"Πώς αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν, πασχίζοντας ανόητα να εξασφαλίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων''

Γ. ΡΙΤΣΟΣ


8 Νοε 2015

Παρά… Πέρα






Τώρα το ξέρω! Το κατάλαβα! Αυτό είναι ρε ‘συ!
Σε διέφθειρα… Αγαπώντας σε.
Πως γίνεται αυτό; Να σου πω…
Τα δίνεις όλα, δεν κρατάς τίποτα για σένα, δεν σε ενδιαφέρει.
Κι αν δεν έχεις να δώσεις, ψάχνεις, βρίσκεις, κλέβεις.
Να ‘χεις περίσσευμα τον εαυτό σου κι άλλο τόσο για τον άλλον.
Να είσαι πάντα εκεί, αγάπη, ανα πάσα ώρα και στιγμή.
Γίνεσαι ζεστασιά, χαμόγελο, αγκαλιά και
ράμμα γερό σε κάθε του πληγή.

Σε διέφθειρα… Αγαπώντας σε.
Κι εγώ; Πάνω στο παραλήρημά μου ξεχάστηκα…
Και κάπως έτσι, από θύμα που θαρρείς πως είσαι, γίνεσαι θύτης.
Κάτι πρέπει να κάνω.. Φτιάχνεται δεν φτιάνεται αυτό;
Κάτι θα σκεφτώ σου λέω, θα το αλλάξω.
Θα με επαναπροσδιορίσω και μαζί με εμένα και εσένα
που με παρα-γνώρισες και με από-μυθοποίησες.
Θα τον φυτέψω πάλι τον μυθώδη εαυτό μου,
Βαθιά, ρίζα ρίζα μεσ’ στο νου σου.

Το βρήκα! Θα γυρίσω πίσω, εκεί στην αρχή,
Τότε που προσδοκούσες να ακούσεις
την φωνή μου.
Τότε που με μανία ψαχούλευες βλέμμα και ψυχή.
Τότε που γύρευες κι αν δεν έβρισκες,
γεννούσες  χρόνους και στιγμές για να με δεις.

Μα ξέρεις κάτι; Δεν με έχεις γνωρίσει. Αλήθεια σου λέω.
Με "παρα-γνώρισες",
όπως λέμε με παρα-μόρφωσες και κάπως έτσι με
παρα-ανάλωσες στο μυαλό σου.
Στο κάπως, στο περίπου, στην φαντασία και στο όνειρό σου.
Κάποιες φορές, τα ‘νιωθα στο μυαλό μου, τα χέρια σου
τις στιγμές που ήθελες να με πλάσεις,
με πίεζες απ’ δω, με πίεζες απ’ κει... Με χίλιους δυο τρόπους,
κάπως να με χωρέσεις, κάπως να με προσαρμόσεις στα μέτρα σου.
Να με προκαλείς για να σε προκαλώ.
Κι όμως, ξέρεις τι θαύμαζα περισσότερο τότε σε εσένα;
Τον ηρωισμό της ευθύνης σου μαζί μου… Τότε.

Γι’ αυτό…
Θα γυρίσω πίσω σου λέω για να πάμε παραπέρα,
δεν γίνεται αλλιώς ή θα σωθούμε ή θα πνιγούμε…
Θα γυρίσω πίσω για να πάω μπροστά και θα ‘ρθεις μαζί μου ή θα μείνεις πίσω μου.
Τι;; Πως γυρνάει κανείς πίσω;;
Εύκολα… Δεν ξεχνά!




30 Οκτ 2015

Αει χάσου μυρμηγκάκι!



Μπαίνεις σε ένα καινούργιο κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής σου και ξέρεις ότι θα γραφτούν καινούργια πράγματα… Απλά και σύνθετα, εύκολα και δύσκολα, καινούργιοι μύθοι και πραγματικότητες.
Αυτό που ίσως δεν ξέρεις, είναι το περιεχόμενο, την ποιότητα των εσωτερικών σου μεταμορφώσεων. 
Η αλλαγή δέρματος της ψυχής σου, από την αλληλεπίδραση όλων αυτών. Αλλάζει η εσωτερική σου πραγματικότητα και κατά συνέπεια ο τρόπος που βλέπεις την εξωτερική. Απαράμιλλη χημική αντίδραση σε νου και συναίσθημα.

"Όλα για κάποιο λόγο γίνονται", σκέφτεσαι… Να σου πω κάτι; Και που το ξέρεις;
Κι αν δεν υπάρχει λόγος; Αν απλώς συμβαίνουν πράγματα γιατί έτσι μωρέ κι αυτό είναι ζωή.
Συμβαίνουν γιατί συμβαίνεις και εσύ. Γιατί θα πρέπει να υπάρχει κάποιος απώτερος μυστικιστικός σκοπός για εκείνα που αδυνατείς να εξηγήσεις ή δεν μπορείς να διαχειριστείς; Δεν υπάρχει ούτε τύχη, ούτε ατυχία φίλε μου.
Μόνο ενέργειες… Δράσεις και αντιδράσεις. Επιλογές και αποτελέσματα.
Η πραγματικότητά σου και η πραγματικότητα των άλλων, που κάποτε συναντάει την δική σου ή όχι. 
Όλα τα γύρω, γύρω είναι η τρούφα και τα κερασάκια για το στόλισμα της τούρτας, που θα χλαπακιάσεις έτσι κι αλλιώς. 
Φυσικά και έχεις ανάγκη από το "στόλισμα", γιατί πρώτα θρέφεται το μάτι, ύστερα γεύεται η γλώσσα και μετά χορταίνει το στομάχι. Χα! Για πόσα να ‘ξερες, ισχύει αυτό…

Υπάρχουν άνθρωποι που τους δίδεται η ζωή ωκεανός και άλλοι που τους δίδεται σταγόνα, σταγόνα και λες τι αδικία… 
Όχι φίλε μου. Άδικο είναι το μυρμήγκι που πατιέται από την ποδάρα σου, γιατί συμπτωματικά περνάει δίπλα από το παπούτσι σου. Και δεν φταις ούτε εσύ, ούτε και εκείνο που του ‘ρχεται στην κεφάλα ξαφνικά και αναπάντεχα o οδοστρωτήρας σου. 

Πιτσιρίκα λοιπόν, τα παρατηρούσα σε κάποιο σημείο του μπαλκονιού και τα τάιζα ψιχουλάκια και η μάνα μου τσίριζε.. 
Δεν το ‘κανα γιατί ήθελα να τα φροντίσω, αλλά γιατί με εντυπωσίαζε η εργατικότητα και η επιμονή τους. 
Με το έτσι θέλω να σύρουνε το υπερμέγεθες, για εκείνα, ψίχουλο -άφηνα λίγο μεγαλούτσικα- και πλάκωναν δυο τρία μαζί να σπρώξουν την κατάσταση. Κι εγώ πότε ξεκαρδιζόμουν, πότε τα λυπόμουν [άραγε, έτσι να αισθάνεται ο Θεός με εμάς;;…]. 
Σκεφτόμουν, πως ναι.. πάντα θα υπάρχει η πιθανότητα να πατήσω κανά ξέμπαρκο, αν όμως το πατήσω επίτηδες γιατί απλώς μπορώ; Τότε; Παίζει το ελαφρυντικό στο γεγονός ότι κάποτε τους έδινα τροφή;  Τι λες; Χμμ..

Σε γεννάω, σε μεγαλώνω, σε σπουδάζω, μένεις στο σπίτι μου και έτσι δικαιολογούμαι να σε σφυροκοπάω με ακατάσχετους συναισθηματικούς εκβιασμούς, αγαπητό εξαρτημένο μου παιδί…

Σου λέω όμορφα λόγια, από εκείνα που θες να ακούς, σου στήνω μαγικές στιγμές, σε φροντίζω, σε θρέφω ηδονή και γλύκα και έτσι δικαιολογούμαι να σε πληγώνω και να σου κάνω την ψυχολογία ινδιάνικα κρόσσια, μοναδικέ υποχείριε έρωτά μου…

Σε πληρώνω, σου κολλάω τον κύριο Ίκα σου, παίρνεις τις νόμιμες άδειές σου και έτσι δικαιολογούμαι να σε "στολίζω" όποτε περνάω από καταθλιψάρα ή ξεχειλίζω από τον δυσκοίλιο βασιλικό κομπλεξισμό μου και να σε στήνω στα τέσσερα υπερωριακά, ακριβέ δούλε μου.

Τελικά, άμα γουστάρεις να πατήσεις το "μυρμήγκι", έτσι γιατί σου καύλωσε, έχεις άραγε ελαφρυντικό επειδή το "τάισες";
Τώρα μάντεψε… Ποιος στην πραγματικότητα είναι, το αληθινό "μυρμήγκι";;;
Σωστά μάντεψες.
Αει χάσου μυρμηγκάκι! Φφφου ρε!



 


24 Οκτ 2015

Τα εν οίκω και εν δήμω της καρδιά μας





Αυτός είναι ο μόνος φόβος μου. Να μην "ξεχαστούμε" μωρέ…
Όταν ένας άντρας βρίσκει το "λιμάνι" του, λες και κάτι μεταλλάσσετε μέσα του.
Γίνεται παντόφλας και βυθίζεται στο χουχούλιασμα του καναπέ και της τηλεόρασης.
Δεν θέλει να βγαίνει έξω, βαριέται. Ξεχνάει τους φίλους του, σταδιακά ξεχνάει τα ενδιαφέροντά του, μαζί και την σύντροφό του.
Την σύντροφό του, εκείνη την ίδια, την αγαπημένη…
Ακουμπάει το κεφάλι του επάνω της γιατί… Απλώς την μπερδεύει με το μαξιλαράκι του καναπέ. Το ερωτικό κυνηγητό, αντικαθίστανται από το κυνήγι της εργασιομανίας και του ύπνου. Το παιχνιδιάρικο κρυφτό αντικαθίστανται από τις κάλτσες που κρύβονται πεταμένες δεξιά κι αριστερά. Μαζί, κρύβεται και το βλέμμα που σταμάτησε να σε ψάχνει και που με τον καιρό κουράστηκες και εσύ να το αναζητάς.
Και η "αθάνατη αγαπημένη" γίνεται δεδομένη… Όπως ακριβώς είναι και το κωλόχαρτο δίπλα από το καμπινέ, η καθαρή πετσέτα για να σκουπιστείς, το μαγειρεμένο φαγητό, τα καθαρά ρούχα...  

Να μην ξεχνιόμαστε σου λέω…
Κι ας είμαστε μια ανάσα απόστασης, ο ένας από τον άλλον.
Πρόσεχε τα συναισθήματα και τις λέξεις που τους φοράς…
Μην μπερδεύεις την "εμπιστοσύνη" με το "δεδομένο", το "σ’ αγαπώ" με το "σε θέλω", την "φροντίδα" με την "υποχρέωση", την "πράξη" σου, με την "σκέψη" σου. Διαφέρουν. 
Στον άλλον, δεν γίνεται παρά να είσαι περισσότερο οι πράξεις σου και λιγότερο οι σκέψεις σου. 
Με την σκέψη μόνο, δεν χόρτασε κανένας πεινασμένος. Δεν έντυσε κανένας την γύμνια του. Δεν ξεδίψασε κανένας την δίψα του.

Να σε σέβομαι και να με σέβεσαι, καθώς καρφιτσώνουμε μετάλλια στο πέτο της ψυχής μας κάθε μέρα, για το θάρρος και την ακεραιότητα του χαρακτήρα μας.
Θάρρος θέλει το μοίρασμα στα δύο και η αντοχή στα δύσκολα.
Ακεραιότητα θέλει να ορκίζεσαι στον έρωτα που επιθυμείς και να μπορείς να μετουσιώνεις την αδυναμία σε δύναμη. 
Τόσο και ακόμη περισσότερο να αξιωνόμαστε ο ένας τον άλλον.
Ανεκτίμητη λιθογραφία η υπογραφή στο μοίρασμα της ζωής μας, όχι σε ορισμένα πιά, αλλά σε όλα. Μα συνάμα να κρατάμε στην χούφτα γερά, ο καθ’ ένας, το δικό  του μικρό κομμάτι. Να το ξέρεις, το μόνο αληθινό συμβόλαιο βρίσκεται στην ευθύνη της επιθυμίας σου, για εκείνα που νιώθεις, θέλεις και μοιράζεσαι. Όλα τα άλλα, είναι χαρτιά που ξεχνιούνται, χάνονται και σκίζονται εύκολα.

Να σε φροντίζω και να με φροντίζεις. Είναι όμορφη και σχεδόν ανακουφιστική η οικειότητα. Η "καλή" ρουτίνα του κάθε μέρα που ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του δικού σου ανθρώπου να στέκει καταφύγιό σου και το χαμόγελό του, θαλπωρή στην σεισμική δόνηση κάθε εξωτερικής πραγματικότητας.
Να σε νοιάζομαι και να με νοιάζεσαι.
Αυτό είναι, όχι όρος, αλλά προϋπόθεση. Να εκτιμάς τον εαυτό σου και τον άλλον, να τον υπολογίζεις. Μα το πιο σπουδαίο είναι να παίρνουμε χαμπάρι τα διαφορετικά μας περάσματα, τον χρόνο και μέσα από αυτόν, τις ανάγκες μας που αλλάζουν.
Να τρέμεις την συναισθηματική αμνησία. Παρατεταμένη κόλαση η σταδιακή "αναπηρία" της καρδιάς. Ανίατη αρρώστια που σου κατατρώει τον νου η εύκολη παραίτηση και η φυγή.

Μεγάλο το στοίχημα, να "αντέχει" καθημερινά ο ένας τον άλλον.
Δύσκολη πρόκληση και καθόλου "βολική". Το έζησα, ξέρω τις παγίδες και τις ψυχολογικές τρικλοποδιές. 
Είναι περίεργο.. Αλλά σε κάθε περίπτωση, ήταν εντυπωσιακά, ίδιες. Ίδιες οι αντιδράσεις και οι συμπεριφορές.
Τόσο τρομαχτικά ίδιοι είμαστε οι άνθρωποι. Όμοιες ανασφάλειες, όμοιοι πόθοι, όμοιοι φόβοι, όμοιες προσδοκίες, όμοιες απάτες, όμοια όνειρα.

Γι’ αυτό σου λέω, με διαφορά ψυχής, μια υπόσχεση μόνο δώσε μου…
Να μην ξεχάσεις ότι βρίσκομαι στο ίδιο δωμάτιο με εσένα,
στον ίδιο καναπέ, στο ίδιο τραπέζι, να μην ξεχάσεις ότι βρίσκομαι ακριβώς, στο διπλανό σου μαξιλάρι, στο ίδιο κρεβάτι…  
Να μην ξεχάσεις ότι είμαι εκεί, δίπλα σου. Άκου… Με αναπνέεις και σε αναπνέω.




 


11 Οκτ 2015

Τι σκατά ξέρεις τελικά;




Σουλατσάρεις από δωμάτιο σε δωμάτιο, φτιάχνεις έναν καφέ, μαζεύεις δύο πεταμένα ρούχα, ξύνεσαι, ξεφυλλίζεις ένα βιβλίο, ξαναπετάς τα ρούχα επάνω στο άστρωτο κρεβάτι, ανοίγεις την τηλεόραση, ξεφυσάς, την ξανα κλείνεις, ζουλάς κανά σπυράκι, ξεφυσάς… Κι όλα αυτά για να μην σκέφτεσαι, κάτι, οτιδήποτε να μην σκέφτεσαι, θα έχεις να πληρώσεις το ενοίκιο την άλλη εβδομάδα; Δεν ξέρω. Θα σε πάρουνε για δουλειά; Δεν ξέρω. Θα σε φτάσουν ο καφές, η ζάχαρη, το ψωμί, τα τσιγάρα για μια βδομάδα ακόμα; Δεν ξέρω.

Κάθε απόγευμα όταν τελειώνεις από την δουλειά και πριν πας σπίτι, περνάς από εκείνο το μικρό εκκλησάκι που δεν έχει ποτέ κόσμο. Μόνο μία γριά που κάθεται πάντα σε μια ξεχαρβαλωμένη ψάθινη καρέκλα, δίπλα από την πόρτα. Μπαίνεις και ανάβεις ένα κεράκι, κάθε φορά, κάθε μέρα επί ενάμιση μήνα τώρα και φεύγεις. Δεν ξέρεις γιατί… Ίσως για κάποιο θαύμα. Εσύ που σιχαίνεσαι τις εκκλησίες, που δεν πιστεύεις ούτε σε θεούς, ούτε σε δαίμονες. Εσύ… Να γίνει κάποιο θαύμα… 
Για εκείνη, που η ζωή της έγινε ζωή σου και χωρίς την δική της δεν ξέρεις αν θα έχεις πιά ζωή.
Προδιαγεγραμμένο άδικο και γρήγορο τέλος η ξαφνική της αρρώστια. 
Γιατί δεν πρόλαβες να πάρεις "μια ανάσα" μαζί της; Δεν ξέρω.
Είσαι 40 χρονών, στην πιο δημιουργική φάση της ζωής σου. Θα ξανα φτιάξεις όνειρα, θα αγαπήσεις ξανά, θα τον βρεις τον άνθρωπό σου ξανά; Δεν ξέρω.

Προσπαθείς να βάλεις σε μια τάξη, όλες εκείνες τις παραπεταμένες, σε άλμπουμ και κουτιά εκατοντάδες φωτογραφίες. 
Μισή ζωή πάνω στα γόνατά σου.
Φίλοι, γνωστοί, γκόμενοι, στιγμές, ήμερα, άγρια, ημέρες και νύχτες. Μπαίνεις στην χάρτινη μηχανή του χρόνου και σε βλέπεις 14, 22, 28, 30, 37… Χρονών και τώρα; Δεν ξέρω. Έντονη ζωή με τα πολύ πάνω και τα κάτω της. Και τώρα, ποιος στέκεται δίπλα σου; Ποιός σε συντροφεύει στον πρωινό καφέ σου, στο μαξιλάρι δίπλα σου; Δεν ξέρω.
Τι οξύμωρο… Κάποτε μέτραγες βιαστικά προς τα πάνω και τώρα μετράς αντίστροφα. Θα βρεις εκείνον που θα σου αρπάζει με το έτσι θέλω το τηλεκοντρόλ της βόλτας σου, της ζεστασιάς και της αγάπης σου, μόνο και μόνο για να στα χαρίζει διπλά, με το έτσι θέλω; Δεν ξέρω. 
Θα βρεις την δική σου οικογένεια, εκείνη που ξέχασες να φτιάξεις; Δεν ξέρω.

Τι είναι ο άνθρωπος; Υπάρχει Θεός; Να την κόψω ή να μην την κόψω την αναβολή και να τελειώνω με τον στρατό; Θα με πάρει τηλέφωνο ή δεν θα με πάρει τηλέφωνο; Θα γίνει η συντέλεια του κόσμου; Θα παντρευτώ; Θα γίνει ο Βαρουφάκης επόμενος πρωθυπουργός ή εναλλακτικό μοντέλο του Calvin Klein και η Ελλάδα στο ευρωπαϊκό κλάιν μάιν για τα επόμενα 50 χρόνια; 
Θα πλακώσουν οι εξωγήινοι; 
Θα γίνεις μάνα, πατέρας, νονά ή κουμπάρος; ΔΕΝ ΞΕΡΩ.

Πόσα  "δεν ξέρω" μπορούν να χωρέσουν ακόμα στην τσέπη της ψυχής σου μωρέ;
Τι σκατά ξέρεις τελικά;

Ξέρεις κάτι ρε;
Αυτό… Tο αν αγαπάς κάποιον, το ξέρεις πάντα. Είναι ναι ή όχι!
Αν η απάντηση στην ερώτηση της αγάπης…
Αν η απάντηση στην ερώτηση της επιθυμίας σου…
Αν η απάντηση στην ερώτηση της έληψής σου…
Αν η απάντηση στην ερώτηση του θέλω σου…
Αν η απάντηση στην ερώτηση του μαζί…
Είναι, "δεν ξέρω…"
Και εντέλει αν τίθενται το ζήτημα της "ερώτησης", τότε είσαι ένα βουνό φτυαρισθέντα σκατά.
Κι ας νόμιζες πως είναι άλλη η μορφή σου…
Δεν είσαι τίποτε άλλο παρά ένας σκατάς μαϊ φρεντ, με ωραία μυρωδιά -για το ξεκάρφωμα-.

Σκάσε λοιπόν και τράβα να μάθεις, από μέσα σου, απέξω σου, στο εδώ ή σε άλλη χώρα, από βιβλία, από ανθρώπους ή γκουρού, αλλά μάθε, για αυτό που μπορείς, για ό,τι μπορείς και όσο μπορείς… Να ξέρεις!
Να ξέρεις αν είσαι λαθρεπιβάτης ή άρχοντας στο ταξίδι της ζωής σου.