Τα εν οίκω και εν δήμω της καρδιά μας

Αυτός είναι ο μόνος φόβος μου. Να μην "ξεχαστούμε" μωρέ…

Όταν ένας άντρας βρίσκει το "λιμάνι" του, λες και κάτι μεταλλάσσετε μέσα του.

Γίνεται παντόφλας και βυθίζεται στο χουχούλιασμα του καναπέ και της τηλεόρασης.

Δεν θέλει να βγαίνει έξω, βαριέται. Ξεχνάει τους φίλους του, σταδιακά ξεχνάει τα ενδιαφέροντά του, μαζί και την σύντροφό του.

Την σύντροφό του, εκείνη την ίδια, την αγαπημένη…

Ακουμπάει το κεφάλι του επάνω της γιατί… Απλώς την μπερδεύει με το μαξιλαράκι του καναπέ. Το ερωτικό κυνηγητό, αντικαθίστανται από το κυνήγι της εργασιομανίας και του ύπνου. Το παιχνιδιάρικο κρυφτό αντικαθίστανται από τις κάλτσες που κρύβονται πεταμένες δεξιά κι αριστερά. Μαζί, κρύβεται και το βλέμμα που σταμάτησε να σε ψάχνει και που με τον καιρό κουράστηκες και εσύ να το αναζητάς.

Και η "αθάνατη αγαπημένη" γίνεται δεδομένη… Όπως ακριβώς είναι και το κωλόχαρτο δίπλα από το καμπινέ, η καθαρή πετσέτα για να σκουπιστείς, το μαγειρεμένο φαγητό, τα καθαρά ρούχα...  

Να μην ξεχνιόμαστε σου λέω…

Κι ας είμαστε μια ανάσα απόστασης, ο ένας από τον άλλον.

Πρόσεχε τα συναισθήματα και τις λέξεις που τους φοράς…

Μην μπερδεύεις την "εμπιστοσύνη" με το "δεδομένο", το "σ’ αγαπώ" με το "σε θέλω", την "φροντίδα" με την "υποχρέωση", την "πράξη" σου, με την "σκέψη" σου. Διαφέρουν. 

Στον άλλον, δεν γίνεται παρά να είσαι περισσότερο οι πράξεις σου και λιγότερο οι σκέψεις σου. 
Με την σκέψη μόνο, δεν χόρτασε κανένας πεινασμένος. Δεν έντυσε κανένας την γύμνια του. Δεν ξεδίψασε κανένας την δίψα του.

Να σε σέβομαι και να με σέβεσαι, καθώς καρφιτσώνουμε μετάλλια στο πέτο της ψυχής μας κάθε μέρα, για το θάρρος και την ακεραιότητα του χαρακτήρα μας.

Θάρρος θέλει το μοίρασμα στα δύο και η αντοχή στα δύσκολα.

Ακεραιότητα θέλει να ορκίζεσαι στον έρωτα που επιθυμείς και να μπορείς να μετουσιώνεις την αδυναμία σε δύναμη. 
Τόσο και ακόμη περισσότερο να αξιωνόμαστε ο ένας τον άλλον.

Ανεκτίμητη λιθογραφία η υπογραφή στο μοίρασμα της ζωής μας, όχι σε ορισμένα πιά, αλλά σε όλα. Μα συνάμα να κρατάμε στην χούφτα γερά, ο καθ’ ένας, το δικό  του μικρό κομμάτι. Να το ξέρεις, το μόνο αληθινό συμβόλαιο βρίσκεται στην ευθύνη της επιθυμίας σου, για εκείνα που νιώθεις, θέλεις και μοιράζεσαι. Όλα τα άλλα, είναι χαρτιά που ξεχνιούνται, χάνονται και σκίζονται εύκολα.

Να σε φροντίζω και να με φροντίζεις. Είναι όμορφη και σχεδόν ανακουφιστική η οικειότητα. Η "καλή" ρουτίνα του κάθε μέρα που ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του δικού σου ανθρώπου να στέκει καταφύγιό σου και το χαμόγελό του, θαλπωρή στην σεισμική δόνηση κάθε εξωτερικής πραγματικότητας.

Να σε νοιάζομαι και να με νοιάζεσαι.

Αυτό είναι, όχι όρος, αλλά προϋπόθεση. Να εκτιμάς τον εαυτό σου και τον άλλον, να τον υπολογίζεις. Μα το πιο σπουδαίο είναι να παίρνουμε χαμπάρι τα διαφορετικά μας περάσματα, τον χρόνο και μέσα από αυτόν, τις ανάγκες μας που αλλάζουν.

Να τρέμεις την συναισθηματική αμνησία. Παρατεταμένη κόλαση η σταδιακή "αναπηρία" της καρδιάς. Ανίατη αρρώστια που σου κατατρώει τον νου η εύκολη παραίτηση και η φυγή.

Μεγάλο το στοίχημα, να "αντέχει" καθημερινά ο ένας τον άλλον.

Δύσκολη πρόκληση και καθόλου "βολική". Το έζησα, ξέρω τις παγίδες και τις ψυχολογικές τρικλοποδιές. 
Είναι περίεργο.. Αλλά σε κάθε περίπτωση, ήταν εντυπωσιακά, ίδιες. Ίδιες οι αντιδράσεις και οι συμπεριφορές.

Τόσο τρομαχτικά ίδιοι είμαστε οι άνθρωποι. Όμοιες ανασφάλειες, όμοιοι πόθοι, όμοιοι φόβοι, όμοιες προσδοκίες, όμοιες απάτες, όμοια όνειρα.

Γι’ αυτό σου λέω, με διαφορά ψυχής, μια υπόσχεση μόνο δώσε μου…

Να μην ξεχάσεις ότι βρίσκομαι στο ίδιο δωμάτιο με εσένα,

στον ίδιο καναπέ, στο ίδιο τραπέζι, να μην ξεχάσεις ότι βρίσκομαι ακριβώς, στο διπλανό σου μαξιλάρι, στο ίδιο κρεβάτι…  

Να μην ξεχάσεις ότι είμαι εκεί, δίπλα σου. Άκου… Με αναπνέεις και σε αναπνέω.