Sex & Drugs & Rock & Roll

(Όπου "Drugs"- Χώροι τέχνης, όπου Rock & Roll- Καλλιτέχνες και

όπου Sex- η σχέση μεταξύ τους… Απλά πράγματα.)

Η παιδεία, οι κατάλληλες υποδομές και οι διευρυμένοι ποιοτικά χώροι τέχνης δεν μπορούν παρά να αποτελούν ουσιαστικοί παράγοντες  στο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι. Στην Ελλάδα αρχίζουν να γίνονται κάποιες μεμονωμένες προσπάθειες και κυρίως μέσα από ιδιωτικές πρωτοβουλίες που δίδουν ευκαιρίες και επενδύουν σε νέους καλλιτέχνες, στηριζόμενοι στην ποιότητα του έργου τους. Ωστόσο αυτές, είναι τόσο περιορισμένες που δεν αρκούν ώστε να καλύψουν την δημιουργική δίψα αρκετών νέων και αξιόλογων καλλιτεχνών.

Τελικά ένας νέος καλλιτέχνης στην προσπάθειά του να προβάλει την δουλειά του, έρχεται αντιμέτωπος με την σκληρή πραγματικότητα ενός χρόνιου απόλυτα κλειστού συστήματος το οποίο καθοδηγείται από καθόλα αξιόλογες γκαλερί, επιμελητές, μουσεία και συλλέκτες. Υπάρχει δηλαδή ένα σύστημα που είτε περιορίζεται σε συγκεκριμένη ασφαλή αγορά τέχνης είτε σε γνωστά ονόματα καλλιτεχνών. Αυτό το σύστημα που χρόνια διατηρείται και τροφοδοτείται στον χώρο των τεχνών, με την κρίση που υπάρχει στην Ελλάδα, αποκαλύπτει ακόμα πιο έντονα  την σαθρότητά του.

Από την άλλη -για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους- πολύ καλλιτέχνες θρέφουν και εν δυνάμει διατηρούν ένα τέτοιο σύστημα είτε μέσα από έναν ασυνεπή "μποέμικο" επαγγελματισμό, είτε με τον σιωπηλό συμβιβασμό του ξεπουλήματος και της επί πληρωμής συνεύρεσης, προκειμένου τα έργα τους να εκτεθούν σε κάποια "σπίτια" τέχνης. 

Αλλοίμονο, σκέφτομαι, που είναι αυτή η τόσο σημαντική και σπουδαία πολιτιστική μας κληρονομιά; Είτε έχει ξεχαστεί σε κάποια γωνία ανάμεσα σε κάποιους κίονες, είτε την θυμόμαστε μόνο ως λέξεις όταν τις διαβάζουμε σε κάποια αποφθέγματα ή άρθρα εφημερίδων που γράφτηκαν με  αφορμή την επίσκεψη κάποιου πολιτικού, σε κάποιο μουσείο…

Πράγματι η Ελλάδα έχει σπουδαία πολιτιστική κληρονομιά η οποία όμως λες και έμεινε παγωμένη στον χρόνο, την βάλαμε σε μια γυάλα απλώς ως αξιοθέατο … Δεν ξέρω από κοινωνιολογική πολιτική, ξέρω όμως πως αυτό που κληρονομήσαμε  έχει μεγάλη βαρύτητα, κουβαλάει ψυχές και μνήμες και πως είναι χρέος μας να το προφυλάξουμε και να το εξελίξουμε.

Εξέλιξη, όχι αλλοίωση, ανάδειξη για τον σεβασμό σε αυτό που κτίστηκε και το εν δυνάμει του, όχι για το όποιο πολιτικό ή οικονομικό κέρδος.

Με αυτή την έννοια ο πολιτισμός μας δεν είναι μόνο η σπουδαία μας ακρόπολη και τα καθόλα σεβαστά ονόματα των καλλιτεχνών εκείνων που με το έργο τους χάραξαν και σηματοδότησαν την εποχή τους. Πολιτισμός είναι οι αξίες και τα ήθη ενός λαού. Πολιτισμός είναι οι δυνατότητες και οι δράσεις ενός λαού, να δίδονται τα εφόδια σε έναν νέο καλλιτέχνη απερίσπαστος να σέβεται, να μελετά και να μην ξεχνά ποτέ το παρελθόν αλλά να το υιοθετεί ως αφορμή για δράση και εξέλιξη.

Γι αυτό καθίστανται ακόμα πιο ουσιαστικός ο λόγος να ανθεί η καλλιτεχνική παιδεία στα σχολεία, όχι να συρρικνώνεται και να μαραζώνει, να προάγονται πολιτιστικές δράσεις και να δίδονται ευκαιρίες σε νέους καλλιτέχνες οι οποίοι παρόλο που μπορεί να έχουν αξιόλογη δουλειά, οι πόρτες πολλών γκαλερί μένουν κλειστές λόγω ελλιπούς βιογραφικού ή γνωριμιών από τους καλλιτέχνες…

Δεδομένου ότι μετά από κάθε παρακμή επέρχεται αναγέννηση, θέλω να ελπίζω πως κάποτε θα αλλάξουν τα πράγματα γνωρίζοντας όμως πως προηγείται η ύπαρξη κάποιων αλληλένδετων καταστάσεων. Πρέπει να υπάρξει αισθητική παιδεία και γνώση, για να υπάρξουν επιλογές και ποιοτικές δράσεις από γκαλερί, μουσεία, επιμελητές, καλλιτέχνες και τότε ίσως όλοι μαζί καταφέρουμε να κτίσουμε τον χαρακτήρα του πολιτισμού που μας πρέπει και να αναδείξουμε, ως λαός, την αισθητική της εποχής μας, απόρροια μιας σπουδαίας κληρονομιάς!!!