To μπορείς;

Να είσαι γενναιόδωρος μαζί μου, στις αγκαλιές, τα φιλιά, τις βόλτες, τα παιχνίδια και τα υγρά σου βλέμματα…

To μπορείς;

Να στιχουργείς τις μελωδίες της ζωής σου και να κεντάς με υπομονή τα όνειρά σου, 

μα κάθε μέρα να είμαι εγώ η προσευχή σου…

Το μπορείς;

Να γίνεσαι καλύτερος, γιατί σε εμπνέω, για μένα, για σένα, να σε θαυμάζω και να με θαυμάζεις.

Να μου δίνεσαι αλόγιστα, να τρέμει κι' η ψυχή σου…

Το μπορείς;

Να με φροντίζεις όταν πέφτω, όταν αρρωσταίνω, όταν ματώνω, όταν τρελαίνομαι,

όταν φοβάμαι…

Το μπορείς;

Να με περπατάς και να με χορεύεις, όταν παραλύω. Nα κρατάς σταθερή την ετοιμόρροπη ψυχή μου, 

να με προσέχεις…

Το μπορείς;   

Να με ψάχνεις, να με ακούς, να μου μιλάς, να με βρίσκεις, να με κοιτάς, να με ρωτάς, να με απαιτείς, 

να με διεκδικείς, να με κερδίζεις…

Το μπορείς;

Να μην είσαι ο μπαμπάς μου, ούτε εγώ η μαμά σου. Απλά, να είσαι ο Άντρας (μου) και εγώ

η Γυναίκα (σου)…

Το μπορείς;

Δεν με ενδιαφέρει…

Αν είσαι πλούσιος ή φτωχός.

Αν είσαι όμορφος ή άσχημος.

Αν είσαι θαρραλέος ή δειλός.

Να πεθαίνεις για μένα, το μπορείς;

Και εγώ, θα γίνω σκλάβα σου,

θα ορκιστώ υποταγή στα χρώματά σου…

Σε τούτη, την επόμενη, την επόμενη, την επόμενη

Και την επόμενη… Ζωή σου.

Και εγώ! Θα πεθαίνω κάθε μέρα και θα ξαναγεννιέμαι…  

Θα το δεις… Ξανά και ξανά, θα ξαναγεννιέμαι μόνο και μόνο για να ξαναπεθαίνω.

Έτσι, για την αυτοθυσία. Αυτό δηλαδή που είναι η αγάπη.

Όταν θυσιάζεις μικρότερα ή μεγαλύτερα κομμάτια σου.

Όταν το Εγώ, γίνεται Εσύ κι ύστερα το μαζί.

Τελικά… Να σε αγαπώ και να με αγαπάς.

Το μπορείς;