"Πώς αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν, πασχίζοντας ανόητα να εξασφαλίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων''

Γ. ΡΙΤΣΟΣ


6 Μαΐ 2014

Εστιάζοντας Ουσιωδώς


photography:  Benoit Courti



"Ο μινιμαλισμός δεν είναι η έλλειψη κάποιου πράγματος.

Είναι απλά η τέλεια ποσότητα από κάτι."
Nicholas Burrοughs


Πως κρατάει κανείς αμουντζούρωτη την καθαρότητά του σε μια εποχή υπέρμετρης επιτήδευσης, φτιασιδώματος, από αμέτρητα επιφανειακά μπιχλιμπίδια και φανφαρονισμούς;
Αυτό κι αν είναι μία εξαιρετική πρόκληση… Η ακεραιότητα της ψυχής μας μέσα από τα ελάχιστα μα σημαντικά. Η ακεραιότητα στην απλότητα της συνέπειας του λόγου και της πράξης. Να εκτιμούμε και να χαιρόμαστε το λίγο που γίνεται πολύ.  
Να απολαμβάνουμε τα απλά καθημερινά πράγματα που σμιλεύουν τις στιγμές μας, εκείνες είναι που μας κάνουν πιο πλούσιους από ποτέ. Οι απλές μικρές στιγμές.
Η υπερβολή, χρειάζεται και αυτή, όμως άνετα μπορεί να "περιοριστεί" στην αγάπη, στις αγκαλιές και τα όμορφα μοιράσματα.
Μόνο θεϊκή μπορεί να είναι η δυναμική ισορροπία του πάθους που αχνοφαίνεται.
Αυτή την πολυτιμότητα του ελάχιστου που ξετυλίγει αργά και βασανιστικά την φαντασία, θρέφοντας το εν δυνάμει (του).
Στα ασήμαντα και τα μικρά βρίσκονται τα πιο μεγάλα… Στα ανομολόγητα…
Κι ο ήχος τους είναι πιο δυνατός απ’ όλου μαζί του κόσμου τις φωνές…
Στην ήρεμη δύναμη βρίσκονται τα πιο γενναία κι αυτά που μας λυτρώνουν…  
Παντού και οπουδήποτε η δύναμη της απλότητας αντιπαρέρχεται την αδυναμία του περιττού. Σε αυτά που μας ντύνουν, μας φτιάχνουν, στα περιβάλλοντα που ζούμε και σε όλα εκείνα που ψηλώνουν λίγο περισσότερο την ψυχή μας.
Ένα ποτήρι κρασί, λίγα οστρακοειδή που μόλις περιμάζεψε κάποιος ξένος στα παραπέρα βράχια και ένα κομμάτι θάλασσα να γλύφει παιχνιδιάρικα τα πόδια μας…
Μπορεί να συγκριθεί ετούτη η αρχοντιά με τον πιο αστραφτερό χλιδάτο και
καθώς πρέπει κατά τα άλλα αριστοκρατικό χώρο;  
Όταν κάποτε το μετέωρο της ψυχούλας μας, αγκαλιάζεται και ξεκουράζεται από το αληθινό στήριγμα των φίλων… Συγκρίνεται αυτό, με την πιο λαμπερή και πληθωρική κοσμική δεξίωση;  
Όταν περπατάμε στο δρόμο και όλοι τρέχουν, μας προσπερνούν, καμιά φορά πέφτουν και πάνω μας έτσι όπως είναι βυθισμένοι στα σκοτάδια τους και ξαφνικά…
Ένας άγνωστος σε κοιτά, σου χαμογελά και σου λέει «καλημέρα σας…»
Μπορεί αυτό να συγκριθεί με την επιδεικτική κολακεία χιλιάδων ανθρώπων προς χάριν των δημοσίων σχέσεων;
Ας αναλογιστούμε για λίγο την πολυτιμότητα των "ασημάντων" Εκείνων που ίσως τα νομίζουμε, τα έχουμε μάθει για τέτοια… Να αναλογιστούμε την σπουδαιότητα των πιο μικρών, όλων εκείνων που θεωρούμε αυτονόητα… Δεν είναι.
Μπορεί να εκπλαγούμε αναδεικνύοντας την έννοια και το μεγαλείο του πιο απλού και λιτού, εκείνου που δεν φαίνεται, αλλά βρίσκεται κάπου εκεί, κρυμμένο σαν σπάνιο μαργαριτάρι στο κοχύλι της ζωής μας.
Έτσι… Για αλλαγή… Ας εστιάζει στα ουσιώδη η απρόσκοπτη (σύν)θεση της ψυχής μας.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου