Αει χάσου μυρμηγκάκι!

Μπαίνεις σε ένα καινούργιο κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής σου και ξέρεις ότι θα γραφτούν καινούργια πράγματα… Απλά και σύνθετα, εύκολα και δύσκολα, καινούργιοι μύθοι και πραγματικότητες.

Αυτό που ίσως δεν ξέρεις, είναι το περιεχόμενο, την ποιότητα των εσωτερικών σου μεταμορφώσεων. 
Η αλλαγή δέρματος της ψυχής σου, από την αλληλεπίδραση όλων αυτών. Αλλάζει η εσωτερική σου πραγματικότητα και κατά συνέπεια ο τρόπος που βλέπεις την εξωτερική. Απαράμιλλη χημική αντίδραση σε νου και συναίσθημα.

"Όλα για κάποιο λόγο γίνονται", σκέφτεσαι… Να σου πω κάτι; Και που το ξέρεις;

Κι αν δεν υπάρχει λόγος; Αν απλώς συμβαίνουν πράγματα γιατί έτσι μωρέ κι αυτό είναι ζωή.
Συμβαίνουν γιατί συμβαίνεις και εσύ. Γιατί θα πρέπει να υπάρχει κάποιος απώτερος μυστικιστικός σκοπός για εκείνα που αδυνατείς να εξηγήσεις ή δεν μπορείς να διαχειριστείς; Δεν υπάρχει ούτε τύχη, ούτε ατυχία φίλε μου.

Μόνο ενέργειες… Δράσεις και αντιδράσεις. Επιλογές και αποτελέσματα.

Η πραγματικότητά σου και η πραγματικότητα των άλλων, που κάποτε συναντάει την δική σου ή όχι. 
Όλα τα γύρω, γύρω είναι η τρούφα και τα κερασάκια για το στόλισμα της τούρτας, που θα χλαπακιάσεις έτσι κι αλλιώς. 
Φυσικά και έχεις ανάγκη από το "στόλισμα", γιατί πρώτα θρέφεται το μάτι, ύστερα γεύεται η γλώσσα και μετά χορταίνει το στομάχι. Χα! Για πόσα να ‘ξερες, ισχύει αυτό…

Υπάρχουν άνθρωποι που τους δίδεται η ζωή ωκεανός και άλλοι που τους δίδεται σταγόνα, σταγόνα και λες τι αδικία… 
Όχι φίλε μου. Άδικο είναι το μυρμήγκι που πατιέται από την ποδάρα σου, γιατί συμπτωματικά περνάει δίπλα από το παπούτσι σου. Και δεν φταις ούτε εσύ, ούτε και εκείνο που του ‘ρχεται στην κεφάλα ξαφνικά και αναπάντεχα o οδοστρωτήρας σου. 

Πιτσιρίκα λοιπόν, τα παρατηρούσα σε κάποιο σημείο του μπαλκονιού και τα τάιζα ψιχουλάκια και η μάνα μου τσίριζε.. 
Δεν το ‘κανα γιατί ήθελα να τα φροντίσω, αλλά γιατί με εντυπωσίαζε η εργατικότητα και η επιμονή τους. 

Με το έτσι θέλω να σύρουνε το υπερμέγεθες, για εκείνα, ψίχουλο -άφηνα λίγο μεγαλούτσικα- και πλάκωναν δυο τρία μαζί να σπρώξουν την κατάσταση. Κι εγώ πότε ξεκαρδιζόμουν, πότε τα λυπόμουν [άραγε, έτσι να αισθάνεται ο Θεός με εμάς;;…]. 

Σκεφτόμουν, πως ναι.. πάντα θα υπάρχει η πιθανότητα να πατήσω κανά ξέμπαρκο, αν όμως το πατήσω επίτηδες γιατί απλώς μπορώ; Τότε; Παίζει το ελαφρυντικό στο γεγονός ότι κάποτε τους έδινα τροφή;  Τι λες; Χμμ..

Σε γεννάω, σε μεγαλώνω, σε σπουδάζω, μένεις στο σπίτι μου και έτσι δικαιολογούμαι να σε σφυροκοπάω με ακατάσχετους συναισθηματικούς εκβιασμούς, αγαπητό εξαρτημένο μου παιδί…

Σου λέω όμορφα λόγια, από εκείνα που θες να ακούς, σου στήνω μαγικές στιγμές, σε φροντίζω, σε θρέφω ηδονή και γλύκα και έτσι δικαιολογούμαι να σε πληγώνω και να σου κάνω την ψυχολογία ινδιάνικα κρόσσια, μοναδικέ υποχείριε έρωτά μου…

Σε πληρώνω, σου κολλάω τον κύριο Ίκα σου, παίρνεις τις νόμιμες άδειές σου και έτσι δικαιολογούμαι να σε "στολίζω" όποτε περνάω από καταθλιψάρα ή ξεχειλίζω από τον δυσκοίλιο βασιλικό κομπλεξισμό μου και να σε στήνω στα τέσσερα υπερωριακά, ακριβέ δούλε μου.

Τελικά, άμα γουστάρεις να πατήσεις το "μυρμήγκι", έτσι γιατί σου καύλωσε, έχεις άραγε ελαφρυντικό επειδή το "τάισες";

Τώρα μάντεψε… Ποιος στην πραγματικότητα είναι, το αληθινό "μυρμήγκι";;;

Σωστά μάντεψες.

Αει χάσου μυρμηγκάκι! Φφφου ρε!