Να φοβάσαι την… Κοκκινοσκουφίτσα!

(It's all make believe, isn't it?...) Οil on canvas 142x128cm

Ήσυχα και αθόρυβα πάντα να αρθρώνεις το βήμα και τον λόγο σου…

Ήσυχα και αθόρυβα να χαράσσεις τα ίχνη σου, μικρά και ανεπαίσθητα, έτσι δεν θα σβήνονται ποτέ παρά θα μένουν εκεί, σε κάποια ακρούλα του μυαλού. Μου είχε πει κάποτε, απάνω στο αλκοολίκι του, ένας στοιχειωμένος λογοτεχνικός ήρωας… Έτσι τον έλεγα.

Τα ίχνη σου μου λέγε ας είναι μικρά, μα θα ‘ναι σφραγίδα στο μυαλό των άλλων. Σαν παρανυχίδα θα είναι εκεί, δεν την καταλαβαίνεις απ’ την αρχή αλλά αν ακουμπήσεις το σημείο, την νιώθεις. 

Και να την βγάλεις, αυτή, κάποτε θα ξαναβγεί.

Να φοβάσαι την δύναμη των ήσυχου ανθρώπου, του "καλού παιδιού". 
Είναι ο πιο επικίνδυνος, ο πιο απρόβλεπτος. Το φως και το χαμόγελο που τον ντύνουν δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς το σκοτάδι και την θλίψη του. Όπως η μέρα με την νύχτα.

Ξέρε το… Φοβού τα "ασήμαντα" και "δώρα" φέροντες… 
Μη προκαλείς αυτόν που ακούει περισσότερα από αυτά που λέει, ξέρει να ζυγίζει, να σταθμίζει και δεν ξεχνά ποτέ τόσο τον παράδεισο όσο και την κόλασή του. 
Μεταγγίζει κάθε ‘μέρα το φως και το σκοτάδι του. 
Διαλέγει τις μάχες του, «Αυτό μου κάνει… Αυτό δεν μου κάνει…» λέει, ήσυχα, αθόρυβα και δεν τον παίρνουνε χαμπάρι. 
Στον παράδεισο βολτάρει, κόβει λουλουδάκια, τα μυρίζει, τα αγναντεύει. 
Στην κόλαση, σβήνει και ανάβει φωτιές με τα δάχτυλα, ίσα για να μην βαριέται και… 
Δεν τον παίρνουνε χαμπάρι.

Ξέρεις πόσο ανύποπτα τρελός  μπορεί να γίνει εκείνος που πεινάει; Ξέρεις σε τι θεριό ανήμερο μπορεί να γίνει εκείνος ο μικρός, ο εργάτης με το σκυμμένο το κεφάλι;

Ναι, ναι αυτός, που δεν μιλά, που όλα με υπομονή τα δέχεται και ανέχεται... 
Να σε ανησυχεί η δεινότητά του. Ωρολογιακή βόμβα η τσακισμένη του ψυχή.

Να τηνε μετράς την γαλήνη της θάλασσας, μπορεί να φαίνεται ήρεμη αλλά έχει πάντα τον σκοτεινό βυθό της, μπορεί να σε τραβήξει στην άβυσσό της πριν καλά, καλά το καταλάβεις. Τα ξαφνικά της κύματα μπορούν να σε παρασύρουν πέρα απ’ την στεριά αν για λίγο αφεθείς και θεωρήσεις δεδομένη την νηνεμία της.

Το "κακό παιδί" μην το φοβάσαι… Έχει ανοιχτά τα χαρτιά του, στα δείχνει, σε βρίζει, το σάλιο του είναι βρώμικο και σε φτύνει κατάμουτρα. Βλέπεις το "παραμορφωμένο" του πρόσωπο. Οι βλεφαρίδες του δεν πεταρίζουν αλλά γέρνουν, κάνουν σκιά, βαθιά σκαμμένη στο βλέμμα.

Ξέρεις τι να περιμένεις…

Στην ιστορία της κοκκινοσκουφίτσας όλοι ξέρουν τον κακό λύκο και την καλή κοκκινοσκουφίτσα, είναι ξεκάθαροι οι ρόλοι ή μήπως δεν είναι; Πάντα με μπέρδευε αυτό το παραμύθι, το κοριτσάκι τόσο επιβεβλημένα πειστικά ηλίθια αθώο που σχεδόν δεν πείθει… Να σου πω κάτι… Αυτό να τρέμεις. Καμιά φορά το θύμα μπορεί να είναι πιο θύτης ή μπορεί να γίνει, χαλαρά. Η κοκκινοσκουφίτσα τον κατάπιε τον λύκο, τον κυοφορεί μέσα της. Μεγαλώνει εκείνη και μαζί της μεγαλώνει και ο λύκος, τον κουβαλά όπου κι αν πάει. Και το χειρότερο είναι ότι υπάρχει άγνοια κινδύνου, ανέμελα σουλατσάρει δεξιά κι αριστερά μοιράζοντας χάδια και γλυκά χαμόγελα και κανείς, χαμπάρι δεν την παίρνει… Να την προσέχεις, εσύ, ο (αν)υποψίαστος γιατί θα την καταλάβεις όταν φας την αδόκητη κλοτσιά της.