Λίγο ακόμα και μεγάλωσα;

Τι κι αν με πλανεύουν κάποτε, της ζωής τα μαγικά της παραμύθια…

 Εγώ θα υποκλίνομαι αδιαπραγμάτευτα, μόνο στην αλήθεια.

Έμαθα καλά αυτά που πέρασαν, κάποια τα γεύθηκα, άλλα τα κατάπια μα τίποτα ποτέ δεν έφτυσα. Και τα καλά και τα κακά τα φιλοξένησα, τα όμορφα όμως με λαχτάρα τα υιοθέτησα.

Με τα χρόνια μεγάλωσε η οικογένεια της ψυχής μου και με μεγάλωσε. Έμαθα να είμαι σωστή και πιο καλή του εαυτού μου μάνα.

Τα ξέρω αυτά που πέρασαν όχι όμως εκείνα που θα ‘ρθουν. Τους προορισμούς δεν τους γνωρίζω, ευτυχώς. Δεν με ενδιαφέρει να τους μάθω. Θέλω να αδημονώ, να λαχταρώ, να ζω τη κάθε μέρα και τη κάθε μου στιγμή. Κομματάκι, κομματάκι να μου αποκαλύπτεται το φως που θα λούζει τις ημέρες και τις νύχτες μου. Της ζωής μου, του έρωτα και της τέχνης μου τα αμέρωτα.

Τους ανθρώπους δεν θέλω πια να τους φροντίζω, αλλά με κατάνυξη και προσοχή να τους ακούω και όσο μπορώ την ψυχούλα τους να αγγίζω. Ξέρεις πόσο λίγοι άνθρωποι, στα αληθινά σε ακούνε; Γι’ αυτό σου λέω, το μόνο είναι που με νοιάζει πιο πολύ, να μιλώ λιγότερο και να ακούω περισσότερο. Η σιωπή είναι πολύτιμη, είναι σοφή, γυμνάζει τον νου και την καρδιά. Κι αν σε άλλους καιρούς μίλαγα πολύ, τώρα, αυτά που θέλω να πω, να τα γράφω και να τα ζωγραφίζω προτιμώ. Βλέπεις, η σιωπή βαπτίζει απ’ την αρχή την σκέψη. Σε κάνει να επιλέγεις αυτά που λες, διώχνει τα περιττά, κρατάς και μοιράζεσαι, μόνο τα ουσιαστικά. Εκείνα που σε μετουσιώνουν και σε μεταμορφώνουν σε άλλη γη, πιο γόνιμη που εύκολα τα ανθρώπινα μπορείς να τα καλλιεργείς.

Άλλαξε η ματιά μου, μετράω τους ήχους μου αλλιώς, ζυγίζω τη φωνή και νιώθω πιο πολύτιμη την δική μου και των άλλων την αφή.

Τι κι αν μεγαλώνει το κορμί; Η καρδιά αγέραστη μου μένει, προς τα πίσω πάει και όλο θέλει να με μικραίνει.  

Κάποτε φοβόμουνα πολύ, χαμήλωνα τα μάτια και κρυβόμουνα μέσα μου, εκεί που ήμουν ασφαλής, όμως κατάλαβα πως η πραγματική ασφάλεια είναι μόνο στον εαυτό σου η μετάνοια.

Να με αγαπώ, να με φροντίζω και να με συγχωρώ.

Ξέρεις… Ακόμα φοβάμαι, όμως η ψυχή μου είναι βαθιά και η ανάσα της, φουσκώνει περήφανα τα στήθη της ζωής μου γεμίζοντάς με αρχοντιά. Άλλωστε, πότε γαλήνια και πότε αγριεμένη,

η θάλασσα πάντα θάλασσα θα παραμένει. Γι’ αυτό στην τρικυμία της κρατώ σφιχτά τη σανίδα της καρδιάς, κι αν το νερό της καταπίνω δεν σταματώ ούτε μια στιγμή μέσα της να βουτώ, να κολυμπώ. Όμως στη γαλήνη της, πάντα μα πάντα, με χαϊδεύει και με αγκαλιάζει σε κάθε ευκαιρία, το σώμα της ψυχής μου αγαλλιάζει. Έτσι πορεύομαι, να πλέω μόνο και να πλένομαι στον απέραντο του βίου μου ωκεανό.

Τώρα πια, υπολογίσω τις δικές μου και των γύρω μου τις αντοχές, έμαθα πως δεν αντέχουν όλοι στις δύσκολες της ψυχής μας τις στροφές.

Κάποιοι κλαίνε όταν μεθάνε. Εγώ ποτέ. Στην μέθη μου απάνω, μόνο γελάω, τη λύπη και την χαρά μου, πάντα σαν γιορτή την τραγουδάω. Αφού να φανταστείς μπορώ, χωρίς γλυκό κρασί, την ζωή μου αλλά και των άλλων να την μεθάω, σαν αργεντίνικο τανγκό με πάθος όλο την γυρνάω.

Πολλοί με νομίζουν δυνατή και βράχο της καθολικής μου λογικής ότι όλα με μαθηματική ακρίβεια τα υπολογίζω, κι ας κάνω πως δήθεν αδιάφορα σφυρίζω… Ίσως, είναι κομμάτια μου κι αυτά, αλλά, δεν είμαι τίποτε άλλο παρά μια αποστάτισσα του ρομαντισμού και ενός τρελού μποεμισμού.

Όμως, στο λέω και μάθε το καλά. Την παραφορά μου κάθε στιγμή μου την γεννάω και κάθε μέρα, καπέλο την φοράω. Δεν μπορώ να αρκούμαι στο λίγο και μισό, μα θέλω πάντα της ζωής το Όλον να διεκδικώ.