείο σου. Εσύ και Εγώ.
Δεν
μου λείπεις.
Κάθε
πρωί σε χαμογελάω, κάθε μεσημέρι σε ξεκουράζομαι, κάθε απόγευμα σε χορεύομαι
και κάθε βράδυ σε ερωτεύομαι.
Βλέπεις; Δεν μου λείπεις.
Κάθε μέρα σε κουβαλάω… Στα χέρια μου, στο λαιμό, στο στήθος, στην κοιλιά.
Σε φοράω με τις μπλούζες και τα παπούτσια μου, σε δένω σφιχτά με κοκαλάκια στα μαλλιά μου.
Άλλωστε
ξέρεις.. Ένα πλαφ! Και είσαι αθόρυβα στην πόρτα της ζωής μου.
Ένα πλαφ
είναι!
''Ξέρεις πότε κατάλαβα πόσο σε αγαπώ;
Όταν έπιασα τον εαυτό μου να ονειρεύεται την ευτυχία σου.''
Γι' αυτό, δεν μου λείπεις.