Πλαφ!

 

Την πρώτη μέρα που σε είδα έγινα Άνοιξη.
Κι ας έκανε κάποιες φορές κρύο, εγώ εκεί, επέμενα Άνοιξη.
Μη νομίζεις, δεν είναι δύσκολες οι μέρες που περνούν… 

Μα να, είναι που το ανυπόμονο πεισμώνει να μετρά χωρίς "νούμερα" τον χρόνο…
Μάλλον έτσι γίνεται όταν διψάς, θες να πιείς και το νερό της θάλασσας και πάλι δεν σου φτάνει.

Είναι περίεργος ο χρόνος. Η απόσταση των ανθρώπων κάνει άχρονη την καθημερινότητα.
Η ρουτίνα που σε δένει με τις κοινές σας στιγμές μικραίνει μέχρι να εξαφανιστεί.
Έτσι έμαθα να δέχομαι κομμάτι περισσότερο την αδυναμία και τον φόβο της ξεκλείδωτης "ασφάλειας".
Όλα εκείνα που σε δένουν με μυρωδιές, επαφές και εικόνες μένουνε αφύλακτα, απροστάτευτα.
Τούτα που θρέφαμε με την παρουσία μας, μαθαίνουν να υπάρχουν από μόνα τους, γίνονται αυθύπαρκτα με άγρια τιμιότητα. Δηλαδή ότι πιο αληθινό.

Σου είπα, ένα "πλάφ είναι η ζωή!" και πήγαμε παραπέρα, με διαφορά ψυχής.

Έτσι έμαθα να ζω με ξεκλείδωτο συναίσθημα και να χαίρομαι για τούτο γιατί βλέπεις στέκει από μόνο του, χωρίς στηρίγματα και κιγκλιδώματα. Δεν φεύγει, από συνείδηση όχι από συνήθεια. Συνειδητά και ελεύθερα κάθεται και σουλατσάρει μέσα μου.

Δεν μου λείπεις.

Μία καλημέρα και μία καληνύχτα γίνεται ένας ολόκληρος κόσμος σου λέω!
Ο δικός σου. Ο τόπος σου. Το σπίτι σου. Το οικείο σου. Εσύ και Εγώ.   
Δεν μου λείπεις.
Κάθε πρωί σε χαμογελάω, κάθε μεσημέρι σε ξεκουράζομαι, κάθε απόγευμα σε χορεύομαι και κάθε βράδυ σε ερωτεύομαι.

Βλέπεις; Δεν μου λείπεις.

Κάθε μέρα σε παίρνω μαζί μου, στην δουλειά, σε δρόμους, σε δωμάτια.
Κάθε μέρα σε κουβαλάω… Στα χέρια μου, στο λαιμό, στο στήθος, στην κοιλιά.
Σε φοράω με τις μπλούζες και τα παπούτσια μου, σε δένω σφιχτά με κοκαλάκια στα μαλλιά μου. 

Άσωστη η αγάπη μας σου λέω. Όλη μέρα χουζουρεύεις στην αγκαλιά της ψυχή μου, εκεί που συνήθιζες να αφήνεις το βλέμμα σου για να ζεσταθεί, εκεί είσαι. Κάθε μέρα σου λέω.

Άλλωστε ξέρεις.. Ένα πλαφ! Και είσαι αθόρυβα στην πόρτα της ζωής μου.

Ένα πλαφ είναι!

''Ξέρεις πότε κατάλαβα πόσο σε αγαπώ;
Όταν έπιασα τον εαυτό μου να ονειρεύεται την ευτυχία σου.''

Γι' αυτό, δεν μου λείπεις.

Τελεία και Παύλα.

 

Με την φράση, ‘’Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι’’ δεν εννοείται η χαζομάρα, αλλά αφορά την συναίσθηση της μικρότητάς μας στο μεγαλείο και την απεραντοσύνη Του: Θεού, σύμπαντος, ανώτερης δύναμης… Ονόμασε το εσύ όπως θες!

Η ουσία είναι η συνείδηση της μικρότητάς μας, ότι όλα θα ήταν πολύ πιο απλά αν κατανοούσαμε ότι δεν έχουμε τον έλεγχο για τα πάντα, ακόμη και για τούτα που νομίζουμε ότι τον έχουμε.

Γι’ αυτό σου λέω, εσένα που κρίνεις τι χρώμα έχει η ψυχή μου και προσπαθείς, σώνει και ντε, να ελέγξεις το σχήμα της μορφής της, μην το κάνεις! Σταμάτα να διακηρύττεις το ποιος είναι σωστός και ποιος όχι. Ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό.
(Μην μου μιλάς για τον Θεό, άσε με να Τον δω στα έργα σου…)
Διαβάζοντας κάπου τούτη την φράση, αμέσως θυμήθηκα έναν άνθρωπο που δήλωνε άθεος.
Ήταν από τους σπουδαίους, από ‘κείνους που σε ζεσταίνει η καλοσύνη τους, ακόμα και με το βλέμμα.. Τον έβρισκες πάντα κοντά σε οδοιπόρο και κατατρεγμένο με απαράμιλλο ήθος και την καθολική αίσθηση του δικαίου. Γυμνασιάρχης στο επάγγελμα-λειτούργημα, με μόνιμα τεντωμένες φτερούγες για αγκαλιά, αδιάκριτα προς όλα τα παιδιά, τα στήριζε και τα συμβούλευε με την υπομονή της κουβέντας του. Ο ίδιος με την γυναίκα του δεν είχαν παιδιά. Ψέματα… Είχε όλους εμάς.

Τώρα εσύ χιούμαν…
Μίλα μου για την αγκαλιά που απλόχερα δίνεις σε τούτο το παιδί που δεν έχει γονείς.
Μίλα μου για την γενναιοδωρία της συντροφιάς σου σε τούτη την γιαγιά, την αφημένη από καιρό.
Μίλα μου για την προστασία που προσφέρεις στο κατατρεγμένο ζωάκι του δρόμου.
Μίλα μου για το μοίρασμα της ψυχή σου, στον σύντροφο της ζωής σου.

Όμως μην μου μιλάς για Τον Θεό και την αποκάλυψή Του, μέσα σου.
Μην ξεδιπλώνεις το πυρακτωμένο επικριτικό σου μέτρο, για να μετρήσεις το νερό της δικής μου ψυχής, που κρατάει, όσο αντέχει, καθαρή την πίστη μου.
Μια μικρή τελεία είσαι, όπως και εγώ φίλε μου, σε ένα απέραντο σύμπαν. Μην μου αραδιάζεις λοιπόν τις μεγαλοστομίες σου περί πιστού και άπιστου, πασπαλισμένες από εδάφια και ευαγγελικές παραβολές, ώστε να ‘’φωσφορίζει’’ πιο έντονα η φωνή σου.
Βλέπεις, όσο περισσότερο προσπαθείς να με πείσεις, τόσο φαίνεσαι, στα μάτια μου, μπιχλιμπίδι που λάμπει, ενώ δεν είναι χρυσός!
Γι’ αυτό σου λέω, χαλάρωσε… Αν κάποτε αποδεχτείς το απειροελάχιστο μέγεθος της τελείας σου, ίσως κάποτε καταλάβεις την ανηθικότητα που φέρει ο οποιοσδήποτε προσηλυτισμός, κοινωνικός, πολιτικός, ηθικός και πετάξεις το τρύπιο ρούχο του κηρύγματός σου.
Τότε, ίσως πάψεις να μιλάς και να αρχίσεις να κάνεις!
Απλά, κάτσε και σκέψου, ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις και θα καθοδηγήσεις;
Είσαι μια κουκίδα φίλε μου που ίσως καταφέρει κάποτε να γίνει γραμμή και να χαράξει το γίγνεσθαι της ζωής σου, όχι με τα λόγια αλλά με τις πράξεις σου. Τελεία και Παύλα.