Στο' χει πει ποτέ κανείς;

Καμιά φορά το πρωί, που τρέχω να ετοιμαστώ για την δουλειά, κοντοστέκομαι στην γλυκιά σου ήρεμη εικόνα, εικόνισμα του αδιάλειπτου νου της καρδιάς μου και σε κοιτάζω. Προσέχω την αναπνοή σου και το βάθος της ασυνείδητης ψυχής σου.

Σε προσέχω, πριν να φύγω… Να είναι όλα εντάξει, κι αν "δω" να σε τριγυρνά κανένας εφιάλτης, σε χαϊδεύω απαλά στο μέτωπο, εκεί στον σταυρό, για να το διώξω. Ύστερα, σε σταυρώνω με το φιλί μου και φεύγω.

Να δίνεις μωρέ από αυτό που δεν έχεις, αυτό λέω και ξαναλέω και τα βάζω με τον εαυτό μου. Όταν δεν μπορείς, αξίζει περισσότερο να το μπορείς.

Όταν σου φωνάζω, να είσαι σίγουρος, πως σε εμένα φωνάζω πιο πολύ κάθε φορά που δεν σου ακούγομαι, αυτό κάνω. Όταν πλένω τα δόντια μου, όταν τρώω, όταν βλέπω τηλεόραση, όταν ακούω μουσική, όταν πάω για ψώνια, όταν αράζω στο μπαλκόνι, όταν, όταν… Σε εμένανε φωνάζω πιο πολύ.

Κάθεσαι δίπλα μου, στον καναπέ και βλέπουμε ταινία. Εσύ βλέπεις.

Εγώ, την στιγμή εκείνη, περισσότερο μετράω την μυρωδιά σου, πολύτιμο άρωμα να το φυλάττω πίστη στο μπουκαλάκι της καρδιάς μου. Μόνο και μόνο για να μπορώ να σε αναπνέω τις στιγμές που λείπεις και έτσι να πνέει άνεμος μεσ’ την ζωή μου, από την καθαρότητά σου.

Μου γκρινιάζεις ότι δεν τρώω καλά. Ξέρω σου λέω να φροντίζω τον εαυτό μου.

Όμως όταν δεν έχουμε πολύ, σου λέω ότι έφαγα και στο κρατάω να φας εσύ.

Να ‘ξερες πόσο πολύ με χορταίνει η φροντίδα σου… Τεράστια με κάνει.

Όταν αργείς να έρθεις στο σπίτι, καθόλου την ανησυχία δεν την γεννά

ο εγωισμός μου. Ανησυχώ μάτια μου, μη και δεν προλάβω κάποιο απροσδόκητο κακό. Να σε σώσω από το δύσκολο, το στενάχωρο, τον πόνο, το όποιο πιθανό πρόβλημα μπορεί να σου συμβεί και να μην είμαι εκεί.

Αν σκοντάψεις να σε κρατήσω, κι αν πέσεις, να σε σηκώσω. Να σου δείξω τον δρόμο να αποφύγεις τις ανθρώπινες "λακκούβες". Να σε προφυλάξω από τις "λάσπες" μην σε λερώσουν.

Όταν μου έφερες το γιασεμί, μου ‘δωσες για δώρο το πιο υπέρλαμπρο διαμάντι.

Κάθε φορά που φροντίζεις τα λουλούδια μας νιώθω πιο σφιχτή την αγκαλιά σου.

Κι όταν τους μιλάς, είναι σαν να μου λες τις πιο ακριβές και σπάνιες προσευχές σου.

Ξέρεις πότε κατάλαβα πόσο σε αγαπώ;

Όταν έπιασα τον εαυτό μου να ονειρεύεται την ευτυχία σου.

Από περηφάνια άρχισα να κλαίω με τούτα τα μεγάλα και σπουδαία που έβλεπα για ‘σένα. Τα έβλεπα. Όλα τα όμορφα τα έχω δει και θα τα δεις και εσύ.

Στο' χει πει ποτέ κανείς;

Σε αγαπώ γιατί γεννήθηκες ένας υπέροχος άνθρωπος. Γιατί αισθάνομαι ευλογημένη που όταν με βλέπω, βλέπω εσένα. Γίνεται κάποιος να μην αγαπά και να μην νοιάζεται για τον εαυτό του;

Στο' χει πει ποτέ κανείς; 

Λουλουδάκι μου εσύ!...

Photography: Tim Walker, 1997

Ποικιλόμορφα ερωτικά τερτίπια και αλληλομπερδέματα  ψυχο-εμμονικών τυπικών και άτυπων συνθέσεων, έφτασε να ‘ναι ο έρωτας. Θαρρείς και δεν ορίζει πια τα βέλη του, παρά γλιστράνε από τα ιδρωμένα του δάχτυλα και πάνε αλλού ντ’ αλλού, ακυβέρνητοι στόχοι…

Ίσως γι’ αυτό να πονάνε περισσότερο, αν κρίνω από τα διασκορπισμένα άναρθρα σβησίματα ιστοριών και σχέσεων που απ’ την αρχή δεν ξεκίνησαν καλά ή τέλειωσαν άδοξα ή δεν πρόλαβαν καν να [ανα]μετρηθούν.

Ερωτικές ιστορίες  να χάσκουν πεταμένες δεξιά κι αριστερά σαν παράταιρα σκουπιδάκια, που κάποτε ξέφυγαν από την πορεία του κάδου τους, εξαιτίας κάποιου άστοχου σουταρίσματος ή άτσαλου ψαξίματος.

Θέλει τέχνη και καρδιά το "τρίποντο", Θέλει διακριτικότητα και ψυχή το "βάθος".

Ζευγάρια με ρακένδυτη ψυχούλα να προσπαθούν να ντυθούν ο ένας τον άλλον, να φορέσουν το κουστουμάκι κομμένο και ραμμένο στα προσδοκώμενα μέτρα τους. Σώνει και ντε, κι ας έχουν διαφορετικό γούστο, αντίληψη και αισθητική ζωής.

Πειραματική σκηνή κάποιοι καταντούν τον έρωτα, ίσα για να μπορούν να παίζουν το θέατρο του παραλόγου τους. Όλα τα ‘χει, όλα τα περιέχει… 
Αποστάσεις, εντάσεις, σιωπές, οικογενειακές κολγκέιτ στιγμές, σκηνές ζήλιας, πάθους, γαλήνης, εξουσίας και δουλοπρέπειας, ξεφτίλας και βασιλείας.

Ίσως τέτοιοι έρωτες όλα να τα περιέχουν, η αγάπη όμως; Η αγάπη δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά, που μια σε φιλούν και μια σε γδέρνουν. Καμία σχέση και με τον έρωτα εκείνο που δεν έχει ταυτότητα και χαρακτήρα. Γιατί ο αληθινός έρωτας πάντα έχει πρόσωπο. Ο αληθινός έρωτας δεν ετεροκαθορίζεται,  μα στιγματίζεται από την ευθύνη της ακεραιότητάς του.

Δημιουργεί, δεν καταστρέφει. Αληθεύει, δεν εξαπατά. Ανθίζει, δεν μαραίνει. Γιατρεύει, δεν πληγώνει.

Δεν σε παίζει, δεν σε τεστάρει. Δεν σε έχει ανέβα - κατέβα, αλλά σε πάει σφεντόνα στα ύψη, γιατί είναι θεός και δεν έχει ανάγκη από τέτοια, ημίμετρα. Σε πάει κατευθείαν στον παράδεισό του και ποτέ δεν θα σου επιτρέψει να είσαι με το ‘να πόδι εδώ και το άλλο εκεί. Ένα από τα δύο! Απλά. Απόλυτα. Απολίτιστα.

Και για δες τώρα… Πόσο πολύ μπορεί να μοιάζει η ερωτική σου σχέση με μία… Γλάστρα!

Κάποια στιγμή λοιπόν αποκτάς το λουλουδάκι σου και περιχαρής το τοποθετείς στο πιο όμορφο σημείο του μπαλκονιού. 
Και…Το φροντίζεις, το ποτίζεις, του μιλάς, το αγαπάς… Αλλά του αλλάζεις και τα φώτα!

Η πολύ φροντίδα δεν σημαίνει και σωστή φροντίδα ή αυτή που πραγματικά του χρειάζεται, μα ούτε και το αντίθετο, η αδιαφορία. Σάμπως νομίζεις ότι είναι δεδομένα η ευωδιά και τα άνθη του; Τι να σου κάνει και δαύτο όταν η αγάπη σου έχει τα σκαμπανεβάσματα του δικού σου πυρετού…

Τι να σου κάνει όταν, πότε το ξεδιψάς και πότε το ξεχνάς… Θέλει συνέπεια το νοιάξιμο, η αγάπη και η προσοχή. 
Να παρακολουθείς ευλαβικά τον χρόνο και την κατάλληλη στιγμή, να προσέχεις τις κινήσεις και τις επιλογές σου.

Πριν ακόμα καλά, καλά δεν ξέρεις αν θα σου κρατήσει, αν θα σε δεχτεί και τούτο... Τι κάνεις; Το θεωρείς δεδομένο; 
Το πλαστικό μονάχα είναι, που το πολύ, πολύ μπορεί να σκονιστεί. 
Το αληθινό μάτια μου, εξαρτάται από εσένα αν θα το ξεράνεις ή θα το ανθίσεις.

Σαν τον έρωτα κι αυτό… Αλλοίμονο στην μεταφύτευση την λάθος εποχή!

Μπορεί να πιάσει, μπορεί και να μην πιάσει.

Εσύ, το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να το προσέχεις... Το λουλουδάκι σου!

 

"Το" και στα μούτρα σου!

Όταν ήμουν πιτσιρίκα συνήθιζα τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια να τη βγάζω στο μπαλκόνι. Σηκωνόμουν από το κρεβάτι, όταν ήμουν σίγουρη ότι όλοι είχανε αποκοιμηθεί και σαν την τρελή με παραμάσχαλα την στρωματσάδα μου, την άραζα κάτω απ’ τα αστέρια [ακόμα φαίνονταν κι ήτανε πολλά].

Τότε ξεκινούσε το τριπάκι μου…

"Τώρα, τώρα! Όπου να ‘ναι θα εμφανιστεί…"Μονολογούσα ψιθυριστά, μη με ακούσουν.

"Να! Τι είναι αυτό το κόκκινο με πορτοκαλί που λαμπυρίζει στο βάθος; Να το!"

Ήμουνα πεπεισμένη σου λέω, ότι θα σκάσει μύτη ένα διαστημόπλοιο να με πάρει και να γνωρίσω άλλους υπέροχους γαλαξιακούς κόσμους.

Πως και πως περίμενα, τον καλό [εννοείτε] εξωγήινο!

Τι να πω… Άλλα κοριτσάκια αργότερα θα ονειρεύονταν τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο κι εγώ… Όοοοοοοχι! Ήθελα έναν εξωγήινο και ονειρευόμουνα άλλους πλανήτες. Ούτε μέχρι τα Σούρμενα δεν είχα πάει, άλλον πλανήτη ήθελα, δεν μου ‘κανε μάνα μου τούτος,  ούτε ο πλανήτης μου δεν με χωρούσε… Ναι. Εγώ ήμουν το ούφο!

Ε να μην σου πω, όταν είδα την ταινία με τον Ε.Τ ότι το τερμάτισα. Στο λέω! Τέντωνα την κεραία από ένα κασετόφωνο μαζί με ένα πιρούνι στερεωμένο στην κορφή και κάπως έχωνα μαζί το καλώδιο ενός παλιού τηλεφώνου και περίμενα, δεν ξέρω τι…

Το σήμα μιας άλλης ζωής.

Φυσικά με τον καιρό κατάλαβα πως "η ζωή δεν είναι αλλού, αλλά εδώ" και ότι δεν θα έρχονταν ποτέ κανένας  εξωγήινος.

Στην πραγματικότητα εγώ ήμουν η "εξωγήινη" που ζούσε, πάντα, σε ένα δικό της παράλληλο σύμπαν, προσδοκώντας τον δικό μου εξωγήινο, εκείνον που θα είμαστε από την ίδια ράτσα… Από την ίδια πάστα καμωμένοι.

Όπως καταλαβαίνεις, την έφαγα τότε την σφαλιάρα μου, μα τούτη δεν θα συγκρίνονταν με τις ενήλικες σφαλιάρες που θα με γείωναν κανονικότατα.

Δομήθηκα που λες φίλε μου με τα προσωπικά μου τριπάκια…

Παράξενοι κόσμοι, εξωπραγματικά πλάσματα, αδιανόητες προσδοκίες και μαγικά όνειρα. Εκεί μέσα όλα, βαθιά, στο νου. Όμως ήταν τα δικά μου… Γιατί αν με ρωτήσεις για των άλλων θα σου πω, μακριά! Ποτέ μην κάνεις το λάθος να μπεις στα τριπάκια του άλλου, γιατί μπορεί να μην σ’ αρέσουν, γιατί υπάρχουν και άσχημα που δηλητηριάζουν.

Εννοείτε πως ο καθένας μας έχει τα δικά του. Κάποιοι μπορούν να τα διαχειρίζονται, ενώ άλλους τους καπακώνουν.

Το θέμα σε κάθε ιστορία, είναι να μην μπερδεύεσαι με τα τριπάκια των άλλων γιατί τότε την πατάς κι άντε μετά να βγεις από κει πέρα. Κι όταν βγεις, πόσα κομμάτια θα σου χουν μείνει; Το ‘μαθα πια, σταυροβελονιά στο πετσί μου γίνηκε.

Τι να τα κάνω τα δικά σου; Για να χω πιο πολλά; Σάμπως θέλω να χω αποθέματα; Μπα! Ευχαριστώ δεν θα πάρω, τα δικά μου φτάνουν και περισσεύουν. Οπότε κράτα την τρέλα σου και την κορδέλα σου για σενα…

Εγώ πάντα θα έχω τα ολόδικά μου, να αράζω ή να ερωτοτροπώ με του νου μου, την διαφυγή. Γι’ αυτό σου λέω, Να μην σου κάνουνε τέτοιου είδους μοιράσματα, δεν θα σε ταξιδέψουνε  ποτέ.

Στην προσπάθειά σου να ερμηνεύσεις τα [Γιατί] και τα [Πως] του άλλου, μπαίνεις στο μυαλό του, και χάνεις το δικό σου.

Σταδιακά και αθόρυβα εξαφανίζεσαι, γίνεσαι αόρατος σε κάθε λύπη και χαρά σου.

Ούτε άσπρο, ούτε μαύρο, μόνο γκρι! Ένα αδιάφορο, άοσμο και ουδέτερο γκρι.

Εκ των έσω πρώτα κι ύστερα μολύνεται κάθε σπιθαμή σου και όταν κάποτε συναντηθείς, σε βιτρίνα ή καθρέπτη, τυχαία με το είδωλό σου, θα δεις την μεταμόρφωση στο ουδέτερο "το" σου. Ούτε καν δικά σου τριπάκια δεν θα ‘χεις πια θα έχουνε γίνει καπνός. Βλέπεις τα τριπάκια φίλε μου αρέσκονται μόνο σε  "Κάνω", "Γίνομαι", "Είμαι", "Φτιάχνομαι" σε όλο σου το "Είναι"! Και εσύ δεν θα είσαι πια παρά μονάχα ένα "Το". Δίπλα του μπορείς να κολλήσεις  ό,τι άψυχο σου κάνει κέφι…

"Το" πορτατίφ, "Το" πλυντήριο, "Το" τούβλο, "Το" τόπι, "Το" πλακάκι,

"Το" μαξιλαράκι, "Το" μαλακία [όχι, αυτό δεν πάει..].

Ωραία, νομίζω πως κατάλαβες σε τι μπορείς να αλλάξεις ή αλλιώς πώς να σε χάσεις.

Για τούτα και για άλλα, να μην σου επιτρέπεις να μπαίνεις στα τριπάκια των άλλων.

Κράτα τα δικά σου και άσε τις ψυχολογικές παπαροαναλύσεις και τους ηρωισμούς για την επόμενη χολιγουντιανή ταινία του Γούντι Άλεν.

Αλλιώς στο λέω… Δεν θα είσαι ποτέ ξανά,  [Η] ούτε [Ο]...

Θα είσαι απλώς ένα "Το" και στα μούτρα σου, στο λέω εγώ μπρε… [Το] UFO!