Ψιτ… Ο μικρός πρίγκιπας είναι Αναρχικός

Ακούω κάποιους που λένε ότι ο έρωτας είναι προσαρμοστικός, ως προς τον τρόπο του.

Ξέρεις, μπορεί να είναι cool, παιχνιδιάρης, παθιασμένος, ήρεμος ή να σου κάνει νούμερα, ανάλογα την προσωπικότητα που ντύνει… Έτσι λένε, κάποιοι.

Χα! Μωρ’ τι μας λες! Ο έρωτας προσαρμοστικός; Από πότε;
Ο έρωτας ψυχή μου είναι από μόνος του απροσάρμοστος, ακαλούπωτος. Άναρχος πρωτοστάτης  "υπό του πόθου φλέγεσθαι, πρώτον καὶ ταύτα πειρώμενον έρωτος".

Τι νόμιζες μωρέ, ότι μπορείς να ανέβεις τον γκρεμό με τα νύχια και στο έβγα να είναι αυτά και η ψυχή σου άκοφτα; Μόνο αποκλίνουσα συμπεριφορά είναι η εσάνς της ουσίας του…

Ότι άλλο ακούσεις ή νιώσεις είναι ψέμα ή λιγότερό του. Ο έρωτας είναι διεκδικητικός, κτητικός, απόλυτος και η χειρότερη κατίνα. Εύκολα! Όλα τα γύρω, γύρω είναι απλά πασαλείμματα γιατί υπάρχουν και αυτοί που γλείφουν, που αρκούνται στην υποκατάστατη νάιλον αφή και βηματίζουν λυράτοι με το αστραφτερό κτισμένο τους χαμόγελο. Μα μην αυταπατάσαι, επίκτητη είναι η λάμψη, ίδιον των λιμαδόρων, απλή απόρροια των άθλιων χρυσωμένων τους δοντιών. Ντουμπλαδόροι στο έργο της αληθινής ευδαιμονίας, έτσι τους λέω…

Άρε κάτι καρδίες που υπάρχουν… Γράφονται και ξεγράφονται στην προθανάτια κοιλάδα κάθε σάρκινης επαφής και σε κάθε τέλος ψηλαφίζουν την ορφάνια τους.  

Όχι. Ο υψιπετής έρωτας ποτέ του δεν υποτάσσεται σε θρόνους αξιοπρεπούς δηθενιάς.

Το ανείπωτο πάθος μόνο κύματος αλκή μπορεί να είναι και ακατάβλητο φρόνημα στην ψυχή.

Δεν είναι ημίμετρος! Ναι, αλλά, πρέπει, ίσως, προβλήματα, ψυχολογικά, είμαι κλειστά, φιλικά, διαπραγματευτικά, και καλά… Σκατά. Ο αληθινός έρωτας μωρό μου δεν βγαίνει σε μέγεθος περίπου, δεν είναι χλιαρός αλλά σε ζεματάει ολόκληρο, είναι αδιάκριτος και κακομαθημένος. Ξυραφίζεται κάθε μέρα το δράμα και την χαρά του. Είναι αχόρταγος.

Σε παίρνει τηλέφωνο μιλάτε τρείς ώρες, το κλείνεται και μετά από πέντε λεπτά σου λείπει, νέτα!

Σε χαρτογραφεί με το βλέμμα απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια, ούτε ενός λεπτού ανάσα δεν ξεφεύγει, την καταπίνει και αυτή για οξυγόνο, γιατί έτσι αντέχει μακριά σου.

Σε ακουμπά και τρέμει το σαρκοφάγο θέλω του, τη φιλαυτία του, και κάθε ασυγχώρητο αμάρτημα του και μόνο με την σκέψη σου.

Μα πάνω απ’ όλα, αλλάζει την ρότα της ζωής σου και δεν έχεις πάρει χαμπάρι από πού σου ‘ρθε. Πώς να στο πω αλλιώς για να το καταλάβεις; Ο θεός του πάθους δεν μετέχει τρόπους, δεν ξέρει από εξευγενισμένα τερτίπια. Αφού σε φάει, στο τέλος σκουπίζει με την ψίχα του ψωμιού τη σάλτσα που απέμεινε.  

Κάθε μικρός πρίγκιπας είναι αναρχικός και πάντα του αστράτευτος, μα είναι ηγεμόνας στην φωλιά του και στα πάθη της καρδιάς του. Ποτέ του δεν κλαίγεται μα ούτε και γλύφει τις πληγές του. Είτε με το δάχτυλο τις ανοίγει περισσότερο και σαν τον τρελό γελά, είτε λούζεται το αίμα της ψυχής του και συνεχίζει… Έτσι προχωρά, άλλοτε με βλέμμα θολωμένο κι άλλοτε καθαρό, ξέρει  πως ό,τι και να κάνει, δεν ντρεσάρεται η φωτιά. 

Εκείνος ο μικρός πρίγκιπας, όπου άναρχα ορκίζεται την άλωσή του,                                     

Εκείνος… Δικαιούται να ονομάζεται έρωτας.