Deadline……………………………………...

Ο χρόνος… Είναι περιπαιχτικός, αλήτικος. Νομίζεις ότι τον έχεις και όλο σου φεύγει.

Σα την γκόμενα που σε παίζει, σε ανάβει και λίγο πριν… Σε αφήνει μετέωρο στην ζάλη του πριν, του τώρα, του μετά. Να ψάχνεσαι, να μαζεύεις ότι σου έχει απομείνει και να ξανά συντάσσεις λεπτά, ώρες, μέρες, σκέψεις, αισθήσεις, συναισθήματα.

Ξανά στοιχίζεις τις ακούσιες αισθητήριες παρατάξεις του νου, πρώτα του δικού σου Deadline κι ύστερα των άλλων. Έτσι πρέπει, αυτή είναι η σειρά σου λέω, όχι πρώτα των άλλων…
Πρώτα του δικού σου χρόνου, εκείνου που θες να κτίσεις, να δημιουργήσεις, να γελάσεις, να ερωτευτείς, να χαζέψεις, σαν μικρός θεός να κατακτήσεις.

Ο χρόνος φεύγει σου λέω, σαν την άμμο γλιστρά απ’ τα χέρια σου.

Και καλά, ας φεύγει, αφού μόνο αυτό ξέρει να κάνει… 
Όμως αλήθεια, ποιο είναι το δι’ ευχών του; Ποιο το δια ταύτα του ζυμώματός του;

Ποιος ο υπερούσιος άρτος της ψυχής μας;

Εκεί είναι το θέμα. Ας φεύγει ρε, σαν την άμμο ας γλιστρά αλλά να σβολιάζει κάπου. 
Να γίνεται πετραδάκι, κάποτε βράχος κι ύστερα παλάτι. Να το κατοικείς και μέσα του να αποικείς τα όνειρα και την καρδιά σου.

Το περιεχόμενο, η σύσταση και η δομή του χρόνου μας έχουν πιότερη σημασία.

Αυτά είναι που (μετα)μορφώνουν τις λυπημένες ή γελαστές ρυτίδες του προσώπου.

Πες… Τι χρώμα βλέπεις στις στιγμές σου; Τι χροιά και τι τόνο; Με πόσο φως και σκιά ορίζεις τις φόρμες τις ζωής σου;

"Τα αισθήματά μας για τα πράγματα χρωματίζουν τον τρόπο με τον οποίο τα βλέπουμε και ακόμη περισσότερο, τις φόρμες που θυμόμαστε…"

Τίποτε δεν γίνεται από μόνο του αν δεν το θελήσεις εσύ… 
Τίποτε δεν σχεδιάζεται από μόνο του, αν δεν το χαράξεις πρώτα εσύ…

Μοιάζει οξύμωρη η δωρική ορίζουσα γραμμή μου. Ξέρεις γιατί; Γιατί η πραγματικότητά κάθε φορά αναζητά την καθοδήγηση της ρότας μου. Κάτι, κάποιον να διεγείρει τις στιγμές, τον χρόνο, τον τόπο της ψυχής, την δική μου απ’ την δική του ίριδα της ζωής… 
Κάτι, κάποιον να με εγείρει.

Προσμένω, επιμένω, παραμένω, αναμένω, ώσπου κάποτε καθορίζω το πέρας της χρονικής γραμμής μου.

Να, δες την, στέκει εμπρός μου, την όρισα με κιμωλία για να… Σβήνεται εύκολα…

Για να μπορώ να τηνε ζωγραφίσω πάλι απ’ την αρχή.

Κάποτε, ίσως… Να μεγαλώσω και να αλλάξω του χρόνου μου το υλικό, 
να είναι άσβεστο… Σαν την δίψα μου κι αυτό!