Η θάλασσα μέσα μου

Κοίτα το καραβάκι στο λαιμό μου… Κοίταξέ το καλά!

Από καιρό σε καιρό ταξιδεύει, στην κοιλιά, στην πλάτη, 

στα πόδια, καμιά φορά και στα μάτια, μέχρι να αράξει στον λαιμό.

Λίγο να ξεκουραστεί και μετά ξεκινά πάλι απ’ την αρχή τα ταξίδια του. 

Ξέρεις, αυτό το καραβάκι ίσως κάποιοι να μπορούν να το δουν να ταξιδεύει,

πότε ‘δω και πότε ‘κει, επάνω μου.

Όμως εκείνο δεν ταξιδεύει άσκοπα…

Έχει έναν προορισμό, μία αταλάντευτη προσδοκία.

Την θάλασσα… Μέσα μου.

Κανένας δεν το ξέρει, κανένας δεν μπορεί να την δει.

Κάθε μέρα κολυμπάω την ψυχούλα μου,

πότε στα απομεσήμερα κυματάκια της και πότε στον βυθό της.

Και περιμένω.

Περιμένω εκείνο το καραβάκι που θα με ταξιδέψει, μέχρι να βρει στεριά… Καρδιά.

Να με ριζώσει στην Ιθάκη μου, εκεί που θα με θρέφει το νερό και το αλάτι μου.

Τόπος να γίνει ιερός που θα με προστατεύει και όμορφα θα μεγαλώνει τα αυλάκια της ψυχής μου.

Ποτάμια να τα κάνει, δίπλα τους να βρέχομαι για να μπορώ να ανθίζω.

Μα τι θαρρείς πως είναι η θάλασσα-ζωή μου;

Τριακόσια εξήντα πέντε θαύματα χρειάζονται.

Ένα για κάθε μέρα, για να γεννιέται άσωστη αγάπη σε άδετο πνεύμα.

Γι αυτό, ποτέ δεν θα μετράω τα λόγια σου, περισσότερο από όσο θα μετράω την ψυχή σου…

Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, επτά… 

Μικρά θαύματα, κάθε μέρα, μέχρι κάποτε, εγώ να γίνω ο ωκεανός σου και εσύ η στεριά μου.

Τόσο μονάχα, ένα μικρό θαύμα την ημέρα χρειάζεται…

Να! Ξεκίνα από αυτό…

Έλα… Δώσε μου λίγο μπλε…

Και σου υπόσχομαι, τότε,

θα σου δώσω κι εγώ όλη την θάλασσα

[μου].