Ρόδα είναι και γυρίζει

Δάγκωνα τα χείλη μου, κράταγα την αναπνοή και με ένα αγκυλωμένο τρέμουλο στο στήθος,
έπαιρνα φόρα για την πρώτη, εν κινήσει, ισορροπία της ζωής μου.

Ήμουν εννιά χρονών, όταν προσπαθούσα να δαμάσω το ποδήλατο της Κατερίνας, το οποίο βούταγα συνέχεια και εκείνη με άφηνε να χαρώ την σεισμική μου βόλτα με "μουσική υπόκρουση" την χαριτωμένη γκρίνια της.

Ξανά και ξανά προσπάθεια και νάσου να κουτρουβαλιάζομαι και ξανά μανά να σέρνομαι. Μέχρι που νύχτωνε και γύριζα πια σπίτι με κατακόκκινα γόνατα, γδαρμένους αγκώνες, τα τσουλούφια όρθια και με χαμόγελο που έφτανε μέχρι πίσω απ’ τα αυτιά. Η μαζοχιστική αύρα ενός εκκολαπτόμενου σούπερ ήρωα χαχ! Μάλλον έτσι το έβλεπα, ώστε να συνεχίζω να καταπίνω το πικρό χάπι-σούπερ μαντολίνο του πείσματος για την κάθε μου προσπάθεια, αλλιώς πως;…

«Αύριο πάλι… Αύριο θα τα καταφέρω!» Σκεφτόμουν, πιο αποφασισμένη από ποτέ.

Και τα κατάφερα. Έμαθα ποδήλατο και χωρίς βοηθητικές ρόδες, εκείνες δεν τις ήθελα, θα μάθαινα κανονικά ή καθόλου κι ας μην είχα δικό μου ποδήλατο.

Εδώ που τα λέμε, βοηθητικές ρόδες, ούτε τότε, ούτε μετά, καταδέχτηκα.

Δεν καταδέχτηκα ποτέ να έχω "βοηθητικές ρόδες", στην πορεία της ζωής μου.

Χμμ… Όπως τότε! Τίποτα δεν είναι τυχαίο, τελικά όπως μάθει κανείς.

Κι όμως, τι οξύμωρο αλήθεια! Εγώ που δεν τις καταδέχτηκα ποτέ, έγινα μια τέτοια για άλλους. 
Η βοηθητική ρόδα για εκείνους που πιπιλάγανε στο στόμα κάθε τόσο τον φόβο τους, για τα αστράτευτα και ανερμήνευτα. 
Μη νομίζεις, δεν μπορούσα να ορμηνεύσω κανέναν, παρά μονάχα να στηρίξω λίγο την πορεία του, το βήμα, άλλοτε του νου κι άλλοτε της καρδιάς.

Να γίνομαι ένα ανεπαίσθητο στήριγμα, άλλοτε σε μοίρασμα χαράς, ή ένα  γλυκό μούδιασμα, σα λίγωμα στο στήθος μιας κάποιας "πειρατικής" περιπέτειας κι άλλοτε μία στάλα βάμμα σε κάποια γρατζουνιά.

Θα μου πεις, στήριγμα σε λύπη, ναι. Αλλά και σε χαρά; Μα φυσικά! Ξέρεις, δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση η αγάπη προκειμένου να στηρίξεις κάποιον στην στεναχώρια του. Μα να μοιράζεσαι μαζί του και να χαίρεσαι πιότερο εσύ, για την χαρά του; Αυτό προϋποθέτει βαθιά αγάπη.

Κι ακόμη περισσότερο, να γίνεσαι μία τόση δα καραμελίτσα που μπορεί να γλυκάνει την όποια του πικρία 
μετουσιώνοντας την λύπη, σε χαρά του.

Τι αλλόκοτη δύναμη κι αυτή!... Της βοηθητικής ρόδας για την ισορροπία των άυλων θησαυρών, της στράτας για το επόμενο βήμα, της πατερίτσας μέχρι να δέσουν τα κόκκαλα της ψυχής. 
Τι αλλόκοτη δύναμη κι αυτή! Που σε θρέφει απ’ έξω προς τα μέσα.

Ναι σου λέω, ο καθένας έχει την δική του μυστική δύναμη, σαν ένας άλλος σούπερ ήρωας,
που είναι η γένεση και η καταστροφή του, το τέλος και πάλι η αρχή του.

Αλήθεια. Και τι δεν θα έδινα να έβρισκα κι εγώ ένα "στήριγμα" τότε που παραπατάει η καρδιά, την στιγμή που τρεμοπαίζει ο νους μου κι ας μην το καταδεχόμουνα ποτέ. Θα αρκούσε το κίνητρο του άλλου, για να σμιλεύεται κάθε μέρα η ομορφιά μου.

Κι ας ξέρω τώρα πια… Να κάνω ποδήλατο κι ας έχω ένα ολόδικό μου.

Να το μοιράζομαι, μέχρι να μάθει κι ο άλλος να ισορροπεί και κάπως έτσι, να συνεχίζω να μην ξεχνώ -σαν το ποδήλατο- να ισορροπώ κι εγώ, να προσπαθώ, να αγωνίζομαι, να ονειρεύομαι, να δημιουργώ και να αγαπώ.

Ρόδα είναι και γυρίζει, το ποδήλατο, οι άνθρωποι, οι στιγμές, η ζωή.

Η ισορροπία όμως είναι πιο δύσκολο να κατακτηθεί…

Εκεί είναι όλη η ιστορία, πρώτα η ισορροπία σου και αμέσως μετά θα γυρίσει η ρόδα. 
Τότε πραγματικά, η προσπάθειά σου, εξαργυρώνεται με την πιο υπέροχη βόλτα της ζωής σου.