Όταν ο Άντρας απομυθοποιεί το "ροζ" (του)…

Λεπτομέρεια του έργου: (When I grow up I will be...), Λάδι σε λινό.

Σύμφωνα με την κοινωνική ψυχολογία, την ανθρωπολογία  κλπ, κλπ ο ανδρισμός, ανδροπρέπεια δεν ορίζεται ως μια εκ γενετής ταυτότητα αλλά είναι ένας επίκτητος ρόλος. Θεωρούνε δηλ. ότι τα αρσενικά δεν γεννιούνται της ταυτότητάς τους, αλλά "γίνονται" (κάνοντας σαφή διαχωρισμό ως προς τα βιολογικά-γενετήσια χαρακτηριστικά) και καθοριστικός παράγοντας σε αυτό αποτελεί το περιβάλλον και η κοινωνία μέσα στην οποία μεγαλώνουν ζούν και δρούν.

Σκέφτομαι λοιπόν όλα αυτά τα κοινωνικά στερεότυπα που προβάλλονται με ποικίλους τρόπους και από παντού που ορίζουν και ταυτίζουν τον ανδρισμό και την ανδροπρέπεια με: την εξουσιαστική βούληση, την ψυχική και σωματική αυτοκυριαρχία, τη λακωνικότητα. 
Να είναι γενναίος, ισχυρός, σεξουαλικά επιθετικός, αποφασιστικός, στωικός, στυλοβάτης και υπερασπιστής της οικογένειας, ευαίσθητος αλλά και τολμηρός, ανεξάρτητος και διανοητικός… 
Και ταυτόχρονα  -συνεχίζεται το παραλήρημα- να είναι επαγγελματικά και οικονομικά καταξιωμένος, εμφανισιακά, σούπερ αθλητικός και άνετος, να έχει το καλύτερο σπίτι, το σούπερ αυτοκίνητο και φυσικά την σούπερ γκόμενα.

Ουφφφ… Μόνο που τα έγραψα κουράστηκα και αγχώθηκα, φαντάσου να ήμουν άντρας και να είχα να επωμιστώ αυτή την συνεχόμενη προσπάθεια του αυτοπροσδιορισμού μου ως "γνήσιου αρσενικού" και την αγωνία να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων που θέτουν τα κοινωνικά δυτικά πρότυπα… 
Ακόμα και με φράσεις -κερασάκι στην τούρτα-, του τύπου: "φέρσου σαν άντρας", "οι άντρες δεν κλαίνε", "κρίμα τα παντελόνια που φοράς" ή "απέδειξε πως είσαι άντρας" κλπ, κλπ… Έλεος!!!

Εν αντιθέσει με όλα τα παραπάνω η ταπεινή πλην τίμια άποψή μου είναι ότι όλοι "γινόμαστε", ανεξαρτήτου φύλου, καλύτεροι ή χειρότεροι, "ομορφότεροι" ή "ασχημότεροι" και πολλά άλλα… Και για να επανέλθω στο θέμα, ο ανδρισμός και η ανδροπρέπεια ενός άντρα δεν καθορίζεται, σε καμία περίπτωση απ’ το κοινωνικό του status, ούτε φυσικά αναιρείται αν είναι ευσυγκίνητος ή εκφράζει έντονα τα συναισθήματα του. 
Η αλήθεια του, ο λόγος της τιμής του, το ήθος και η αξία της ψυχή του, αυτά συμπυκνώνουν τον Χαρακτήρα του ανδρισμού του και εν γένει την ταυτότητά του.

Δεν υπάρχει ομορφότερος άντρας από αυτόν που "γονατίζει" εμπρός σε ιδεώδη, είτε είναι κοινωνικά, πολιτικά, ατομικά, ερωτικά ως και πανανθρώπινα ιδεώδη…

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανδροπρέπεια στον άντρα, όταν αφήνεται και εξαρτάται από το φως και το σκοτάδι του, να αφήνεται σε εκείνα που εκπορεύονται από μέσα του, να ακολουθεί και να αγκαλιάζει τις εσωτερικές του δονήσεις ...  

Υπέρτατη αντροσύνη, οι αδυναμίες, οι ανασφάλειες και η παιδική του φύση, η από νωρίς, πιθανόν καταπιεσμένη, προς χάριν του "ισχυρού" που ορίζουν τα κοινωνικά πρότυπα…

Κι όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρρενοπρέπεια από το ανδρικό πρόσωπο που κλαίει, είτε από χαρά, είτε από λύπη. Από εκείνον που μουτζουρώνεται, γίνεται ευάλωτος, αδύναμος, εκφράζει τους φόβους του, τα λάθη του, τα σκοτάδια και τα πάθη του…

Αθάνατος γίνεται ο άντρας που σκέπτεται και "πράττει κατά του δαίμονα εαυτού", δηλαδή "πράττει σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή του θεωρεί σωστό"

Αέναη η ομορφιά και η ανδρεία στον άντρα εκείνον που ανοίγει διάπλατα την ψυχή του και δεν φοβάται να μην αντέχει, να μην μπορεί και εντέλει να επιλέγει και να καθορίζει, την δική του ελευθερία. Την αλήθεια του, όποια κι αν είναι αυτή… Και αληθινά σπουδαίος είναι εκείνος που δεν ντρέπεται να "χαμηλώνει", που αναγνωρίζει και αγκαλιάζει τις ευπαθείς πλευρές του.

Εμπρος σε έναν τέτοιο σπουδαίο άντρα, δεν μπορώ παρά με σεβασμό, θαυμασμό και δέος, να υποκλιθώ.