"Πώς αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν, πασχίζοντας ανόητα να εξασφαλίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων''

Γ. ΡΙΤΣΟΣ


28 Μαΐ 2014

Aπλ(έρωτα) Αμ(έρωτα)





4.00 τα άγρια χαράματα… Λίγο πριν, λίγο μετά της νύχτας τη γαλήνη,
διαμαντένιοι οργασμοί σκέψεων αγκαλιάζουν και στολίζουν το σώμα μου.
Και όταν κάποτε παραδίδομαι στα χέρια του Μορφέα,
κάποια απόκοσμη ονείρωξη φωτίζει τα πρόσκαιρα σκοτάδια,
σχίζει στα δυο την σιωπή της νύχτας και κάθε τόσο με ξυπνάει…
Ουρλιάζω με την σβησμένη μου φωνή,
με την κομμένη καυτή μου αναπνοή.
Η Αδρεναλίνη μου έμπροσθεν μιας εμπόλεμης κατάστασης,
να μάχομαι, να πολεμώ με τον ηττημένο άλογο εαυτό,
σώμα με σώμα, να τον πνίγω και να με πνίγει.
Νάρκη που πατάω, ακούω το κλικ και ξέρω...

16 Μαΐ 2014

Με γεύση Ευψυχία παρακαλώ!





Υπάρχουνε στιγμές που θέλω να πάρω φόρα και να αρχίζω να "χαστουκίζω" με λόγια, αγκαλιές, σπρωξίματα, φιλιά, κραυγές… Ότι! Όλους εκείνους που "χαπακώνονται" μετά μανίας τους φόβους τους, την ατολμία, την αδράνειά τους.
Να μπορούσα να αντικαταστήσω, με κάποιο τρόπο αυτή την μεμαθημένη, βολική σαπισμένη τους τροφή. Δεν νιώθουν καν την μπόχα που αναδύουν οι φόβοι τους, τόσο πια την έχουνε συνηθίσει, έχει περάσει και έχει ποτίσει κάθε κύτταρο του σώματός τους. Αναρωτιέμαι, ποια μπορεί να είναι εκείνα τα βιώματα, τα τόσο δυνατά ή οι αξεπέραστες τραυματικές εμπειρίες, που να έχουν σμιλέψει τόσο βαθειά την ψυχή, να της έχουνε χαράξει φόβο, δειλία, μικρότητα…
Μία ανεξίτηλη εικόνα ενός ζαρωμένου, άχρωμου, άτολμου ανθρώπου, είναι δυνατόν, αυτή, να είναι πιο δυνατή από την αληθινή εικόνα μιας υπερούσιας ζωής;
Και πάντα ακούω τις ίδιες, επαναλαμβανόμενες δικαιολογίες… Φταίνε οι γονείς,
η δουλειά, η ρουτίνα, τα προβλήματα, ο/η γκόμενα/γκόμενος, τα ψυχολογικά, το κράτος… 
Ο ουρανός ο ίδιος! Αλλά ποτέ εμείς, ο εαυτός μας!
Πόσο χυδαίο είναι να συρρικνώνουμε τα όνειρά μας, μόνο και μόνο για την εύκολη προσβασιμότητά τους, από ανασφάλεια, τρόμο ή τεμπελιά.
Ακόμα και την τέχνη που πάντα ανυψώνει την ψυχή, να την λουστράρουμε, να την γυαλίζουμε να είναι έτσι πιο ευκολοχώνευτη στους άμοιρους, του πνεύματος, φτωχούς. Εύκολα να την εκδίδουμε επί χρήμασι σε κάποιον "περίοπτης τέχνης" νταβατζή, μήπως και καταφέρουμε για λίγο να την δείξουμε, από την αφάνειά της να βγει, για λίγο να φανεί… 
Ρε, Οι Ιππότες των τεχνών και της αλήθειας, δεν σκαμπάζουν! Σέρνονται στην λάσπη, κυλιούνται στο χώμα, το τρώνε! Με βλέμμα τρελό, αλλοπαρμένο μα περήφανο και καθαρό, στο πιτς-φιτίλι σε ντύνουν και σε γδύνουν, σε βλέπουν, ορατό ή αόρατο.  Κι ας γδέρνονται τα γόνατα και οι αγκώνες, το γλείφουνε το αίμα απ’ τις πληγές κι άμα λάχει στο φτύνουνε κατάμουτρα… Έτσι για να γευθείς λίγη ευψυχία. Αθάνατοι, αυτοί οι καλλιτέχνες!
Πόσο λυπηρή και τραγική είναι η όποια αποστείρωση, χρυσόψαρα σε γυάλα, πίσω από ένα τζάμι, θεατές χρωμάτων, ενέργειας, στιγμών. Πίσω από ένα παράθυρο… Σπιτιού, αυτοκινήτου, οθόνης, όχι να πρωταγωνιστούμε, αλλά μόνο "ασφαλείς" να παρακολουθούμε ένα επαναλαμβανόμενο βουβό φιλμάκι της ζωής.
Ναι, μια χούφτα μικροί θνητοί είμαστε που παλεύουμε για την επιβίωσή μας, μα ο στόχος δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερος και υψηλότερος; Kι ας μην το φτάσουμε ποτέ. Τόσα θα ‘χουμε κατακτήσει στην διαδρομής της ζωής μας, από το ταξίδι.
Πιότερο θα ‘ταν να παλεύουμε για την αθανασία της ευτυχίας μας, να μας προσφέρουμε την πολυτέλεια της βούλησης και πράξης "Κατά του Δαίμονα εαυτού". 
Να γκρεμιζόμαστε ρε, να συναντιόμαστε, να κοιταζόμαστε στα μάτια, να μοιραζόμαστε, να λέμε βλακείες, να ερωτευόμαστε, να είμαστε αδέξιοι, να δημιουργούμε,
να "τρώμε" χυλόπιτες, να γελάμε με χαζομάρες, να λερωνόμαστε,
να αγκαλιαζόμαστε, να τσαλακωνόμαστε…
Και αν είμαστε στην ύλη μας φτωχοί, ας γυμνωθούμε,
καλύτερα να στέκουμε γυμνοί να καούμε από τον ήλιο.
Κι αν πεινάσουμε, ας μπουκωθούμε ψωμί, ελιά και ένα κομμάτι της Ελλάδας
ουρανό…
Να μην φοβόμαστε να πάρει!!! Η θνητή ατσαλοσύνη μας, πιο πολύ μας ατσαλώνει.   
Ας (εκ)τραπούμε προς την σώματος και ψυχής αλκήν, προς τα ακατάβλητα φρονήματα μιας παθιασμένης εύτολμης ζωής.
Ένα σάλτο είναι μωρέ τόσο δα… Το πέρασμα από την virtual reality (Ευ)ζωία στην Ζώσα (Ευ)ψυχία!

10 Μαΐ 2014

(Παρα)φορά



Φωτιά! Σε σένανε μιλάω…  Δες με!
Μετουσιώνομαι στην μορφή σου, κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν σου…
Εναποθέτομαι στο υπερούσιό σου και ηδονικά ακροβατώ στο βλέμμα το αλλόκοτο,
που αντανακλά τον λάγνο μου χορό
καθρεφτίζοντας το νωχελικό μου τον ρυθμό της ανάσας μου ζεστό.
Να ψιθυρίζω στον χαμένο μου θεό να με δεχτεί την ασυγχώρητη αμαρτωλή
και με πάθος να αγκαλιάσει την μέθη της εκούσιας παραφροσύνης μου.

Διάλεξε την μάχη του κορμιού μου, πολιόρκησέ με και σου υπόσχομαι…
Να σε αφήσω να νικήσεις και στη μεγαλειότητά σου για πάντα να με φυλακίσεις.
Το βλέμμα μου θα μετατρέψω σε νερό, με κατάνυξη να πλύνω το σώμα αυτό
και ότι περισσέψει, αχόρταγα όλο θα το πιώ.
Να ‘ναι έτσι τα φιλιά μου πιο υγρά να ταξιδεύουν πάνω σου,
παράφορα ηδονικά, να τρέμει κάθε σου απόκρυφη γωνιά.
Με την άκρη της γλώσσα μου να σε γευθώ,
να γλείφω άκρατα την σάρκα της ψυχής σου.

Γλυκό και αλλόφρονο να ‘ναι το βάσανο του πάθους μου, να προσεύχεσαι να παρατείνεται 
η δούλη μου στο άγιο το κορμί σου.
Να σε πιώ, ανέλεγκτα να μεθύσω, εκστασιασμένη μέσα σου να με ξομολογήσω…
Ελιξίριο ζωής στα έκθυμα, απ’ των παθών μου τα παθούμενα να ναρκωθώ και στο μυθώδη σου εαυτό απόλυτα να υποταχτώ.
Προσκυνημένη μα ελεύθερη στα χέρια σου θα είμαι αφημένη,
στης μυρωδιάς την ζάλη σου για πάντα δολωμένη.

Μέσα μου να σε κρύψω, βαθιά κι αργά να καίγεσαι…
Μα από τις στάχτες σου, σαν τον Φοίνικα τον πορφυρό, κάθε φορά που χάνεσαι, να αναγεννάσαι και πάλι ξανά απ’ την αρχή σου να βουτάς, στον βυθό της διάπυρης ψυχή μου, στον σκοτεινό μου πειρασμό, αλκοολικά συνέχεια, να θέλεις να σκορπάς.   
Δεν θα σε ακουμπήσω με τα χέρια μου, δεν τολμώ…
Μόνο με την ανάσα, που αγγίζει πιο βαθιά από τα χέρια, με το στόμα, την γλώσσα,
το μάγουλο θα χαρτογραφήσω κάθε σπιθαμή σου, κάθε βλέμμα της ζωής σου, κάθε μικρή αναπνοή σου, να μάθεις πόσο πλήρες μπορεί να είναι αυτό το "Μόνο".

6 Μαΐ 2014

Εστιάζοντας Ουσιωδώς


photography:  Benoit Courti



"Ο μινιμαλισμός δεν είναι η έλλειψη κάποιου πράγματος.

Είναι απλά η τέλεια ποσότητα από κάτι."
Nicholas Burrοughs


Πως κρατάει κανείς αμουντζούρωτη την καθαρότητά του σε μια εποχή υπέρμετρης επιτήδευσης, φτιασιδώματος, από αμέτρητα επιφανειακά μπιχλιμπίδια και φανφαρονισμούς;
Αυτό κι αν είναι μία εξαιρετική πρόκληση… Η ακεραιότητα της ψυχής μας μέσα από τα ελάχιστα μα σημαντικά. Η ακεραιότητα στην απλότητα της συνέπειας του λόγου και της πράξης. Να εκτιμούμε και να χαιρόμαστε το λίγο που γίνεται πολύ.  
Να απολαμβάνουμε τα απλά καθημερινά πράγματα που σμιλεύουν τις στιγμές μας, εκείνες είναι που μας κάνουν πιο πλούσιους από ποτέ. Οι απλές μικρές στιγμές.
Η υπερβολή, χρειάζεται και αυτή, όμως άνετα μπορεί να "περιοριστεί" στην αγάπη, στις αγκαλιές και τα όμορφα μοιράσματα.
Μόνο θεϊκή μπορεί να είναι η δυναμική ισορροπία του πάθους που αχνοφαίνεται.
Αυτή την πολυτιμότητα του ελάχιστου που ξετυλίγει αργά και βασανιστικά την φαντασία, θρέφοντας το εν δυνάμει (του).
Στα ασήμαντα και τα μικρά βρίσκονται τα πιο μεγάλα… Στα ανομολόγητα…
Κι ο ήχος τους είναι πιο δυνατός απ’ όλου μαζί του κόσμου τις φωνές…
Στην ήρεμη δύναμη βρίσκονται τα πιο γενναία κι αυτά που μας λυτρώνουν…  
Παντού και οπουδήποτε η δύναμη της απλότητας αντιπαρέρχεται την αδυναμία του περιττού. Σε αυτά που μας ντύνουν, μας φτιάχνουν, στα περιβάλλοντα που ζούμε και σε όλα εκείνα που ψηλώνουν λίγο περισσότερο την ψυχή μας.
Ένα ποτήρι κρασί, λίγα οστρακοειδή που μόλις περιμάζεψε κάποιος ξένος στα παραπέρα βράχια και ένα κομμάτι θάλασσα να γλύφει παιχνιδιάρικα τα πόδια μας…
Μπορεί να συγκριθεί ετούτη η αρχοντιά με τον πιο αστραφτερό χλιδάτο και
καθώς πρέπει κατά τα άλλα αριστοκρατικό χώρο;  
Όταν κάποτε το μετέωρο της ψυχούλας μας, αγκαλιάζεται και ξεκουράζεται από το αληθινό στήριγμα των φίλων… Συγκρίνεται αυτό, με την πιο λαμπερή και πληθωρική κοσμική δεξίωση;  
Όταν περπατάμε στο δρόμο και όλοι τρέχουν, μας προσπερνούν, καμιά φορά πέφτουν και πάνω μας έτσι όπως είναι βυθισμένοι στα σκοτάδια τους και ξαφνικά…
Ένας άγνωστος σε κοιτά, σου χαμογελά και σου λέει «καλημέρα σας…»
Μπορεί αυτό να συγκριθεί με την επιδεικτική κολακεία χιλιάδων ανθρώπων προς χάριν των δημοσίων σχέσεων;
Ας αναλογιστούμε για λίγο την πολυτιμότητα των "ασημάντων" Εκείνων που ίσως τα νομίζουμε, τα έχουμε μάθει για τέτοια… Να αναλογιστούμε την σπουδαιότητα των πιο μικρών, όλων εκείνων που θεωρούμε αυτονόητα… Δεν είναι.
Μπορεί να εκπλαγούμε αναδεικνύοντας την έννοια και το μεγαλείο του πιο απλού και λιτού, εκείνου που δεν φαίνεται, αλλά βρίσκεται κάπου εκεί, κρυμμένο σαν σπάνιο μαργαριτάρι στο κοχύλι της ζωής μας.
Έτσι… Για αλλαγή… Ας εστιάζει στα ουσιώδη η απρόσκοπτη (σύν)θεση της ψυχής μας.