"Πώς αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν, πασχίζοντας ανόητα να εξασφαλίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων''

Γ. ΡΙΤΣΟΣ


31 Δεκ 2014

Απο-λογισμός




Μικροσκοπική, τόση δα ήμουν, όταν ο καιρός και οι εποχές ήσαν με ξεκάθαρη μορφή,
πηδούσα απ’ το παράθυρο, χόρευα σε αλάνες και κρεμιόμουν απ’ τα σύννεφα.
Άρπαζα στις στάλες χούφτες μου, όποιες μαργαρίτες έπαιρνα χαμπάρι,
σε γλάστρες, χώμα ή τσιμεντένια ακρούλα. Γλυκιά εμμονή το φως τους.
Τις έβαζα στα μαλλιά, στο πρόσωπο, την κοιλιά. Παντού. Να αφομοιωθώ την γελαστή εικόνα τους.
Και όταν τις μαδούσα, δεν έλεγα ποτέ, "Με αγαπά… Δεν με αγαπά", αλλά πάντα…
"Με αγαπά, με αγαπά, με αγαπά..."
Σαν ευχή, σαν προσδοκία, σαν ελπίδα ήταν, τώρα που το σκέφτομαι…
Ακόμα μικροσκοπική, τόση δα, όμως δεν τις συναντώ πια, μα τις κουβαλώ μέσα μου κι ας μη μπορώ να τις μαδήσω, τώρα ξέρω πως η τότε μου ευχή, έγινε προσευχή.
Έτσι, καταφατική ήμουν πάντα… Μεταμόρφωνα τον συνοπτικό μέλλοντα σε οριστική ενεστώτα.
Μετουσίωνα την πιθανότητα σε νίκη, το εν δυνάμει, σε δύναμη παρόντος.
Όχι θα έχω, αλλά έχω.
Όχι θα γίνω, αλλά είμαι.
Όχι ίσως, αλλά σίγουρα.
Και όχι από αλαζονεία ή εγωτισμό, αλλά γιατί δεν μπορούσα αλλιώς. 
Μόνο επιβεβλημένα ακατάβλητη ήταν η ανάγκη μου, για αρπαγή ζωής… Του δράττω και δράττομαι.
Και ο χρόνος, χα! Τόσο άπειρα μικρός για τους κοινούς θνητούς… 
Πως αλλιώς λοιπόν; 
Δεν γίνεται παρά να αρπάζεις την όποια λυρική πνοή και να την καταπίνεις με μιας κι αμάσητα. 
Ναι. Δεν υπήρξα ποτέ και δεν είμαι ρομαντική. Το βρίσκω βαρετό το χεράκι-χεράκι περπάτημα σε γραφικά σοκάκια ή το χάζι σε κάποιο ηλιοβασίλεμα. Θεωρώ ανούσια τα δωράκια-κουκλάκια-μπιχλιμπίδια και τις καρδούλες ή τις φανταχτερές κολακείες με τις λαμπερές ανθοδέσμες. 
Περιττά ψίχουλα που πετάνε οι ρυπαροί λιμαδόροι, σε καρδιές, που πεθαίνουν απ’ την πείνα.
Εκτιμώ όμως, κάθε στιγμή, την δυνατή αγκαλιά και ιδίως όταν είναι ετοιμόρροπη η ψυχή μου. 
Εκτιμώ την υψιπετή αρχοντιά, το γλυκό και ταπεινό χαμόγελο.
Τον τσαλακωμένο τζέντλεμαν, εκείνον που δεν αποθηκεύει χρυσό, αισθήματα και χρόνο.
Αλλά δημιουργεί χρυσό, ανθοφορεί αισθήματα και ανακαλύπτει χρόνο… Όλα, για να έχει άλλα τόσα να προσφέρει.
Εκείνον που ποτέ του δεν σου τάζει, μα πριν προλάβεις να του δώσεις λευκό χαρτί, ήδη σχεδιάζει. 
Έτσι ακριβώς είναι, όχι ο συνηθισμένος αλλά ο ακριβοθώρητος.
Εκείνος που δεν αρπάζει την τελευταία τη μπουκιά αλλά κόβει κομμάτια από τον εαυτό του, ποτέ να μην πεινάσεις. Σαν το γεράκι, αγέρωχο, αλλά στόμα με στόμα σε ταΐζει, για να ‘ναι σίγουρος πως θα χορτάσεις. 
Να είναι σίγουρος, πως δίπλα του, ζωή ποτέ δεν θα ξαναπεινάσεις.
Αλήθεια, ουδέποτε υπήρξα θαμώνας του κεραυνοβόλου έρωτα. Ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα, καιρό με τον καιρό, κτίζονταν σταθερά και ευσυνείδητα ο έρωτάς μου. 
Ποτέ ανάλαφρα και πουπουλένια, αλλά ατσάλινα βαριά και αδιάσπαστα. Σίγουρα και απροκάλυπτα.
Αλλοίμονο σε εκείνον που μετρά το δόσιμό του, που εύκολα φουσκώνει στήθη και μυαλά…
Με την ίδια ευκολία ξεφουσκώνει, μένει μοναχός και μαραζώνει.
Ναι, έχω την εύθηνη για αυτά που κάνω και λέω και όχι για αυτά που οι άλλοι καταλαβαίνουν.
Ως εκ τούτου, παραμένω αστράτευτη μέχρι το αναστάσιμο βλέμμα, την αθάνατη επαφή και την άναρχη φωνή. Μόνο αυτά… Που να με θέτουν προσοχή σε νου, ψυχή και σώμα.
Σε κάθε ευκαιρία, με μεστή εντιμότητα οικτίρω, την όποια ακαδημαϊκή αλαζονεία και δεν ανέχομαι τους υπερβάλλοντες, μίζερους που κραυγάζουν με όλο τους το σώμα.
Κυρίως, δεν χαλαλίζω ούτε ένα δράμι χρόνου σε "άτακτους" και "άτεχνους" χαρακτήρες, σε εκείνους που δεν ξέρουν, δεν θέλουν ή δεν έχουν μάθει να χαμογελούν κι ας είναι μωρέ τρύπιο το ρούχο της κάθε μέρας τους. 
Ας είναι με σκισμένα χέρια και λερωμένο πρόσωπο, μα με βλέμμα καθαρό και απο-λογισμό, πάντα, σπαθάτο. Σύμμαχο μιας ζωής όχι περιστασιακής, αλλά κατάστηθα ακέραιης.
Τούτα ήθελα και θέλω. Τούτα ήμουνα και είμαι…
Όλα τούτα που συμβαίνουν στη ζωή, που "με αγαπά, με αγαπά, με αγαπά…" 



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου