Λίγο ακόμα…

󠀠

Δουλεύω, μη νομίζεις… 

Πότε χτυπιέμαι, πότε γουργουρίζω στον καμβά και πότε κοπανιέμαι στα βάθη μου, μασώντας όλη την ώρα τα νύχια του μυαλού μου.

Δεν πειράζει που δεν προλαβαίνουμε την μιλιά μας, ε τι να κάνουμε μωρέ που συνέχεια τρέχουν οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια από τις τσέπες μας...

Σάμπως φταίμε; Φταίμε!.. Αλλά ας κάνουμε το κορόιδο για λίγο, εντάξει..

Για λίγο θα ‘ναι σου λέω. 

Μέχρι να ακούσουμε τον πυροβολισμό της ψυχής μας και τότε, μπαμ! 
Σαν ελατήριο θα τιναχτούμε όρθιοι από τον ύπνο μας.
Σε λίγο… 

Μου έλειψαν οι συζητήσεις και οι πολύτιμες βλακείες, οι σχεδόν ερωτικές… 

Ερωτικές! Δηλαδή ιερές… Σχεδόν Χριστιανικές. Μα φυσικά, τι άλλο; Για τέτοιον έρωτα σου μιλώ…  

Ο έρωτας που θρέφει ο μοναχός ή ο μονάχος για το Θείο. Δεν ξέρεις εσύ.. 
Εσύ είσαι άπιστος και για αυτό συγχώρησε εφάπαξ…

Ενώ εγώ, που λέω, κάνω και νομίζω, δοκιμάζομαι σε τούτη και την επόμενη ζωή. 

Και τι να κάνουμε δηλαδή… Άμα δεν έχεις άλλα παπούτσια, φοράς εκείνα με την τρύπα, κι ας γίνεται μούσκεμα η κάλτσα απ’ την βροχή και ας παπαριάζει η πατούσα. Και τι να κάνουμε δηλαδή… 

Πας σπίτι, αλλάζεις κάλτσες, σκέφτεσαι πως δεν μπορεί να βρέχει για πάντα, μασάς μια μπουκιά χαμόγελο ωσότου φύγει η γεύση και συνεχίζεις. 

Αυτό. Μέχρι να καταφέρεις τα καινούργια σου… Παπούτσια, στιγμές, ομορφιές, ταξίδια, όνειρα, ζωές…

Σε λίγο…

Δεν πειράζει που δεν προλαβαίνουμε την μιλιά μας… Εγώ πάντα θα σε ακούω ρε ψυχή μου και χωρίς φωνή. 

Τι; Δεν με πιστεύεις; Εντάξει, είπαμε, είσαι άπιστος, όμως σε εμένα μπορείς να έχεις πίστη όποτε σου κάνει κέφι γιατί εγώ δεν είμαι τέλεια όπως Εκείνος.

Μα είμαι βράχος που ποτέ του δεν τρέμει. 
Μόνο που καμιά φορά τρώγεται απ’ τα κύματα, αλλά πάντα παραμένει εκεί, ασάλευτος.

Δεν είμαι τέλεια. Μουτζουρωμένη είμαι, απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια και κάθε μέρα παλεύω να φτιάξω στις γραμμές μου, το αρμονικό σχέδιο της ζωής μου.

Σε λίγο… Λίγο ακόμα, σου λέω και θα γίνω πίνακας, από αυτούς που μόνο (σε) ανυψώνουν.