Με γεύση Ευψυχία παρακαλώ!

Υπάρχουνε στιγμές που θέλω να πάρω φόρα και να αρχίζω να "χαστουκίζω" με λόγια, αγκαλιές, σπρωξίματα, φιλιά, κραυγές… Ότι! Όλους εκείνους που "χαπακώνονται" μετά μανίας τους φόβους τους, την ατολμία, την αδράνειά τους.

Να μπορούσα να αντικαταστήσω, με κάποιο τρόπο αυτή την μεμαθημένη, βολική σαπισμένη τους τροφή. Δεν νιώθουν καν την μπόχα που αναδύουν οι φόβοι τους, τόσο πια την έχουνε συνηθίσει, έχει περάσει και έχει ποτίσει κάθε κύτταρο του σώματός τους. Αναρωτιέμαι, ποια μπορεί να είναι εκείνα τα βιώματα, τα τόσο δυνατά ή οι αξεπέραστες τραυματικές εμπειρίες, που να έχουν σμιλέψει τόσο βαθειά την ψυχή, να της έχουνε χαράξει φόβο, δειλία, μικρότητα…

Μία ανεξίτηλη εικόνα ενός ζαρωμένου, άχρωμου, άτολμου ανθρώπου, είναι δυνατόν, αυτή, να είναι πιο δυνατή από την αληθινή εικόνα μιας υπερούσιας ζωής;

Και πάντα ακούω τις ίδιες, επαναλαμβανόμενες δικαιολογίες… Φταίνε οι γονείς,

η δουλειά, η ρουτίνα, τα προβλήματα, ο/η γκόμενα/γκόμενος, τα ψυχολογικά, το κράτος… 

Ο ουρανός ο ίδιος! Αλλά ποτέ εμείς, ο εαυτός μας!

Πόσο χυδαίο είναι να συρρικνώνουμε τα όνειρά μας, μόνο και μόνο για την εύκολη προσβασιμότητά τους, από ανασφάλεια, τρόμο ή τεμπελιά.

Ακόμα και την τέχνη που πάντα ανυψώνει την ψυχή, να την λουστράρουμε, να την γυαλίζουμε να είναι έτσι πιο ευκολοχώνευτη στους άμοιρους, του πνεύματος, φτωχούς. Εύκολα να την εκδίδουμε επί χρήμασι σε κάποιον "περίοπτης τέχνης" νταβατζή, μήπως και καταφέρουμε για λίγο να την δείξουμε, από την αφάνειά της να βγει, για λίγο να φανεί… 

Ρε, Οι Ιππότες των τεχνών και της αλήθειας, δεν σκαμπάζουν! Σέρνονται στην λάσπη, κυλιούνται στο χώμα, το τρώνε! Με βλέμμα τρελό, αλλοπαρμένο μα περήφανο και καθαρό, στο πιτς-φιτίλι σε ντύνουν και σε γδύνουν, σε βλέπουν, ορατό ή αόρατο.  Κι ας γδέρνονται τα γόνατα και οι αγκώνες, το γλείφουνε το αίμα απ’ τις πληγές κι άμα λάχει στο φτύνουνε κατάμουτρα… Έτσι για να γευθείς λίγη ευψυχία. Αθάνατοι, αυτοί οι καλλιτέχνες!

Πόσο λυπηρή και τραγική είναι η όποια αποστείρωση, χρυσόψαρα σε γυάλα, πίσω από ένα τζάμι, θεατές χρωμάτων, ενέργειας, στιγμών. Πίσω από ένα παράθυρο… Σπιτιού, αυτοκινήτου, οθόνης, όχι να πρωταγωνιστούμε, αλλά μόνο "ασφαλείς" να παρακολουθούμε ένα επαναλαμβανόμενο βουβό φιλμάκι της ζωής.

Ναι, μια χούφτα μικροί θνητοί είμαστε που παλεύουμε για την επιβίωσή μας, μα ο στόχος δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερος και υψηλότερος; Kι ας μην το φτάσουμε ποτέ. Τόσα θα ‘χουμε κατακτήσει στην διαδρομής της ζωής μας, από το ταξίδι.

Πιότερο θα ‘ταν να παλεύουμε για την αθανασία της ευτυχίας μας, να μας προσφέρουμε την πολυτέλεια της βούλησης και πράξης "Κατά του Δαίμονα εαυτού". 

Να γκρεμιζόμαστε ρε, να συναντιόμαστε, να κοιταζόμαστε στα μάτια, να μοιραζόμαστε, να λέμε βλακείες, να ερωτευόμαστε, να είμαστε αδέξιοι, να δημιουργούμε,

να "τρώμε" χυλόπιτες, να γελάμε με χαζομάρες, να λερωνόμαστε,

να αγκαλιαζόμαστε, να τσαλακωνόμαστε…

Και αν είμαστε στην ύλη μας φτωχοί, ας γυμνωθούμε,

καλύτερα να στέκουμε γυμνοί να καούμε από τον ήλιο.

Κι αν πεινάσουμε, ας μπουκωθούμε ψωμί, ελιά και ένα κομμάτι της Ελλάδας

ουρανό…

Να μην φοβόμαστε να πάρει!!! Η θνητή ατσαλοσύνη μας, πιο πολύ μας ατσαλώνει.   

Ας (εκ)τραπούμε προς την σώματος και ψυχής αλκήν, προς τα ακατάβλητα φρονήματα μιας παθιασμένης εύτολμης ζωής.

Ένα σάλτο είναι μωρέ τόσο δα… Το πέρασμα από την virtual reality (Ευ)ζωία στην Ζώσα (Ευ)ψυχία!