"Πώς αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν, πασχίζοντας ανόητα να εξασφαλίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων''

Γ. ΡΙΤΣΟΣ


3 Οκτ 2013

Ρε… Ντάτουλα έχεις πάρει;



(Χωρίς τίτλο), Λάδι σε καμβά 110x120cm



Το Ντάτουλα ή Δατούρα (Datura) είναι ένα δηλητηριώδες φυτό από το οποίο παράγεται μια παραισθησιογόνα, υπνωτική ουσία, ένα επικίνδυνο ναρκωτικό.
Χαρακτηριστική εικόνα ανθρώπου που έχει πάρει ντάτουλα:
Αναψοκοκκινίζει, αρχίζει να αποπροσανατολίζεται, κοκαλώνει, είναι απόλυτα ακινητοποιημένος, μένει στήλη άλατος, ρομπότ, με παντελής απώλεια συνείδησης και βούλησης (προκαλεί ηλιθιότητα). Τα μόνα που κουνιούνται είναι οι βολβοί των ματιών του, αριστερά και δεξιά και αυτά σε αργή κίνηση και μόνο για 4 με 5 δευτερόλεπτα… Ώσπου σε κίνηση slow motion, το σώμα του πέφτει, πέφτει, πέφ… Έπεσε! Και μένει εκεί που έπεσε, σε βαθύ ύπνο, κοκαλωμένος, με τα μάτια του μόνο ανοιχτά.


Γιατί άραγε τα παραπάνω χαρακτηριστικά με παραπέμπουν στην γενικότερη κατάσταση που επικρατεί γύρω μου; Παρατηρώ τους ανθρώπους και μου θυμίζουν αυτά τα χαρακτηριστικά, τουλάχιστον στην πρώτη φάση του ναρκωτικού… Μήπως, μεταξύ άλλων νόμων και λοιπών διατάξεων ψηφίστηκε μυστικά και κάποιο ειδικό πολιτικό σχέδιο κοινωνικής εξόντωσης, δια μέσου ψεκασμού; Η έλλειψη παντελούς συνείδησης και βούλησης στην κατάσταση που κυριαρχεί, εε.. σε κάτι τέτοιο μου κάνει… Κοινωνική νάρκωση.
Παντοκρατορική ηλιθιότητα! Το παρατηρώ συχνά σου λέω, ακόμα και στις απλές καθημερινές συνήθειες των ανθρώπων… Ένα χαλαρό απογευματάκι, σε διπλανό τραπέζι καφετέριας, γκόμενα λέει στη φίλη: «Ρε συ’ να μη ξεχάσω να κλείσω ραντεβού στης Σούλας για αποτρίχωση και νύχια…» και της λέει η άλλη, « Πες της να στα κάνει με βούλες, είναι της μόδας…», «Ποιό; Στην αποτρίχωση;…», της λέει η άλλη, «Όχι καλέ, τα νύχια σου λέω…» Και η πρώτη γκόμενα, με αργές και νωχελικές κινήσεις, παίρνει το φραπέ, ρουφάει δύο γουλιές, μεριάζει το τσουλουφάκι-μπούκλα προς τα δεξιά και μετά από λίγη σκέψη της απαντά: « Δεν ξέρω μωρέ… Θα είναι ακριβό… Ζούμε και σε δύσκολες εποχές… Αααχχχ…» Κόντεψε να μου βγει το μπισκοτάκι του καφέ απ’ την μύτη… Τι ήταν αυτό συνειδησιακό υστερόγραφο στον βωμό του κάλους;


Άλλο, Μέρα μεσημέρι, μέσα σε ένα ασφυκτικό από κόσμο, τρόλεϊ, επί της Πατησίων… Ξέρεις, ο ένας επάνω στον άλλον και η αγκυλωμένη κλίση του κεφαλιού προς τα αριστερά γιατί κάποιος αγκώνας από τα δεξιά "φλερτάρει" επικίνδυνα με το μάτι σου… Και ενώ τα ερμητικά κλειστά παράθυρα, συνηγορούν με το "δηλητηριασμένο" χνώτο για την ασφυξία σου, στάση και ανοίγουν οι πόρτες… Κάποιοι, λίγοι βγαίνουν και κάποιοι πολλοί, μπαίνουν.


Δύο βήματα, δίπλα μου στέκεται με την πλάτη, ένας μεγαλόσωμος τύπος… Και ξαφνικά, ενώ είμαστε εν κινήσει, το τρόλεϊ άδειασε; Γυρίζω το κεφάλι και βλέπω όλο τον κόσμο να έχει στοιβαχτεί στο μπροστινό μέρος και να έχει αγκαλιάσει σχεδόν τον οδηγό… Ωραία, σκέφτομαι, να αναπνεύσουμε λίγο… Κάθομαι κιόλας, έχοντας τον τύπο όρθιο μπροστά μου, (ο μόνος που δεν έχει κουνηθεί απ’ την θέση του)… Τείνω, ασυναίσθητα, προς τα πάνω το κεφάλι και έκπληκτη διαπιστώνω πως κάτι κρέμεται από το δεξί του ρουθούνι, κάτι μεγάλο σου λέω… ΑΜΑΝ ALIEN!!!... Κατεβάζω γρήγορα το κεφάλι, κοιτάω αλλού, όμως δεν μπορώ, θέλω να ξαναρίξω άλλη μια κλεφτή ματιά… Τι στο καλό είναι αυτό που έχει στη μύτη του; Ο τύπος είχε ένα κακάδι πέντε εκατοστά ύψους και πλάτους… Μα καλά, πόσο καιρό το "έκτιζε" αυτό; Πέντε μήνες; Εμετός… Πάμπλουτος!!! Και τότε κατάλαβα γιατί όλοι είχανε στριμωχτεί μπροστά… Ας ήταν μακριά του κι ας έκαναν σεξ, έτσι όπως ήταν ο ένας πάνω στον άλλον… Βρε, ένας άνθρωπος δεν βρέθηκε να του πει, «Ρε φίλε, κάτι έχεις εκεί…» Και εγώ μαζί, όμως δεν κουνήθηκα από την θέση μου, να μη φύγω… Τουλάχιστο αυτό… Έτσι έμεινα αποσβολωμένη να κοιτώ τα παπούτσια μου, εγώ και αυτός, αυτός και εγώ με την μύξα του να με κοιτά απειλητικά και όλος ο υπόλοιπος κόσμος να μας κοιτά κι αυτός, από μακριά… Ώσπου, μετά από έναν αιώνα, κατέβηκα, όχι, όχι διακτινίστηκα ήθελα να πω!... Περπατούσα και άρχισαν να με κυριεύουν οι τύψεις… Έπρεπε να πω κάτι στον άνθρωπο, μπορεί να μη το είχε καταλάβει, ίδια είσαι και εσύ, σαν τους άλλους… Και τέτοια…
Για κοίτα ρε, πως μια βρώμα μπορεί να συσφίξει τις σχέσεις των ανθρώπων, σαν μια γροθιά!
Η αλληλεγγύη των τρομαγμένων και αηδιασμένων για μία… Μύξα!!!
Μα για μία μύξα; Χμμ… Ναι, επιλέγουμε να μη μιλάμε και απλά να κρατάμε απόσταση από αυτά που μας ενοχλούν… Είναι πιο βολικό το "δε βαριέσαι…"


Τρομαγμένοι και αηδιασμένοι άραγε δεν είμαστε για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας; Ανεξέλεγκτη βία, οικονομικός βιασμός και την πείνα να μας χτυπά απειλητικά την πόρτα… Και εμείς, συμπεριφορά ντάτουλα!!! Απόλυτα παραλυμένοι, να παρακολουθούμε εμβρόντητοι, τις ημίμετρες παρεμβάσεις μιας μεθυσμένης πολιτείας. Μαρμαρωμένοι να στέκουμε, εμπρός στις πλημμελείς καταστάσεις της ζωής μας, πίσω από ένα παράθυρο… Του σαλονιού, της τηλεόρασης, του υπολογιστή… Πάντως, θεατές μιας "ταινίας" που λέγεται ζωή.                 


Εκλάμψεις ευσυνειδησίας μόνο ρε παιδί μου… Και παντού ακούω το
"Δε βαριέσαι" ή το "Ο καθένας είναι στο κόσμο του"… Όχι δεν βαριέμαι.


Θέλω μια προσδοκώμενη ζωή και να βαστώ τη καρδιά μου από την συγκίνησής της… 
Να αφουγκράζομαι όνειρα και να ξύνω με τα νύχια (ας είναι μισοφαγωμένα) ιδέες, κοιμισμένες, μπας και τις ξυπνίσω... 
Να τις ξύνω μέχρι να πληγιάσουν, να ματώσουν κι ας ματώσω και εγώ… Ματωμένες θα είμαστε, οι ιδέες και εγώ, αλλά ξύπνιες!!!


    


 














Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου