"Πώς αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν, πασχίζοντας ανόητα να εξασφαλίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων''

Γ. ΡΙΤΣΟΣ


30 Σεπ 2013

Όταν ο Άντρας απομυθοποιεί το "ροζ" (του)…



Λεπτομέρεια του έργου: (When I grow up I will be...), Λάδι σε λινό.




Σύμφωνα με την κοινωνική ψυχολογία, την ανθρωπολογία  κλπ, κλπ ο ανδρισμός, ανδροπρέπεια δεν ορίζεται ως μια εκ γενετής ταυτότητα αλλά είναι ένας επίκτητος ρόλος. Θεωρούνε δηλ. ότι τα αρσενικά δεν γεννιούνται της ταυτότητάς τους, αλλά "γίνονται" (κάνοντας σαφή διαχωρισμό ως προς τα βιολογικά-γενετήσια χαρακτηριστικά) και καθοριστικός παράγοντας σε αυτό αποτελεί το περιβάλλον και η κοινωνία μέσα στην οποία μεγαλώνουν ζούν και δρούν.

Σκέφτομαι λοιπόν όλα αυτά τα κοινωνικά στερεότυπα που προβάλλονται με ποικίλους τρόπους και από παντού που ορίζουν και ταυτίζουν τον ανδρισμό και την ανδροπρέπεια με: την εξουσιαστική βούληση, την ψυχική και σωματική αυτοκυριαρχία, τη λακωνικότητα. 
Να είναι γενναίος, ισχυρός, σεξουαλικά επιθετικός, αποφασιστικός, στωικός, στυλοβάτης και υπερασπιστής της οικογένειας, ευαίσθητος αλλά και τολμηρός, ανεξάρτητος και διανοητικός… 
Και ταυτόχρονα  -συνεχίζεται το παραλήρημα- να είναι επαγγελματικά και οικονομικά καταξιωμένος, εμφανισιακά, σούπερ αθλητικός και άνετος, να έχει το καλύτερο σπίτι, το σούπερ αυτοκίνητο και φυσικά την σούπερ γκόμενα.

Ουφφφ… Μόνο που τα έγραψα κουράστηκα και αγχώθηκα, φαντάσου να ήμουν άντρας και να είχα να επωμιστώ αυτή την συνεχόμενη προσπάθεια του αυτοπροσδιορισμού μου ως "γνήσιου αρσενικού" και την αγωνία να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων που θέτουν τα κοινωνικά δυτικά πρότυπα… 
Ακόμα και με φράσεις -κερασάκι στην τούρτα-, του τύπου: "φέρσου σαν άντρας", "οι άντρες δεν κλαίνε", "κρίμα τα παντελόνια που φοράς" ή "απέδειξε πως είσαι άντρας" κλπ, κλπ… Έλεος!!!

Εν αντιθέσει με όλα τα παραπάνω η ταπεινή πλην τίμια άποψή μου είναι ότι όλοι "γινόμαστε", ανεξαρτήτου φύλου, καλύτεροι ή χειρότεροι, "ομορφότεροι" ή "ασχημότεροι" και πολλά άλλα… Και για να επανέλθω στο θέμα, ο ανδρισμός και η ανδροπρέπεια ενός άντρα δεν καθορίζεται, σε καμία περίπτωση απ’ το κοινωνικό του status, ούτε φυσικά αναιρείται αν είναι ευσυγκίνητος ή εκφράζει έντονα τα συναισθήματα του. 
Η αλήθεια του, ο λόγος της τιμής του, το ήθος και η αξία της ψυχή του, αυτά συμπυκνώνουν τον Χαρακτήρα του ανδρισμού του και εν γένει την ταυτότητά του.

Δεν υπάρχει ομορφότερος άντρας από αυτόν που "γονατίζει" εμπρός σε ιδεώδη, είτε είναι κοινωνικά, πολιτικά, ατομικά, ερωτικά ως και πανανθρώπινα ιδεώδη…

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανδροπρέπεια στον άντρα, όταν αφήνεται και εξαρτάται από το φως και το σκοτάδι του, να αφήνεται σε εκείνα που εκπορεύονται από μέσα του, να ακολουθεί και να αγκαλιάζει τις εσωτερικές του δονήσεις ...  

Υπέρτατη αντροσύνη, οι αδυναμίες, οι ανασφάλειες και η παιδική του φύση, η από νωρίς, πιθανόν καταπιεσμένη, προς χάριν του "ισχυρού" που ορίζουν τα κοινωνικά πρότυπα…

Κι όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρρενοπρέπεια από το ανδρικό πρόσωπο που κλαίει, είτε από χαρά, είτε από λύπη. Από εκείνον που μουτζουρώνεται, γίνεται ευάλωτος, αδύναμος, εκφράζει τους φόβους του, τα λάθη του, τα σκοτάδια και τα πάθη του…

Αθάνατος γίνεται ο άντρας που σκέπτεται και "πράττει κατά του δαίμονα εαυτού", δηλαδή "πράττει σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή του θεωρεί σωστό"

Αέναη η ομορφιά και η ανδρεία στον άντρα εκείνον που ανοίγει διάπλατα την ψυχή του και δεν φοβάται να μην αντέχει, να μην μπορεί και εντέλει να επιλέγει και να καθορίζει, την δική του ελευθερία. Την αλήθεια του, όποια κι αν είναι αυτή… Και αληθινά σπουδαίος είναι εκείνος που δεν ντρέπεται να "χαμηλώνει", που αναγνωρίζει και αγκαλιάζει τις ευπαθείς πλευρές του.

Εμπρος σε έναν τέτοιο σπουδαίο άντρα, δεν μπορώ παρά με σεβασμό, θαυμασμό και δέος, να υποκλιθώ.




26 Σεπ 2013

Κάποτε, έφτιαξα ένα παραμύθι…




[Κάποτε, έφτιαξα ένα παραμύθι με αγάπη και για της αγάπης το μοναδικό…
Όμως πέρασε ο καιρός και έφθασε η στιγμή, το παραμύθι, της αγάπης την μοναδικότητά να μοιραστεί. Έτσι, αν σε όλους μπει και μέσα απ’ τα ταξίδια του διασκορπιστεί και τον κύκλο του τελέσει, τότε, στα σίγουρα, πιο δυνατό ξανά θα εμφανιστεί… Και μεγαλόπρεπα, η ομορφιά του, μέσα μου θα διαπεράσει και της ψυχής μου την φωνή, εκείνη την άλλογη και μαγική, με χάδια θα γεμίσει…] 



Η νότα που δεν είχε όνομα.

Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, ήτανε μια νότα… Δεν είχε όνομα, μια μικρή νότα ήταν μόνο που ζούσε και κατοικούσε σε μια γωνίτσα της τρίτης σειράς ενός πενταγράμμου.

Ζούσε μονάχη της και μέσα στον δικό της κόσμο, όμως πολλές φορές πήγαινε κοντά στις άλλες νότες για να τις πειράξει και να τις κάνει να γελάσουν.

Κάθε φορά που το ‘κανε αυτό, η μικρή νότα έλαμπε από ευτυχία γι’ αυτό κι αχόρταγα, συνέχιζε χαμόγελα να μοιράζει και όλες τις νότες, όλη την ώρα, να τσικλάει… Της άρεσε το παιχνίδι αυτό καθώς δεν ένιωθε πια μόνη, είχε τους φίλους της και την αγάπη της, ωσάν μικρά δωράκια, απλόχερα να δίνει και τις νότες, με ομορφιά όλη την ώρα να τις ντύνει.

Κάπως έτσι πέρναγαν οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες και οι άλλες νότες συνήθισαν της μικρής νότας τα πειράγματα και τις δυνατές της αγκαλιές. Μόνο κάπου, κάπου το Σολ άρχισε να γκρινιάζει και όταν την έβλεπε από μακριά, με χοροπηδητά να πλησιάζει, μουρμούριζε στις άλλες: «Ωχ… Έρχεται η μικρή τρελή να μας σκαλίσει και την ηρεμία μας, με φωνές και γέλια πάλι να θορυβήσει…». Οι άλλες τότε του έλεγαν με τόνο ήρεμο και στωικό: «άσ’ τηνε μωρέ… Καλό μας κάνει που και που, να μας ξεκουράζει και από της ζάλης, της σύνθεσής μας το μεθύσι, να μας βγάζει…»

Κι αυτό γινότανε κάθε φορά, η μικρή νότα ερχότανε και χόρευε γύρω από το Ντο, το Ρε, το Μι, το Φα, το Σολ, το Λα και το Σι και ποτέ δεν τους άφηνε σε ησυχία, να ζουν, να γελούν και με την αγάπη της ψυχής της κάθε στιγμή να τραγουδούν…

Κάποτε όμως, έφτασε ο καιρός που οι νότες δεν μπορούσαν να συγκεντρωθούν και απ’ της μικρής της νότας τα παιχνίδια, θέλανε μόνο να απομακρυνθούν. Της θύμωναν, την έσπρωχναν, να τους αφήσει ήσυχους… Θέλανε να την διώξουν, το δίχως άλλο, να μην τους ενοχλεί…

Έτσι άρχισαν συχνά να της φωνάζουν πως εκείνοι δουλεύουνε στα σοβαρά, περίπλοκες και δύσκολες συνθέσεις που αδημονούν να μεγαλώσουν και, ενήλικα κονσέρτα, γενναία να γεννήσουν… «Φύγε μακριά, σου λέμε και άσε μας στης ησυχίας μας την πλώρη… Μας περιττεύει το παιχνίδι και το δικό σου χάζι… Περισσεύεις στων ταξιδιών μας, των πλούσιων μουσικών ωκεανών… Δεν το βλέπεις; Είσαι ένα βοτσαλάκι μόνο, ένα τόσο δα μικρό, ασήμαντο και ενοχλητικό…» Της έλεγαν… Μέχρι που κάποτε άρχισαν να μην της δίνουν σημασία, να αδιαφορούν και να παύουν να πιστεύουν στην ομορφιά της. Εκείνη, την τεράστια, που είχε πάντα στην καρδιά της…

Τότε, η μικρή νότα απογοητευμένη και θλιμμένη, πήρε την απόφαση να φύγει και γρήγορα να πάει να κρυφτεί και κανείς να μην δει, πως το χαμόγελο είχε πια από της ψυχούλας της το πρόσωπο σβηστεί… Κανείς, ποτέ να μην την ξαναδεί…

Πέρασε ο χρόνος και οι νότες συνέχισαν να εργάζονται σκληρά και απόλυτα προσηλωμένες, να προσπαθούν να δημιουργούν συνθέσεις μελωδικές και πρωτάκουστα ευγενικές … Όμως μάταια… Όσο σκληρά κι αν προσπαθούσαν, η αρμονία τις ξεγελούσε.  Δεν μπορούσαν πια, σαν άλλοτε να ζωγραφίσουν μουσικές, με εντάσεις και σιωπές που για την μελωδία και την ισορροπία, ήτανε τόσο μα τόσο σημαντικές… Συνέχισαν να προσπαθούν, ξανά, κι απ’ την αρχή ξανά… Όμως το ένιωθαν πως κάτι έλειπε και το έβλεπαν  το άχρωμο, το μύριζαν της μουσικής τους, το άοσμο. Έτσι οι νότες άρχισαν να γέρνουν και να πέφτουν στο κενό, μη μπορώντας να κρατήσουν το βάρος της καρδιάς τους… Ώσπου μια μέρα ακούστηκε το Φα να λέει στο Ρε: «Τι να κάνει, Ρε και που να βρίσκεται, εκείνη η νότα, η μικρή;» «Ποιος ξέρει…», του αποκρίθηκε το Ρε και συνεχίζοντας του λέει, «Όμως πολύ μου έλλειψε… Και μα τον Μπαχ, πολύ θα το ‘θελα να ήτανε εδώ, πάλι κοντά μας»,  «Η καλή μας η μικρή, η παιχνιδιάρα η νότα που όλο να μας πειράζει ήθελε για να γελάμε και μες την ευτυχία όλο και πιο πολύ να κολυμπάμε…» Είπε το Μι… Κι άξαφνα ανασηκώθηκε το Ντο και γρήγορα, κοιτάζοντάς τες, είπε: «Θυμάστε; Θυμάστε τότε, της μελωδίας μας την ευτυχία και την ατέρμονη, την μεγαλόπρεπη, της μουσικής μας την μαγεία;» Και κατάλαβαν… Την διαφορά του τότε με του τώρα, την μουσική που κάποτε έφτιαχναν γεμάτη από χρώμα. Τότε, που του κενού τους το πεντάγραμμο κάλυπταν με  χαμογέλα, γέννημα θρέμμα της μικρής… Εκείνης, της νότας της εξαίσιας, της μαγικής…  

Με μιας, οι νότες  αναθάρρησαν από τον λήθαργο που ήτανε πεσμένες και όλες μαζί άρχισαν να μιλούν και με σχέδιο, να καταστρώνουν τρόπους για να την βρουν. Έπρεπε να ψάξουν για εκείνη τη μικρή νότα, που όνομα δεν είχε, αλλά στην ψυχή της μέσα όλη την αγάπη, αθάνατα κατείχε…

Όμως η αγάπη, η  αστείρευτη που όλα τα προσέχει και τίποτα ποτέ, ποτέ δεν της ξεφεύγει, τους άκουσε και άρχισε ξανά κοντά τους να πηγαίνει και στης καρδιάς τους, τα απόκρυφα, χαμόγελα να σπέρνει.

«Κοιτάξτε… Έρχεται ξανά η νότα, η μικρή… Μας πλησιάζει, κι ολοένα η χαρά σαν παιχνίδι μαγικό να μας κοιτάζει» Αναφώνησε το Λα και όλοι αίφνης γύρισαν να δουν και να αγκαλιάσουν τον απροσδόκητο ερχομό της… Της νότας, της μικρής, εκείνης της τρελής… Όμως, για στάσου… Καθόλου μικρή δεν έμοιαζε… Μπροστά τους έστεκε αγέρωχη, μνημειακή, όλου του κόσμου η ομορφιά που όμοιά της, οι νότες δεν είχαν ξαναδεί και μαγεμένες την πλησίασαν και άρχισαν να την ρωτούνε: «Ποια νότα είσαι εσύ; Είσαι η δικιά μας, εκείνη η μικρή;» Και εκείνη τους απάντησε, κοιτώντας τες ευθεία μες τα μάτια: «Ναι, εκείνη είμαι που νομίζατε μικρή, όμως ποτέ δεν ήμουν, απλά σας άφηνα να το νομίζετε, άλλωστε αυτό, καθόλου δεν με πείραζε… Άλλο ήτανε που με ενοχλούσε, που το όνομά μου, ποτέ, καμιά σας δεν ρωτούσε…». Τότε το Σι, χαϊδεύοντας την, είπε: «Για πες μας το λοιπόν, νότα μας γλυκιά, ποιο είναι το όνομά σου; Να το γνωρίσουμε κι αυτό, όπως γνωρίσαμε και την υπέροχη την ομορφιά σου…»

«Πότε και ποιος σας είπε ότι εγώ, είμαι της μουσικής μια νότα; Δεν είμαι!...

Συναίσθημα είναι το όνομά μου, πότε της λύπης και πότε της χαράς, με πλούτο αστείρευτο την μουσική σας να αγκαλιάζει και σε όλου του κόσμου, τις ψυχές, της ομορφιάς τα χρώματα, θε να μοιράζει…».

Τότε, όλες οι νότες κατάλαβαν τι ήταν αυτό που έλειπε από την μουσική τους, το πιο σημαντικό, εκείνο που έλειπε από την ίδια την ζωή τους… Το συναίσθημα!

Συναίσθημα είναι ο θυμός, συναίσθημα και η αγάπη, ισορροπία μαγική στα πήγαινε και έλα, της ψυχής…

Ψυχή, με το συναίσθημα οξυγόνο, να αναπνέει και πνέοντας να ζει μες της δημιουργίας την αθάνατη την μουσική. 
   

















  








24 Σεπ 2013

Τα "παιδεία" παίζει?...



Street artist: Jetsonorama



Αναβρασμός, απεργίες, διαδηλώσεις, διαθεσιμότητες και απολύσεις εκπαιδευτικών, μείωση μισθών, κατάργηση σχολικών μονάδων, κατάργηση μαθημάτων και σταθερά παραθυράκια στην τηλεόραση με ατελείωτες συζητήσεις επί των συζητήσεων…
Ιδού λοιπόν η χώρα του πολιτισμού, των τεχνών και των γραμμάτων!!!
Άρε Περικλή με τον χρυσό σου τον αιώνα και τα οράματά σου, πατέρα του Δημοκρατικού πολιτεύματος και ιδρυτή της κοινωνικής πολιτικής… Ποιος να σου το ‘λεγε ότι 25 αιώνες μετά, θα επανέρχονταν οι δύναμη των "ολιγαρχικών",  μια χούφτα "αρχόντων" (βουλευτών) όπου στο όνομα μιας φαινομενικής δημοκρατίας, την οποία θυμούνται και περιορίζουν στις ανά των τεσσάρων ετών εκλογών, θα αποφάσιζαν και θα ενεργούσαν ερήμην των πολλών… Με την έννοια πως ενώ η λαϊκή κυριαρχία και η ισότητα των πολιτών προβάλλονται ως ύψιστα αγαθά, στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες, εντούτοις στη δια αντιπροσώπων εκπροσώπηση, η λαϊκή θέληση υποτάσσεται στα συμφέροντα των λίγων και χωρίς να υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί, που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν αποτρεπτικά, παρά μόνο η απειλή της μη επανεκλογής των αντιπροσώπων.
 Έτσι οι σύγχρονοι "άρχοντες", αποφασίσουν και εκλέγουν, μόνο αναμεταξύ τους, νόμους και διατάξεις. Μη λαμβάνοντας δηλαδή υπόψη τους το δικαίωμα συμμετοχής των ελεύθερων πολιτών στα κοινά και κάθε κρατική δραστηριότητα. Το ακριβώς δηλαδή αντίθετο από αυτό που συνέβαινε τόσες χιλιάδες χρόνια πριν, όπου κάθε ελεύθερος πολίτης και δη των χαμηλών εισοδηματικών τάξεων, είχε άμεση και υποχρεωτική συμμετοχή σε κάθε κρατική δραστηριότητα, νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, εκφράζοντας με άμεσο τρόπο την λαϊκή θέληση.
Τα παραπάνω αφορούν το γενικότερο κακό πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, όμως εγώ θα ήθελα να δώσω ιδιαίτερη έμφαση στο θέμα της παιδείας και της εκπαίδευσης που επίσης έχει πληγεί και πλήγεται ανεπανόρθωτα…
Αναρωτιέμαι λοιπόν, δεν είναι άραγε σημαντικό και υψίστης προτεραιότητας για την πολιτεία, η δημιουργία ενός ικανού εκπαιδευτικού συστήματος που θα "πλάθει" χαρακτήρες, ακέραιους και ικανούς, για την μετέπειτα δημιουργία σκεπτόμενων πολιτών, που θα ενδιαφέρονται για τα κοινά και θα έχουν κοινωνική συνείδηση και ευαισθησία; Δεν αποτελεί μείζον θέμα η ύπαρξη επαρκούς εκπαιδευτικού προσωπικού στα σχολεία και μάλιστα σωστά αμειβόμενο και κατάλληλα καταρτισμένο, ώστε να διαχωριστεί από τον ρόλο του "δημοσίου υπαλλήλου" και να αφομοιωθεί στην πραγματική του ταυτότητα που θα αφορά το πνευματικό του λειτούργημα;  
Δεν είναι άραγε σημαντική για την πολιτεία η μορφωτική και η αισθητική καλλιέργεια των νέων ανθρώπων ώστε να αναπτυχθούν η κριτική ικανότητα, η ευαισθησία, η δημιουργική σκέψη και ο  ισορροπημένος συναισθηματικός και πνευματικός κόσμος;
Δεν μπορεί παρά να μου γεννηθούν αυτά τα ερωτήματα και πολλά άλλα, βλέποντας την κατάσταση που επικρατεί και ιδιαίτερα με την προσεχή ψήφιση του σχεδίου νόμου που φέρει τον τίτλο: «Aναδιάρθρωση της Δευτεροβάθμιας Eκπαίδευσης και λοιπές διατάξεις». Σε αυτή λοιπόν την κυβερνητική «Aναδιάρθρωση», απουσιάζει παντελώς η Αισθητική αγωγή, η καλλιτεχνική καλλιέργεια και οποιαδήποτε αναφορά στην Τέχνη.
Αξιοσέβαστη και απαραίτητη η γνώση των Μαθηματικών και των λοιπών Φυσικών επιστημών, καλλιεργούν την λογική συνείδηση και οξύνουν το μυαλό…
Αξιοσέβαστη και απαραίτητη η γνώση της Γλώσσας, μας μαθαίνει να μιλάμε σωστά, ενώ καλλιεργεί την έκφραση και την επικοινωνία δια του γραπτού και προφορικού λόγου…
Αξιοσέβαστη και απαραίτητη η γνώση της Ιστορίας, να γνωρίζουμε το παρελθόν για να δημιουργήσουμε ένα ακόμα καλύτερο μέλλον…
Αξιοσέβαστη και απαραίτητη η γνώση της Ξένης γλώσσας, βασική γέφυρα επικοινωνίας, ζώντας και ενεργώντας μέσα σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία…
Ωχ!... Και με τον πολιτισμό των τεχνών τι γίνεται; Τις καλές τέχνες με την αισθητική αγωγή που μας κάνει καλύτερους ανθρώπους δια μέσου της εξωτερικής και εσωτερικής αισθητικής μας καλλιέργειας;  Και την μουσική αγωγή που μας διδάσκει ισορροπία, αρμονία και εξημερώνει τις ψυχές μας και τα ήθη; Τίποτα; Να τα εξαφανίσουμε;… Είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε πως η τέχνη λειτουργεί αυτεξούσια αλλά και ενοποιητικά για τα υπόλοιπα γνωστικά αντικείμενα στα πλαίσια της γενικής διδασκαλίας, καθώς υποβοηθά αποφασιστικά αλλά και προϋποθέτει την εξειδίκευση και την τεχνική κατάρτιση σε πολλά  επιμέρους γνωστικά αντικείμενα.
Θεωρείτε λοιπόν περιττή η αισθητική αγωγή;
Δηλαδή αντί να πηγαίνουμε μπροστά… Πάμε προς τα πίσω! Και τα παιδιά… Πως νιώθουν τα παιδιά για όλα αυτά; Τα ρωτήσαμε πριν τους αφαιρέσουμε την δημιουργία που τους δίνει χαρά, εξωτερικεύοντας και δίδοντας μορφή στην αστείρευτη φαντασία τους;
Ο σκοπός λοιπόν, δεν είναι η δημιουργία ολοκληρωμένων ατόμων με αυτογνωσία, προσωπική θεώρηση και όραμα για το πώς πρέπει να είναι ο κόσμος και ποια η θέση τους μέσα σε αυτόν;
Αχ εσείς "άρχοντες" με τα μεγαλεπήβολα σχέδιά σας… Δεν θέλετε στην πραγματικότητα αυριανούς πολίτες, ελεύθερα σκεπτόμενους και πραγματικά ενεργούς… Ξέρω, ξέρω... Κάτι τέτοιο θα μεταβίβαζε και θα διαμοίραζε την εξουσία, από μια μικρή ολιγαρχία σε μια ευρύτερη πλειοψηφία πολιτών.
Όμως, μάθετε τούτο: "Η απόκτηση άνεσης και επιδεξιότητας στην έκφραση του εσωτερικού κόσμου των παιδιών, ο αγώνας για τη θεμελίωση ειλικρινούς επικοινωνίας, ισοτιμίας και αρμονίας στις αμοιβαίες σχέσεις των μελών μιας κοινωνίας, αυτά αποτελούν τους βαθύτερους στόχους της Παιδαγωγικής Επιστήμης. Οι στόχοι αυτοί, επιτυγχάνονται στο ακέραιο διαμέσου της τέχνης γιατί η τέχνη εξανθρωπίζει ολοκληρωτικά!"









21 Σεπ 2013

Τι κι αν είμαι γάτα?... Εγώ ποτέ δεν "νιαουρίζω"





Η εικονιζόμενη, είναι η Φρίντα μου!!!



(Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ζω με γάτες, από μικρό παιδί…
Καρμική, σχέση περίεργη. Εκείνες με μεγάλωσαν, εκείνες με έμαθαν κι όχι εγώ αυτές…)

Όλες οι γάτες δεν είναι ίδιες, όμως υπάρχουν γάτες και γατούλες, και με τις δεύτερες, ποτέ δεν τα πηγαίναμε καλά. Κι όταν καμιά φορά, στους δρόμους σεργιανίζω και συναντώ μια τέτοια, η τρίχα μου αγριεύει… Κι αν τύχει ακόμα ειρωνικά να με κοιτάξει, εύκολα τότε ξύνω τα νύχια για καβγά…
Μωρέ… Δεν είναι ότι είμαι φασαριόζα, καθόλου, όμως να… Δεν αντέχω την γατούλα που γλείφεται και γλείφει και το χάδι της, χωρίς ενδοιασμό, μοιράζει.
Όμως, μην αυταπατάσαι, αυτό το κάνει, ίσα με το πέρας του σκοπού της… Ίσα με το χόρτασμά της, κι αν δεν της κάνεις το χατίρι, μπορεί και να σε γρατζουνίσει…
Όχι, όχι… Οι γάτες δεν είναι έτσι, εγώ δεν είμαι. Κάλιο να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα, δεν λένε; Να, από κάτι τέτοιες βγήκε το όνομα και μας φοβούνται…
Εγώ ποτέ δεν "νιαουρίζω", αλλά σε κοιτώ ευθεία μες τα μάτια μέχρι να σε ζαλίσω, για λίγο μόνο, ίσα μέχρι να μου επιτρέψεις να φιλήσω…
Η γάτα έχει πνεύμα σπινθηροβόλο και ένστικτο αλάνθαστο, εξημερώνεται επίτηδες και μόνο όταν το θέλει, γιατί μπορεί να συμβιώνει, γίνεται φιλική, όμως στον χαρακτήρα, παραμένει ανεξάρτητη. Έτσι είμαστε, έτσι είμαι…
Και το νερό, δεν το φοβάμαι. Αρκεί να βρέχομαι όμορφα, να με δροσίζει και το καθάριό της να με ξεπλένει, να μην με πνίγει…
Απολαμβάνω την μοναχικότητά μου αλλά δεν μου αρέσει η μοναξιά, γι’ αυτό και θέλω την παρέα σου.
Μη νομίζεις, με διακατέχει έντονα το αίσθημα της συντροφικότητας, αλλά είμαι εκλεκτική. Και της αφοσίωσης, μιας αφοσίωσης άδολης… Όχι τυφλής, αλλά άδολης, για αυτόν που θα επιλέξω. Να μην σου κάνει εντύπωση αυτό, θα σου πω το "ευχαριστώ" με τρόπο έντιμο και όχι προς χάριν κάποιου ανταλλάγματος  -ίδιον της γατούλας- .
Θα το καταλάβεις σου λέω το ευχαριστώ μου, τη στιγμή που μπορεί η ψυχούλα σου να ματώνει και για κάτι να υποφέρει… Τότε εγώ θα το νιώσω και με ένα σάλτο το πρόσωπό σου θα αγκαλιάσω, ίσα για να σφουγγίσω δάκρια, και μες απ’ των ματιών σου, της ψυχής, την στεναχώρια να χωρίσω και μακριά να σου την πάρω…
Ενδιαφέρομαι για ότι συμβαίνει γύρω μου, είμαι περίεργη, ενώ χρειάζομαι ερεθίσματα και προσοχή που με τον τρόπο μου, την απαιτώ ξεκάθαρα… Με την γλώσσα του σώματος και των ματιών μου, που παιχνιδιάρικα και μυστηριακά, ξέρουνε να υπνωτίζουν.  
Όμως συνάμα, μπορώ να είμαι ήσυχη και διακριτική, αφού κατανοώ και σέβομαι του καθενός την ώρα, ότι μπορεί να μην ταιριάζει με της δικής μου, τη στιγμή… Τότε, ελαφροπατώντας, σε προσπερνώ και φεύγω αθόρυβα.
Τέλος, μάθε ακόμα τούτο: Πως είμαι μοναδική, αντιπροσωπεύω την μαγεία και την εσώτερη σοφία… Δεν πέρασα ποτέ και δεν θα περνώ ποτέ απαρατήρητη…
Κι ας μην "νιαουρίζω". 



Η Γαλή
Είν’ η γαλή αντιπαθής εις τους κοινούς ανθρώπους.
Μαγνητική και μυστική, τον επιπόλαιόν των
κουράζει νουν και τους χαρίεντάς της τρόπους
δεν εκτιμούν.

Aλλ’ είναι της γαλής ψυχή η υπερηφάνειά της.
Το αίμα και τα νεύρα της είν’ η ελευθερία.
Ποτέ δεν είναι ταπεινά τα βλέμματά της.
Εν των παθών της δε τω πάντοτε κρυπτώ,
εν τη καθαριότητι, εν τη ηρεμία
και καλλονή των στάσεων, τη εγκρατεία

ενδείξεων, πόση λεπτή αισθήσεων αγνότης
ευρίσκεται. Ότ’ αι γαλαί ρεμβάζουν ή κοιμώνται
τας περιβάλλει οραματισμού ψυχρότης.
Ίσως τριγύρω των τότε περιπλανώνται

φάσματα παλαιών καιρών. Ίσως η οπτασία
εις Βούβαστιν τας οδηγεί όπου τα ιερά των
ήνθουν, και Pαμεσών τας έστεφε λατρεία,
κ’ ην οιωνός εις ιερείς παν κίνημά των.
  
(Κ.Π.Καβάφης Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)