"Πώς αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν, πασχίζοντας ανόητα να εξασφαλίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων''

Γ. ΡΙΤΣΟΣ


2 Δεκ 2014

Άτακτα κτήτωρ και ξερό ψωμί.



Θυμάσαι τα λευκώματα που φτιάχναμε στο σχολείο; Ξέρεις, εκείνο το τετραδιάκι-ψυχογράφημα
που δημιουργούσαμε με σκοπό να πούμε όλα αυτά που δεν τολμούσαμε και τελοσπάντων μέσα από το οποίο μπορούσαμε να καταλάβουμε τον χαρακτήρα, τις επιθυμίες και τους πόθους του ποθητού "άλλου". Εντέλει αυτός ήταν ο σκοπός, να μάθεις ποιός ή ποιά "γονατίζει" σε ποιόν… 
Ποιός νοιάζονταν μωρέ για το αγαπημένο χρώμα της Σούλας; Χα!
Ο κτήτωρ λοιπόν ήταν ο κάτοχος αυτού του κρυφού τετραδίου και δεν αποκάλυπτε ποτέ την ταυτότητά του. «Κτήτωρ»  δηλαδή, ο προνοητής, ο αυθέντης, ο κύριος, εκείνος που κατέχει… Το παιχνίδι.
Σε τρομάζει λίγο, λες αυτή η λέξη; Χμμ…
Ειδικά, έχοντας πάντα ως αναφορά τον έρωτα, σε παραπέμπει ψυχολογικά
σε κτητικότητα, σε κατοχή, σε κυρίευση κλπ κλπ ε;
Νταξει… Μήπως σου είναι πιο ευκολοχώνευτη (μπορείς να ρευτείς καλύτερα) η γνωστή φράση: 
"Κανείς δεν ανήκει σε κανέναν" ; Ναι…
Θα μπορούσα απλά να αναπτύξω το υπόλοιπο κείμενο, γράφοντας μόνο:

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχααχαχαχαχααχαχαχαχαχααχαχαχααχαχαχαχαχαχαχααααα...

Αλλά δεν θα το κάνω, γιατί δεν είμαι βολική και δεν θέλω να διευκολύνω την διαιώνιση μιας πολυφορεμένης παπαριάς! Ε ναι… Τι γουρλώνεις τα ματάκια σου;
Το "Κανείς δεν ανήκει σε κανέναν" είναι μια μπούρδα και μισή. 
Αν υποθέσουμε ότι στριμώχνεσαι, ασφυκτιάς, πιέζεσαι ρε παιδί μου, από το άλλο πρόσωπο… Σάμπως δεν μπορείς να πας στο παραπέρα; 
Δεν είσαι δέντρο μανάρι μου. Αλλά ακόμα και αυτό, μεταφυτεύεται.
Αν δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, τράβα για αλλού… 
Πάρε μια μάσκα οξυγόνου, κόλα την στη μούρη σου, πολλές βαθιές ανασούλες και γίνε μια ευτυχισμένη αχιβάδα. Πάντα υπάρχουν επιλογές.
Κοίτα… Η αλήθεια είναι αυτή που υποψιάζεσαι και φοβάσαι να παραδεχτείς, από εγωισμό, ανασφάλεια, φόβο ή από κάλο, γουάτ έβερ γιού λάικ!
Στην πραγματικότητα όταν δεν σε γουστάρει κάποιος/κάποια, δηλαδή δεν θε… Απλά, πάει στον άλλον/άλλη που θε! Και όχι μόνο τρελαίνεται να ανήκει, αλλά γίνεται μπορντοροδοκόκκινο χαλάκι να τον πατά. 
Τουτέστιν, ποθείς να ανήκεις, να αφεθείς, να λιώνεις σαν το κεράκι ρεσώ (που λιώνει και γρήγορα). 
Να είναι ο ποθητός άλλος, η στράτα στα βήματά σου και το τιμόνι στις στροφές σου.
"Με πιέζεις…" Χα! Τι λες ρε Χατζιαβάτη ημίθεε και εσύ κουκλίτσα μου, 
που με το ζόρι χειραγωγείς την μπούκλα σου… 
Εκείνος/εκείνη που σε γουστάρει δεν θα σου πει ποτέ "μην με πιέζεις" γιατί θέλει να τον πιέζεις, να είναι το επίκεντρο της ματιάς σου, της σκέψης, του λόγου, της ανάσας, της ζωής σου όλης και βάλε.
Τι δεν καταλαβαίνεις; 
Γίνεται ο πυρήνας-τροφοδότης, κινητήριος δύναμη για τις καλύτερες ή τις χειρότερες "πτήσεις" σου.
Έτσι είναι μανάρι μου τα πράγματα… Όταν θες και δεν έχεις μελάνη, γράφεις με την σταγόνα του ιδρώτα σου. 
Κι αν δεν έχεις χέρια, ορμάς με το κούτελο. 
Αρκεί να σου ανήκει και να του ανήκεις, άτακτα, καθολικά κι απόλυτα… Κτήτωρ μου.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου