Εσύ όμως…

Ξέρω… Υπάρχουνε φορές που είναι θολό το γύρω σου και σε μπερδεύει.

Σε κουράζει του μυαλού το πήγαινε έλα και σαν τον Άμλετ, δύσκολες απαντήσεις να ψάχνεις κάθε τόσο για να βρεις. Ναι, είναι μικρό το μέγεθος στο ρούχο του μυαλού και πώς αυτό να το φορέσεις στο κορμί της ενσυναίσθησης του άπειρου ιδανικού; Ξέρω ρε πρίγκιπα…

Εσύ όμως…

Να μη σταματάς. Να ταξιδεύεις σε πελάγη ανοικτά,

να βυθίζεσαι, να κολυμπάς και να απολαμβάνεις

το ταξίδι μέχρι να φτάσεις στην Ιθάκη της καρδιάς.

Κάποιοι έμαθαν να βάζουνε τρικλοποδιές και σαν το σύνηθες να τις πιστεύουν για αγάπες μοναδικές. Βαδίζουν νευρικά στην αίθουσα του θρόνου τους χαρίζοντας αβίαστα την γελαστή εικόνα τους, μέχρι να κλέψουνε ένα βλέμμα και καταφέρουν στη ψυχή να το φορέσουνε για στέμμα.

Εσύ όμως…

Να αγκαλιάζεις της ζωής μόνο τα απρόβλεπτα

και ανυπότακτα να συνεχίζεις να γελάς

Να μοιράζεις της αγάπης σου τα δώρα μόνο επιλεκτικά.

Ποτέ να μη ξοδεύεσαι στα ασήμαντα και τα δόλια μικρά.

Κάποιοι ψάχνουν τα μάτια τους στα μάτια άλλων,

κάπου να εντυπωθούν μήπως και καταφέρουν με χρώματα να ονειρευτούν.

Και όταν κάποτε απογοητευτούν τρέχουν στο μαύρο τους μέσα, μονάχοι και μακριά από όλους να κρυφτούν.

Εσύ όμως…

Μάθε να γυρεύεις και να αντιστέκεσαι είτε στο μαύρο, είτε στο γκρι.

Στο λέω ρε πρίγκιπα,

το μαύρο δεν αντέχει γιατί το φως είναι πάντα πιό πολύ

και το λευκό όλα τα χρώματα μέσα του τα περιέχει.

Για κάποιους, η καρδιά γίνεται χάδι σε σώματα τραχιά που τους πληγώνει και τότε το πάθος της ψυχής τους μόνο σε θυμό μεταμορφώνει. Χτυπιούνται με μανία στο τοίχο της σκιάς τους, να τιμωρήσουν και να τιμωρηθούν με μια ελπίδα κάποτε από την αρχή να γεννηθούν.

Εσύ όμως…  

Να είσαι ορμητικός και πάντα ανήσυχος

Να χτυπάς και να ματώνεις, να μη φοβάσαι

Να κουράζεσαι και να ιδρώνεις

Να μιλάς δυνατά, μα όχι κραυγαλέα

Να κάνεις τρέλες, μα όχι τρελά

Σύμφωνοι ρε πρίγκιπα;

Να αφουγκράζεσαι, να γεύεσαι, να ξεσπαθώνεις

και πάντα της ψυχής σου το ανάστημα με θάρρος να ψηλώνεις.

Να χαμογελάς με αρχοντιά και σαν μικρό παιδί

με φόρα να πέφτεις στη φωτιά,

στα παιχνίδια της ζωής τα μαγικά

Να ακούς με υπομονή και να κοιτάς προσεκτικά,

λίγο με το νου και πιότερο με την καρδιά

Αν δεν σου δίνεται το σ’ αγαπώ, να μη το ζητιανεύεις

καλύτερα είναι να το κλέβεις,

να το μοιράζεις στους "φτωχούς" λίγο κι αυτοί να ξεδιψούν

όταν απ’ το νέκταρ του θα πιούν

Να τραγουδάς και σαν γιορτή τα όμορφα να τα μεθάς

Κυρίως όμως να πετάς, να πετάς όσο πιο ψηλά μπορείς.

Κι αν δεν βλέπεις ουρανό, φτιάξε τον εσύ.

Να, πάρε λίγο μπλε…

Κι αν κάποτε σου τελειώσει, να μη σε νοιάζει,

εγώ είμαι εδώ…

Θα κλέψω λίγο απ’ των ματιών μου το βαθύ το γαλανό

και από της θάλασσας το μπλε νερό.

Θα στα δώσω, δικά σου να ‘ναι

να ζωγραφίζεις αμέτρητα τα βήματά σου

και να ‘χεις για περίσσευμα στην αγκαλιά σου

για τον μοναδικό, τον δικό σου ουρανό

Σύμφωνοι ρε πρίγκιπα;