 | |||
| Σχέδιο των νεανικών μου χρόνων (15 με 16 ετών) |
Αποσπάσματα κυκλοθυμικής ζωής
περιδιαβαίνουμε με στιγμές που χρωματίζονται ανάλογα τις διαθέσεις μας, πότε
μαύρες, πότε κόκκινες, πότε ροζ…
Οι θεωρίες και οι πράξεις μας ως
προέκταση του εαυτού μας, να δουλεύουμε κάπως, να ερωτευόμαστε κάπως, να
ντυνόμαστε κάπως, να μιλάμε κάπως, να λειτουργούμε κάπως… Κάπως, συγκεκριμένα
και πάντα αποδεκτά.
Ακόμα και η όποια μας
"θυσία", για την "θυσία" των άλλων γίνεται, στον βωμό της
"υπέροχης" προσωπικότητας μας. Βλέπεις, η ματαιοδοξία και ο
εγωκεντρισμός κανέναν δεν αφήνει ελεύθερο να τρέξει στην αναζήτηση της αλήθειας
του.
Λες και μιμείται ο ένας τον άλλον
στην εγκατάλειψη του αληθινού και βολικά αλλά ουτοπικά, αφηνόμαστε στην
πλαστικότητα της εποχής μας. Ναι, ναι, αυτής της εποχής λέω, της σημερινής, που
εμείς οι ίδιοι διαπραγματευόμαστε, ορίζουμε, ταυτίζουμε, αλλάζουμε ή όχι…
Ολόγυρά μου βρίσκονται άνθρωποι σε
μία ατέρμονη σύγχυση, φοβισμένοι που προσπαθούν απεγνωσμένα να ισορροπήσουν στο
τεντωμένο σχοινί της καθημερινότητάς τους. Να φτάσουν με ακεραιότητα στην άκρη
του και επιτέλους να αγκαλιάσουν τα θέλω τους, να μπορούν να θρέψουν τα όνειρά
τους μήπως και αυτά κάποτε, καταφέρουνε να μεγαλώσουν.
Συνήθως, όσοι δεν μπορούν να σώσουν
τον εαυτό τους, ζητούν από τους άλλους σωτηρία, να πιαστούν από κάπου, να
σταθούν κι ίσως μάθουν και να περπατούν.
Να νικήσουν την αναπηρία της ψυχής με την δύναμη του νου…
Κι όμως, να ξέραμε, πόση ευθύνη
κουβαλάμε όταν κοιτάμε με τα μάτια του νου και όχι της καρδιάς… Μόνο να ξέραμε…
Πολλές φορές λέω στον εαυτό μου πως
έχω μπόλικη ψυχή για να ξοδέψω, να δώσω κάποιο αντίτιμο μήπως και καταφέρω
κάποιον να τόνε σώσω…
Όμως, τι κι αν ντύνομαι χάρτινη
ηρωίδα με απίθανες και μύριες δυνάμεις,
ένα παραθυράκι ανοικτό μωρέ, είναι η
καρδιά, ευάλωτο στους ανέμους και τις μπόρες των ανθρώπων. Ένα παραθυράκι μόνο, τόσο δα, που όποτε
σπάει το τζαμάκι του, τρέχω γρήγορα να το αλλάξω, επιμένω να το φτιάχνω, κάθε
φορά… Κάθε φορά.
Ξέρω σου λέω πως νιώθεις, ξέρω πόσο
δύσκολο είναι να διαφυλάττεις του μέσα σου το φως ενώ βαδίζεις στα σκοτάδια…
Προσπαθείς να προσαρμοστείς, να φαίνεσαι και εσύ κάπως σκοτεινός, μη και σε
πάρουνε χαμπάρι και σε βάλλουνε στην ακρούλα του τρελού. Κι όταν κάποτε
πληγώνεσαι, την τρέμεις την πληγή σου, μη και στάξει λίγο από το φως σου. Μανιασμένα προσπαθείς να την σκεπάσεις, σχεδόν διπλώνεσαι, γέρνεις ολόκληρος,
να την κρύψεις, να μην φανεί ούτε δράμι από το μέσα σου, το λευκό… Γιατί, τότε αλλοίμονο, ξέρεις πως θα θελήσουν να στο μουτζουρώσουν και σαν υγρό και ευάλωτο
πηλό, το σχήμα το δικό τους, θα προσπαθήσουν να σου δώσουν.
Να σε αλλάξουν σε σχήμα άμορφο, άοσμο
και άχρωμο, όχι διάφανο, αλλά μαύρο, χωρίς μυρωδιά και γεύση. Και το μαύρο,
ξέρεις, δεν είναι χρώμα, είναι πηγάδι σκοτεινό και σαν τρύπα μόνο θα μπορεί να στέκει
στο τοπίο της καρδιάς σου.
Γι’ αυτό σου λέω, όποτε δεν μπορείς
να αναπνεύσεις, να πηγαίνεις την ζωή σου λίγο παραπέρα, λίγο παρακάτω…
Να βουτάς και να κολυμπάς στα
ανοιχτά, εκεί δεν μπορεί κανένα δίχτυ να σε πιάσει και τίποτα να σε φυλακίσει…
Και να ξέρεις τούτο, όταν κοιτάζεις
κάποια μάτια, να κοιτάς ευθεία, σχεδόν αυθάδικα να μπαίνεις μέσα τους, γιατί είναι
απατεωνιά να μην κοιτάς κατάματα, σημαίνει πως είτε για τον άλλον ντρέπεσαι,
είτε για τον εαυτό σου…
Μόνο τότε, όταν κοιτάς κατάματα την
ζωή σου αλλά και την ζωή των άλλων, μπορείς να ταξιδέψεις στης ψυχής το
παρακάτω και σαν "άλλος" εξερευνητής να ανακαλύψεις μια καινούργια, άγονη γη.
Καινούργιος θα γίνεις και εσύ σε καινούργια γη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου