Do be or not to be?

"Η πραγματική μοναξιά δεν περιορίζεται απαραίτητα στο όταν είσαι μόνος."

Charles Bukowski

2002, λάδι σε καμβά 100x130cm

Όταν ήμουν 9 με 10 χρονών, γνώριζα μια κυρία που έμενε στο πατρικό μου, στον τρίτο όροφο, τότε ήταν γύρω στα 50 με 60 ετών, κάπου εκεί και έμενε μόνη της, δεν είχε σκυλιά, παιδιά ούτε άντρα. Ήταν ιδιόρρυθμος άνθρωπος, δεν ήθελε πολλά, πολλά με τους άλλους, την ησυχία της μόνο… Όμως την δική μου παρέα την ήθελε, την γαλήνευα μου έλεγε, δεν την ζάλιζα με πολλές ερωτήσεις. 

Έτσι κάπου, κάπου ανέβαινα και της χτυπούσα  το κουδούνι… "Καλώς την Αννούλα", μου έλεγε και μου χαμογελούσε γλυκά. Τι σπουδαία κατάκτηση αυτό το χαμόγελο, καθώς δεν το μοίραζε αβίαστα. Αν τύχαινε στο δρόμο και την συναντούσες, έβλεπες μια φιγούρα ψιλόλιγνη να προχωρά πάντα βιαστικά κι ανέκφραστα, με χείλια ερμητικά κλειστά.

 Έμπαινα στο σπίτι της λοιπόν, με βήμα γάτας, μη και την θορυβήσω, καθόμουνα στον πράσινο βελούδινο καναπέ και εκείνη μου έφερνε το βάζο με τα χρυσά σοκολατάκια Τζοκόντα -βασικά γι’ αυτό πήγαινα- , εντάξει, όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά ήταν ένα δυνατό κίνητρο… Με εντυπωσίαζε που έμενε μόνη της, όταν ήξερα ότι οι περισσότεροι, μένανε και με άλλους μαζί. Σκεφτόμουν, δεν ήθελε παρέα; Μια συντροφιά; Γιατί δεν είχε άντρα, παιδιά; Δεν την ρωτούσα, ντρεπόμουν… Μου αρκούσε που χαμογελούσε σε εμένα, με έκανε να νιώθω ξεχωριστή και έτρωγα και τα σοκολατάκια μου. Όμως και εγώ πότε, πότε την πλησίαζα, -έτσι όπως κάθονταν στην πολυθρόνα της, ρωτώντας με διάφορα- την αγκάλιαζα σφιχτά, της έδινα ένα φιλί στο μάγουλο και το έβλεπα σου λέω, φωτίζονταν όλο της το πρόσωπο.

Μια μέρα, τόλμησα να την ρωτήσω αν είχε φωτογραφίες να μου δείξει… Εκείνη μου έριξε μια ερευνητική ματιά, σηκώθηκε και καθώς πήγαινε στο μέσα δωμάτιο μουρμούρισε "δεν έχω πολλές…".

Μου έφερε 4-5 μόνο στις οποίες απεικονίζονταν μόνη της σε κάποια θάλασσα ή με άλλους -φίλους θαρρώ- σε κάποιο τραπέζι. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, έκπληκτη αντίκρισα την εικόνα μιας πριγκίπισσας, μιας θεάς… Ήταν μια κοπέλα πολύ ψηλή, με αψεγάδιαστο σώμα και κατάμαυρα μαλλιά που έφταναν μέχρι κάτω από την μέση. Το χρώμα των ματιών της, που στην φωτογραφία δεν φαίνονταν, ήταν καταπράσινο. Τόσο όμορφη, τόσο χαμογελαστή, ήταν στις φωτογραφίες… 

Δεν ξέχασα ποτέ αυτήν την εικόνα.

Συνέχισα να την επισκέπτομαι για κάποια χρόνια, πιο αραιά, μέχρι που το σχολείο, οι παρέες και το αλάνι μου, την τοποθέτησαν στην λήθη του χρόνου, όχι όμως και στην λήθη της μνήμης μου… Κάποτε, γύρω στα 15 ήμουν, την ρώτησα,

"Δεν είχατε ποτέ έναν μεγάλο έρωτα;", ούτε που ξέρω που βρήκα το θάρρος... Μου αποκρίθηκε, "Είχα και μάλιστα παραλίγο να τον παντρευτώ…" , "Και; Δεν τον παντρευτήκατε;" -μασκαρεμένη με αφέλεια- Την ξαναρώτησα,

" Όχι… Εκείνος ήθελε, εγώ δεν ήθελα. Είχα πολλά να κάνω, να φροντίσω πολλούς ανθρώπους… Εξάλλου τους μεγάλους έρωτες, δεν τους παντρευόμαστε…" Μου είπε και χαμογέλασε λίγο θλιμμένα. Εγώ την κοιτούσα απορημένη, δεν τολμούσα άλλη ερώτηση. Πήγε μέχρι την κουζίνα και ήρθε κοντά μου κρατώντας ένα πιάτο με δύο πορτοκάλια. Καθώς τα καθάριζε, μου είπε,

"Δεν μετανιώνω, είμαι ευτυχισμένη με την μοναξιά μου… Όμως σε κάποια δεύτερη ζωή, θα παντρευόμουν τον μεγάλο έρωτα… Έτσι, για να δω πως θα ήταν, έτσι, για να δω την δύναμή μου…" και συνέχισε, κοιτώντας με στα μάτια,

"Γιατί θέλει δύναμη να ζεις με άλλον μαζί, να αντέχει και να  αντέχεις τα σκοτάδια του, να διατηρείς την αγάπη σου μέχρι το υπόλοιπο της ζωής σου. Ακούς; Αυτό θέλει περισσότερη δύναμη από το να είσαι μόνος… Περισσότερη δύναμη".

Τότε δεν κατάλαβα, τώρα κάτι αρχίζω να καταλαβαίνω… Υπάρχουν άνθρωποι που θαυμάζουν εκείνους που μένουν μόνοι τους, δεν έχουν σε κανέναν να δώσουν λογαριασμό και μοιάζουν να μην έχουν κανέναν ανάγκη. Άλλοι πάλι, απλώς τους λυπούνται ή δεν μπορούν να τους καταλάβουν…

Κι όμως… Πόσο έξω πέφτουν… Είναι ωραία η μοναχικότητα, όχι η μοναξιά.

Είναι υπέροχη η παρέα του εαυτού μας και μέγα δώρο η σοφία της βαθιά του σκέψης… Που κάποτε θέλει να μπορεί και να την μοιραστεί.

Είναι ωραία η γαλήνη της μοναχικότητας…

Όμως… Χα! Το νου σου, σου λέω, δεν υπάρχει δεύτερη ζωή!!!...