"Πώς αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν, πασχίζοντας ανόητα να εξασφαλίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων''

Γ. ΡΙΤΣΟΣ


21 Σεπ 2013

Τι κι αν είμαι γάτα?... Εγώ ποτέ δεν "νιαουρίζω"





Η εικονιζόμενη, είναι η Φρίντα μου!!!



(Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ζω με γάτες, από μικρό παιδί…
Καρμική, σχέση περίεργη. Εκείνες με μεγάλωσαν, εκείνες με έμαθαν κι όχι εγώ αυτές…)

Όλες οι γάτες δεν είναι ίδιες, όμως υπάρχουν γάτες και γατούλες, και με τις δεύτερες, ποτέ δεν τα πηγαίναμε καλά. Κι όταν καμιά φορά, στους δρόμους σεργιανίζω και συναντώ μια τέτοια, η τρίχα μου αγριεύει… Κι αν τύχει ακόμα ειρωνικά να με κοιτάξει, εύκολα τότε ξύνω τα νύχια για καβγά…
Μωρέ… Δεν είναι ότι είμαι φασαριόζα, καθόλου, όμως να… Δεν αντέχω την γατούλα που γλείφεται και γλείφει και το χάδι της, χωρίς ενδοιασμό, μοιράζει.
Όμως, μην αυταπατάσαι, αυτό το κάνει, ίσα με το πέρας του σκοπού της… Ίσα με το χόρτασμά της, κι αν δεν της κάνεις το χατίρι, μπορεί και να σε γρατζουνίσει…
Όχι, όχι… Οι γάτες δεν είναι έτσι, εγώ δεν είμαι. Κάλιο να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα, δεν λένε; Να, από κάτι τέτοιες βγήκε το όνομα και μας φοβούνται…
Εγώ ποτέ δεν "νιαουρίζω", αλλά σε κοιτώ ευθεία μες τα μάτια μέχρι να σε ζαλίσω, για λίγο μόνο, ίσα μέχρι να μου επιτρέψεις να φιλήσω…
Η γάτα έχει πνεύμα σπινθηροβόλο και ένστικτο αλάνθαστο, εξημερώνεται επίτηδες και μόνο όταν το θέλει, γιατί μπορεί να συμβιώνει, γίνεται φιλική, όμως στον χαρακτήρα, παραμένει ανεξάρτητη. Έτσι είμαστε, έτσι είμαι…
Και το νερό, δεν το φοβάμαι. Αρκεί να βρέχομαι όμορφα, να με δροσίζει και το καθάριό της να με ξεπλένει, να μην με πνίγει…
Απολαμβάνω την μοναχικότητά μου αλλά δεν μου αρέσει η μοναξιά, γι’ αυτό και θέλω την παρέα σου.
Μη νομίζεις, με διακατέχει έντονα το αίσθημα της συντροφικότητας, αλλά είμαι εκλεκτική. Και της αφοσίωσης, μιας αφοσίωσης άδολης… Όχι τυφλής, αλλά άδολης, για αυτόν που θα επιλέξω. Να μην σου κάνει εντύπωση αυτό, θα σου πω το "ευχαριστώ" με τρόπο έντιμο και όχι προς χάριν κάποιου ανταλλάγματος  -ίδιον της γατούλας- .
Θα το καταλάβεις σου λέω το ευχαριστώ μου, τη στιγμή που μπορεί η ψυχούλα σου να ματώνει και για κάτι να υποφέρει… Τότε εγώ θα το νιώσω και με ένα σάλτο το πρόσωπό σου θα αγκαλιάσω, ίσα για να σφουγγίσω δάκρια, και μες απ’ των ματιών σου, της ψυχής, την στεναχώρια να χωρίσω και μακριά να σου την πάρω…
Ενδιαφέρομαι για ότι συμβαίνει γύρω μου, είμαι περίεργη, ενώ χρειάζομαι ερεθίσματα και προσοχή που με τον τρόπο μου, την απαιτώ ξεκάθαρα… Με την γλώσσα του σώματος και των ματιών μου, που παιχνιδιάρικα και μυστηριακά, ξέρουνε να υπνωτίζουν.  
Όμως συνάμα, μπορώ να είμαι ήσυχη και διακριτική, αφού κατανοώ και σέβομαι του καθενός την ώρα, ότι μπορεί να μην ταιριάζει με της δικής μου, τη στιγμή… Τότε, ελαφροπατώντας, σε προσπερνώ και φεύγω αθόρυβα.
Τέλος, μάθε ακόμα τούτο: Πως είμαι μοναδική, αντιπροσωπεύω την μαγεία και την εσώτερη σοφία… Δεν πέρασα ποτέ και δεν θα περνώ ποτέ απαρατήρητη…
Κι ας μην "νιαουρίζω". 



Η Γαλή
Είν’ η γαλή αντιπαθής εις τους κοινούς ανθρώπους.
Μαγνητική και μυστική, τον επιπόλαιόν των
κουράζει νουν και τους χαρίεντάς της τρόπους
δεν εκτιμούν.

Aλλ’ είναι της γαλής ψυχή η υπερηφάνειά της.
Το αίμα και τα νεύρα της είν’ η ελευθερία.
Ποτέ δεν είναι ταπεινά τα βλέμματά της.
Εν των παθών της δε τω πάντοτε κρυπτώ,
εν τη καθαριότητι, εν τη ηρεμία
και καλλονή των στάσεων, τη εγκρατεία

ενδείξεων, πόση λεπτή αισθήσεων αγνότης
ευρίσκεται. Ότ’ αι γαλαί ρεμβάζουν ή κοιμώνται
τας περιβάλλει οραματισμού ψυχρότης.
Ίσως τριγύρω των τότε περιπλανώνται

φάσματα παλαιών καιρών. Ίσως η οπτασία
εις Βούβαστιν τας οδηγεί όπου τα ιερά των
ήνθουν, και Pαμεσών τας έστεφε λατρεία,
κ’ ην οιωνός εις ιερείς παν κίνημά των.
  
(Κ.Π.Καβάφης Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)




 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου