Ούτε καν!...

Μεσημέρι, κάπου στο Θησείο και την γλυκιά φίλη Ρούλα να συζητάμε για τέχνη και άλλα μαγικά… Και εκεί που ατενίζαμε τις καινούργιες μας εικόνες, ξάφνου μου σκάει την ατάκα-βόμβα, "Εσύ, πότε θα παντρευτείς;"

Εγώ, Βούδας… "Ρε… Ωραία κεκάκια έχει εδώ!…", καταβροχθίζω γρήγορα ένα -αποφεύγοντας την, τεχνηέντως λόγω μπουκώματος-. Χαμόγελο και μασούλημα, χαμόγελο και μασούλημα… Εκείνη, τον χαβά της, "Ε; Ε; Πες μου, τα χρόνια περνάνε…", εδώ να σημειώσω ότι η καλή φίλη είναι παντρεμένη  από εικοσαετίας και με δύο μεγάλα παιδιά. Ουφφ, τι άγχος Θεέ μου κι αυτό…

Ανασκουμπώνομαι και με ύφος χαλαρό και παιχνιδιάρικο της λέω την γνωστή μου ατάκα, "Χα! Όταν το φεγγάρι βγάλει μούσι!!!" Κάγκελο, η Ρούλα…"Τι; Μούσι; Τι μούσι; Με κοροϊδεύεις βρε;" Το γέλιο μου ήδη έχει ακουστεί -τι πρωτότυπο- μέχρι τις άλλες τρείς, παραδίπλα καφετέριες…

"Πότε θα μαζευτείς; Εσύ… Εσύ πότε θα γίνεις μάνα; Πότε θα κάνεις οικογένεια; Να βρεις κάποιον, να τακτοποιηθείς…", με αυτή την σειρά; Σκέφτομαι…
Οι σφαίρες πέφτανε βροχή και δεν ήξερα που να κρυφτώ.

Προτίμησα να την αποσυντονίσω λίγο με μια αγκαλιά… "Αγάπη μου, λατρεία μου… Που με νοιάζεσαι… Δεν είπαμε; Είπαμε... Οι καλλιτέχνες δεν παντρεύονται, ταξιδεύουν και ταξιδεύονται μόνο…"  Της λέω, με το πιο γλυκό μου χαμόγελο.

Με κοιτάει με ύφος (Άστα αυτά σε εμένα) και συνεχίζει, "Και εγώ είμαι καλλιτέχνης και παντρεμένη, Τι; Είσαι κατά του γάμου;"

Δεν γλιτώνω… Οπότε παίρνω το σοβαρό μου ύφος και της απαντώ,

"Δεν είμαι... Απλά, συνήθως αποτελούσε προτεραιότητα των άλλων και όχι δική μου…",  "Θα μπορούσες όμως… Είχες ευκαιρίες!... Καλά, καλά, από εδώ και πέρα…", Σκύβω λίγο πιο κοντά της, κοντά στο πρόσωπο,

"Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά... Ο Καζαντζάκης δεν το είχε πει αυτό; Ναι… Αυτός.", ήθελε να πει κι άλλα, δεν την άφησα… Επικεντρώθηκα στην καινούργια της δουλειά και "ξέχασε" τι λέγαμε…

Στον γυρισμό σκεφτόμουνα την φράση της - Είχες ευκαιρίες!-

Μα… Ευκαιρίες;… Ευκαιρίες; Στα μαγαζιά με τις εκπτώσεις συναντάμε ευκαιρίες…

Μία επαγγελματική πρόταση, μπορεί να είναι ευκαιρία… 

Μα μία πρόταση γάμου, από πότε είναι ευκαιρία;

Κοίτα… Σκέφτομαι πολύ, όλη την ώρα και για πολλά… Ε αυτό άμα είναι να συμβεί, δεν θα το σκεφτώ, απλά θα το κάνω γιατί θα το έχω και θα το έχει ποθήσει κι ο άλλος αρκετά!... Και όχι σαν αυτοσκοπό ή σαν πρέπει. Είναι μια στιγμή, ένα κλικ…

Γι’ αυτό, κορίτσι, χαλάρωσε… Το: μετά τα 35 ξεσκόνισε το ράφι, ήταν απλώς μια ιδέα κάποιου που απλώς διέδωσε σου λέω!  Ξεσκόνισε το ράφι, για να βάλεις ωραιότατα περιπετειώδη βιβλία!!!

Και εσύ αγόρι ξεσφίξου, το: Όλες θέλουν να μας τυλίξουν, είναι συκοφαντία (υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις) από μπεκιάρη που μετά… Παντρεύτηκε!

Γι αυτό σου λέω μην αναλώνεσαι σε αγωνιώδεις σκέψεις που περίτεχνα εμφυτεύει το κοινωνικό σύστημα των ροζ προτύπων, μην αυταπατάσαι…

Η ζωή είναι ωραία, είτε έτσι είτε αλλιώς και από δύο, είναι οικογένεια είτε έγγαμη, είτε άγαμη, είτε με παιδιά, είτε χωρίς!

Και απαντώ σε αυτό που λένε πως ο προορισμός του ανθρώπου είναι να παντρευτεί και να κάνει παιδιά:

Τον προορισμό του καθενός κανείς δεν τον ξέρει.

Ο προορισμός μπορεί να είναι να πάει στο Θιβέτ και να μάθει τα μυστικά μιας ειδικής κάστας μοναχών…

Ο προορισμός μπορεί να είναι η περιοχή Sauternes,  στην Νότια Γαλλία για την παραγωγή υπέροχου κρασιού…

Ο προορισμός μπορεί να είναι η συνεχής προμήθεια νερού σε ένα χωριό στην Βολιβία εκεί, που προσπαθούν να ελέγξουν ακόμη και το νερό της βροχής…

Εντέλει, προορισμός είναι το μαγικό ταξίδι της ζωής και… Για στάσου…

Ποιος προορισμός; Ούτε καν!!! Το ταξίδι δεν έχει περισσότερη σημασία, είπαμε από τον προορισμό; Το ταξίδι!!!