"Πώς αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν, πασχίζοντας ανόητα να εξασφαλίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων''

Γ. ΡΙΤΣΟΣ


22 Νοε 2017

Το δέντρο μου



 Έργο της Ιωάννας Φωτάκη: 0.21x0.18, λάδι και μολύβι σε πανί.




Στεκόμουν μπροστά από το τελάρο πίνοντας τον πρώτο πρωινό καφέ, πολύ πρωινό, μόλις που ξημέρωνε.
Αυτή ακριβώς την στιγμή ήρθε και τρύπωσε στον νου μου η επικείμενη έκθεση ζωγραφικής μιας σπουδαίας εικαστικού.

Εικαστικός λοιπόν "είναι αυτός που έχει την ικανότητα να δίνει μορφή στην ύλη και να την απεικονίζει, να την παριστάνει". 
Έτσι γράφουν τα βιβλία. Κι όμως δεν γράφουν το πιο σημαντικό… Πως είναι εκείνος που δίνει ψυχή στο υλικό ή άυλο. 
Που καταφέρνει να μετουσιώσει το αόρατο σε ορατό, το συναίσθημα, την μυρωδιά, την αίσθηση, την μνήμη. 
Τέτοια ήταν και είναι η σπουδαία αυτή γυναίκα και καλλιτέχνης... 
Τούτη, που με την ίδια μητρική λατρεία σκαλίζει το χώμα της γης για να σπείρει, όμοια πιάνει το πινέλο της για να καρπίσει την τέχνη που υπάρχει μέσα της.

Γνώρισα δασκάλους που τους θυμάμαι με σεβασμό. Μα εκείνη έρχεται πάντα στο νου μου με αγάπη.
Βλέπεις, ήταν η μοναδική Δασκάλα μου, όχι στο σχέδιο που με τόσο κόπο προσπαθούσε να μάθει εμένα την ανεπίδεκτη -ακόμα προσπαθώ-, αλλά στο πιο πολύτιμο…
Τούτη η γυναίκα μπόλιασε μέσα μου, από τον καρπό της ψυχή της, την αγάπη για την τέχνη. Με δίδαξε την ποιότητα, το ήθος, την απλότητα και την ομορφιά στο ίχνος όποιας γραμμής και πινελιάς μου, ντύνοντας έτσι την δική μου ψυχούλα με την ταπεινότητα της σπουδαιότητάς της.
Με γνώρισε με την εσωτερική αναγκαιότητα της τέχνης μου, κάτι που καθόρισε καταλυτικά την αισθητική συμπεριφορά και τις επιλογές μου σε όλη την μετέπειτα πορεία μου.
Η ίδια ίσως δεν το κατάλαβε ποτέ και έτσι είναι ο αυτούσιος, φωτισμένος δάσκαλος, αλλά με [ανα]γέννησε σε καλλιτέχνη, μεταλαμπαδεύοντάς μου δύναμη και πίστη στον εαυτού μου και κυρίως στην αλήθεια.
Με αναβάπτισε στη κολυμπήθρα της αλήθειας μου, στο όνομα της καλής τέχνης, 
εκείνης που έχει λόγο ύπαρξης, 
που σε κάνει να σκέφτεσαι, να νιώθεις,
σε προβληματίζει και τελικά μέσα από την διαδικασία μα και το αποτέλεσμα, σε λυτρώνει ανυψώνοντάς σε.

Τέτοιας στόφας ήταν και είναι η δική της υπογραφή στην τέχνη της και την καρδιά μου.
Κάθε σκιαγράφηση, κάθε αποτύπωμα, κάθε γραμμή μου και κάθε περπάτημα στο δύσβατο μονοπάτι της τέχνης, 
όποιο σχήμα ή χρώμα και να έχει…
Να είναι μόνο αλήθεια.
Τούτη ήταν η μεγαλύτερη και σημαντικότερη γνώση που ρίζωσε βαθιά μέσα μου
η σπουδαία αυτή καλλιτέχνης και απλώθηκε, μεγάλωσε για να γίνει αυτό που είναι σήμερα, 
της τέχνης μου το δέντρο.



 




16 Φεβ 2017

Λίγο ακόμα…

󠀠

Δουλεύω, μη νομίζεις… 
Πότε χτυπιέμαι, πότε γουργουρίζω στον καμβά και πότε κοπανιέμαι στα βάθη μου, μασώντας όλη την ώρα τα νύχια του μυαλού μου.
Δεν πειράζει που δεν προλαβαίνουμε την μιλιά μας, ε τι να κάνουμε μωρέ που συνέχεια τρέχουν οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια από τις τσέπες μας...
Σάμπως φταίμε; Φταίμε!.. Αλλά ας κάνουμε το κορόιδο για λίγο, εντάξει..
Για λίγο θα ‘ναι σου λέω. 
Μέχρι να ακούσουμε τον πυροβολισμό της ψυχής μας και τότε, μπαμ! 
Σαν ελατήριο θα τιναχτούμε όρθιοι από τον ύπνο μας.
Σε λίγο… 
Μου έλειψαν οι συζητήσεις και οι πολύτιμες βλακείες, οι σχεδόν ερωτικές… 
Ερωτικές! Δηλαδή ιερές… Σχεδόν Χριστιανικές. Μα φυσικά, τι άλλο; Για τέτοιον έρωτα σου μιλώ…  
Ο έρωτας που θρέφει ο μοναχός ή ο μονάχος για το Θείο. Δεν ξέρεις εσύ.. 
Εσύ είσαι άπιστος και για αυτό συγχώρησε εφάπαξ…
Ενώ εγώ, που λέω, κάνω και νομίζω, δοκιμάζομαι σε τούτη και την επόμενη ζωή. 
Και τι να κάνουμε δηλαδή… Άμα δεν έχεις άλλα παπούτσια, φοράς εκείνα με την τρύπα, κι ας γίνεται μούσκεμα η κάλτσα απ’ την βροχή και ας παπαριάζει η πατούσα. Και τι να κάνουμε δηλαδή… 
Πας σπίτι, αλλάζεις κάλτσες, σκέφτεσαι πως δεν μπορεί να βρέχει για πάντα, μασάς μια μπουκιά χαμόγελο ωσότου φύγει η γεύση και συνεχίζεις. 
Αυτό. Μέχρι να καταφέρεις τα καινούργια σου… Παπούτσια, στιγμές, ομορφιές, ταξίδια, όνειρα, ζωές…
Σε λίγο…
Δεν πειράζει που δεν προλαβαίνουμε την μιλιά μας… Εγώ πάντα θα σε ακούω ρε ψυχή μου και χωρίς φωνή. 
Τι; Δεν με πιστεύεις; Εντάξει, είπαμε, είσαι άπιστος, όμως σε εμένα μπορείς να έχεις πίστη όποτε σου κάνει κέφι γιατί εγώ δεν είμαι τέλεια όπως Εκείνος.
Μα είμαι βράχος που ποτέ του δεν τρέμει. 
Μόνο που καμιά φορά τρώγεται απ’ τα κύματα, αλλά πάντα παραμένει εκεί, ασάλευτος.

Δεν είμαι τέλεια. Μουτζουρωμένη είμαι, απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια και κάθε μέρα παλεύω να φτιάξω στις γραμμές μου, το αρμονικό σχέδιο της ζωής μου.
Σε λίγο… Λίγο ακόμα, σου λέω και θα γίνω πίνακας, από αυτούς που μόνο (σε) ανυψώνουν.