"Πώς αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν, πασχίζοντας ανόητα να εξασφαλίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων''

Γ. ΡΙΤΣΟΣ


18 Ιουλ 2015

Ασυνήθης ύποπτη αλήθεια






Τι στιγμιαία πεπρωμένα κι αυτά…
Πεπρωμένα που δεν μπορείς να κάνεις ζάφτι. Σαν ένα βαρύ φορτίο, που σου σκίζει την μέση και τα χέρια, σου σέρνει τα πόδια. Κάνεις το λοιπόν δυο, τρία βήματα και κοντοστέκεσαι, ίσα να πάρεις μια ανάσα, για να συνεχίσεις με δυνατότερο το πείσμα σου, ίσα μέχρι να φτάσεις στο κατώφλι σου. Πρέπει να φτάσω ως το τέλος, σκέφτεσαι, ως το σπίτι να το μπάσω το φορτίο, γιατί είναι δικό μου. Εγώ το διάλεξα, έχει όλα κείνα τα καλούδια που διάλεξα να ποθώ. Και οι πόθοι σου είναι αυτοί που ταΐζουν στο στόμα το πεισματάρικο καρδιοχτύπι σου, το μεγαλώνουν..
Τι στιγμιαία πεπρωμένα κι αυτά… Και το δικό μας κι αυτό.
Το δικό μας, που όλο στην εκκίνηση βρίσκεται, μα δεν αλαργεύει ποτέ του, δυο βήματα και κοντοστέκεται, 
άλλα δύο και ξανά μανά. Βλέπεις η ευθύνη, δεν είναι εύκολη και δεν αντέχεται από πολλούς. 
Σε βαραίνει, σε καθυστερεί στην διαδρομή. Ξεμακραίνει ολοένα της χρυσής κατάκτησης το έπαθλο.

Ξέρεις, η συνήθεια δεν είναι βαριά, αλλά πανάλαφρη… Έρχεται σιγά, σιγά με βήματα γάτας και ξαπλώνει τις αρίδες της, στο στήθος σου απάνω. Ούτε που την παίρνεις μάνα μου χαμπάρι. 
Κάπως έτσι κι εγώ ήθελα να μάθω στην δική σου συνήθεια, να φοράω κάθε μέρα την μοσχομυρισμένη σου ρουτίνα. 
Ξέρεις τι ωραίες είναι οι γνώριμες στιγμές σου; Σαν να λέμε, ο δικός σου, ο οικείος άνθρωπός σου.
Τελικά, έμαθα στην απουσία σου. Να ξυπνώ και να ονειρεύομαι χωρίς εσένα. Συνήθισα να με αγκαλιάζω με τα δικά μου χέρια, να με χορεύω με τα δικά μου πόδια και να με βλέπω μέσα από τα δικά μου μάτια. 
Τι κι αν ήθελα να μπορούσες, δεν περιμένω πιά. Συνήθισα, εγώ, να με φροντίζω και να με αγαπώ.
Λυπάμαι μόνο που δεν πρόλαβα, παρά ένα ψίχουλο από την τροφή μου να σου δώσω κι ας ήθελα να σε χορτάσω. 
Τόσο βιαστικός, που πράγματι, δεν μπορούσες να αρπάξεις από της αγάπης μου, ούτε καν την μυρωδιά. 
Τι κρίμα… Να μην μπορείς να γεύεσαι της ψυχής, την ζάχαρη και το αλάτι μου. Και να φανταστείς ότι το μόνο που ζητούσα, ήταν απλώς να σε "συνηθίσω".  Να μάθω στην αλήθεια σου.

Ο χρόνος μου τώρα, έχει απλωμένες τις φτερούγες του και λιάζεται στις σκέψεις. 
Αφουγκράζεται άφοβα και πιο εύκολα πια, την μουσική τις ψυχής μου.
Σκέψου… Την όποια αλήθεια, όχι σαν βάρος, αλλά μονάχα σαν μεγαλείο.
Η συνείδησή μας έχει μεγαλύτερο ή μικρότερο βάρος.
Εκείνη, με το ανάλογο βάρος, είναι που τρέμει συνήθως, εμπρός σε μια αλήθεια.
Όμως, η αλήθεια, ακόμα κι αυτή που "κόβει", μόνο αυτή μπορεί να σε λυτρώσει.
"Συνώνυμη" της αγάπης, που ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να σε φτάνει σαν κραυγή, 
παρά μονάχα να σε φτάνει, ήρεμα, απλά και αθόρυβα.
Ακριβώς όπως η αλήθεια στην συνείδησή σου.
Κάπου εκεί μέσα θα βρίσκομαι λοιπόν κι εγώ, θα "τα φυλάω" στο κρυφτό μας και θα μετράω… 
Ως ασυνήθης ύποπτη, την αλήθεια μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου