One Man's Dream…

Άκου φίλε μου… Θα σου πω, θα στα πω όλα να καταλάβεις, να τα ξέρει κάποιος…

Αδύναμη η όραση αφού έτσι κι αλλιώς εκείνη ορίζεται από την (συν)αίσθηση.  

Μια πλάνη των αισθήσεων η εξωτερική πραγματικότητα μόνο, αφού τα μάτια της καρδιάς βλέπουνε πιο καλά, πιο καθαρά. Και είναι αυτό που με τρομάζει πιο πολύ…

Ακούς φίλε μου; Με τρομάζει αυτό που βλέπει η καρδιά κι αρνιέται η λογική, γιατί την καρδιά δεν την ελέγχεις, δεν μπορείς. Είναι άναρχη σου λέω και όπου θέλει εκείνη πάει. Όλους τους σπάει.

Δεν αντέχω χωρίς αυτήν, να είμαι μακριά της. Αλλά ούτε και κοντά της.

Πονάω όταν την κοιτώ και εκείνη δεν με βλέπει. Μπορείς να καταλάβεις τι σου λέω;

Δεν πειράζει αν δεν μπορείς, αρκεί να ξέρεις. Αν θες πέστα και αλλού, ας τα μάθει

ο κόσμος όλος, δεν με ενδιαφέρει να εκτεθώ, καρφάκι δεν μου καίγεται…

Αφού σε εκείνη πρώτα εκτέθηκα, την ψυχή μου αμέτρητες φορές μπροστά της, την ξεγύμνωσα κι ας ήθελε με της αδιαφορίας τα ρούχα τα βαριά της να με ντύνει.

Σε χίλια δύο κομμάτια έκοβε τα αισθήματά μου.

Αχόρταγα τα μπούκωνε, τα μάσαγε κι ύστερα

προκλητικά μου τα ‘φτύνε στο πρόσωπο γεμίζοντάς το από ρωγμές.

Σημαδεμένος φίλε μου κυκλοφορώ. Έφτιαξα άλλα πρόσωπα για να φορώ, μάσκες περίτεχνες, να σκεπάζουν τις ουλές… Πρώτα εγώ να μη τρομάζω, για τους άλλους, δεν με νοιάζει.  

Μου έταξε πολλά και τίποτα δεν έκανε απ’ αυτά.

Τόσα ταγμένα βλέμματα, φιλιά και σ’ αγαπώ, που άλλο πια δεν μου χωράνε…

Να τα βγάλω θέλω απ’ της καρδιάς τα σωθικά. 

Γι’ αυτό σου λέω, θα τα αφήσω ελεύθερα, να γίνουν κάτι άλλο.

Να γίνουν χώμα, να σκεπαστώ, να κουκουλωθώ, απ’ την αρχή να ανθήσω.

Να γίνουν δρόμοι, να φύγω, να τρέξω, να σωθώ.

Να γίνουν αστέρια, να φωτίσουν τα σκοτάδια μου.

Να γίνουν βροχή, να με ποτίσουν.

Να γίνουν καράβια, να σαλπάρω.

Να γίνουν άνεμος, για άλλους κόσμους να πετάξω.

Βαρκούλες χάρτινες οι λέξεις και πόσο να αντέξουν στις τρικυμίες της ζωής...

Μόνες τους μόνο μπορούν να ταξιδεύουν και για λίγο, γιατί με άλλονε μαζί,

εύκολα βουλιάζουν, είναι χάρτινες βλέπεις… Οι λέξεις.

Αυτό ήταν… Μια δειλή, που κρύβονταν πίσω από λέξεις και βλέμματα που φώναζαν, το ‘βλεπα σου λέω, αλλά εκείνη τίποτε δεν έλεγε, μιλιά. Με θύμωνε αυτό.

Αρρώστια η δειλία μας καλέ μου φίλε, η δική μου και η δική της.

Όμως για την δική μου την ομίχλη, θυμώνω περισσότερο.

Που στη θολούρα μου απάνω, δεν την άρπαξα…

Υπήρχανε μέρες που το κορμί μου αντιδρούσε, έτρεμε, κρύωνε γιατί δεν ήτανε κοντά, να με ζεστάνει, να μπω, μέσα της να κρυφτώ κι ας καώ απ’ την δική της, τη φωτιά. Πιότερο είναι φίλε μου να καίγεσαι, παρά να λιώνεις… 

Κι όμως, βρήκα τρόπο σου λέω, κλείνω τα μάτια και την κοιτώ, βουτάω στο βλέμμα αυτό, βουτάω και κολυμπώ σε εκείνο τον βυθό, το σκοτεινό… 

Πότε, πότε ακόμα της μιλώ. Τις νύχτες, όταν ξαπλώνω,

σφιχτά με αγκαλιάζω και θαρρώ πως εκείνη ακουμπώ.

Ήμουν αχόρταγος για εκείνη. Η δική μου η ανάσα γίνονταν δική της.

Η δική της η ζωή, δική μου λύτρωση. Λέω "ήμουν" γιατί φοβάμαι να πω "είμαι" μη και το ακούσω και χαθώ, με τραβήξει στην άβυσσό του.

Με πλήγωσαν και πλήγωσα πολλές, έκλεισαν σου λέω, εκείνες οι πληγές.

Αυτή όμως φίλε μου, η ριμάδα, με τίποτα δεν κλείνει. Γάγγραινα νομίζω πως θα γίνει και θα μου κόψουνε το σώμα το μισό.

Είμαι. Ναι, ναι καλέ μου φιλέ, μισός είμαι χωρίς εκείνη.

Αυτό σου λέω θα γίνει… Την επόμενη φορά που θα με δεις θα είμαι μισός.

Άκου… Θέλω άξαφνα σαν το φάντασμα, μπροστά της να βρεθώ.

Με τα δυο μου χέρια το πρόσωπό της με βία να αρπάξω και να της φωνάξω,

είσαι ηλίθια… Ηλίθια σε αγαπώ.

Όμως δεν θα το κάνω,  ακούς;  Ποτέ δεν θα το κάνω.

Θα τρώω τις σάρκες της ψυχής μου μόνο, μπας και χορτάσω την πείνα μου για εκείνη. Κι όταν σώσω από ψυχή, θα μαζέψω στη χούφτα, όση μου έχει απομείνει…

Να της την δώσω νεράκι να την πιεί και ποτέ ξανά να μην διψάσει για άλληνε ζωή.

Η σιωπή σε γδέρνει ολόκληρο φίλε μου και περιφέρει το τομάρι σου από δωμάτιο σε δωμάτιο… Κάποτε θα τα καταφέρω σου λέω, θα πάρω στης καρδιάς τον ώμο, δισάκι το τομάρι μου και θα πάω να την βρω, να της πω:

Σ’ αγαπώ τόσο πολύ που δεν σε θέλω πια,

αφού εσύ θες μόνο τα μαύρα σου να χρωματίζω.

Την απόσταση την έθρεψες με χρόνο ατελείωτο, μεγάλωσε, μας ξεπέρασε…

Μάκρυναν οι δρόμοι και πώς να μας προφτάσει η αγάπη…

Ένα τόσο δα την έκανες, σε μια άκρη να στέκει, πετραδάκι.

Όμως, η αγάπη μάτια μου δεν έχει ορισμό, είναι άμορφη και άμετρη

κι όπως εκείνη θέλει σε μεταμορφώνει και σε γιγαντώνει.

Και εμένα γίγαντα με έχει κάνει πια. Να, με μιας σκέψης δρασκελιά,

φθάνω κοντά στη δική σου ομορφιά.

Δεν μου λείπεις καθόλου, με ακούς; Δεν μου λείπεις γιατί σε έχω.

Μέρα νύχτα μέσα μου σε κουβαλώ.

Όπου κι αν πάω μαζί μου έρχεσαι.

Ότι ονειρεύομαι μαζί σου το κοιτώ.

Ότι αισθάνομαι, μαζί σου το ακουμπώ.

Ότι αναπνέω, μαζί με ‘σένανε  το ζω.

Αλήθεια σου λέω, σαν γνήσιο αρσενικό, τίμια κι αντρίκεια σου μιλώ…

Γιατί τώρα πια, εγώ… Έγινα Εσύ.