"Πώς αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν, πασχίζοντας ανόητα να εξασφαλίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων''

Γ. ΡΙΤΣΟΣ


9 Ιουλ 2015

Να 'σαι Παρών στο Παρόν μου






Να δίνεις από αυτό που δεν έχεις. Αυτό είναι υπέρτατο αγαθό. Είναι αγάπη.
Κι αν δεν το ξέρεις, να το βρίσκεις. Κι αν το θέλεις, να το μπορείς.
Να δίνεις από αυτό που δεν έχεις…

Κανείς δεν μπορεί να απαιτήσει την επιθυμία σου και τα μοιράσματά σου.
Την επιθυμία, την φοράς στο λαιμό σαν σταυρό, στα μαλλιά σαν μυρωδιά, στα μάτια σαν ήχο που φωνάζει, 
την κρατάς στις παλάμες σφιχτά, σαν το τελευταίο σου ψωμί.
Γίνεται αγκαλιά δυνατή, σταθερή που εμφωλεύει άμετρα, την ζεστασιά της σε κάθε σπιθαμή και πόρο. 
Είναι η ρίζα της αγάπης, εκείνη που ανθίζει το "μπορώ" της μοίρας σου. 
Είναι το "μπορώ" της μοίρας σου, εκείνο που ποτίζει την ρίζα της αγάπης σου.

Κάποιος, δεν αποφασίζει να γίνει μέρος της ζωής ενός άλλου, 
όταν έχει λίγο περισσότερο χρόνο στην διάθεσή του και είναι μια ευκαιρία να τον γεμίσει ευχάριστα.
Δεν λογίζεται τα μοιράσματα, ανάλογα τις διαθέσεις και το ψυχολογικό του βαρόμετρο. 
Και ποτέ του δεν ποντάρει, δεν πάει πάσο και δεν μετρά, πόσα δίνεις, δίνω, πόσα παίρνω, παίρνεις…
Όχι μανάρι μου. Δεν πάει έτσι. Το αποφασίζει, γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Το αποφασίζει η ίδια του η ανάγκη να βρίσκεται κοντά, δίπλα, μέσα στον άλλον.
Και τότε γίνεται αυτοκρατορική η αλήθεια του, όταν δεν έχει τον χρόνο, το κουράγιο, την ενέργεια, την δύναμη. 
Την ώρα που δεν έχει σάλιο στις τσέπες και το στόμα.
Έχει όμως την επιθυμία, το θέλω του, που τον ξεπερνούν και βρίσκει -μπορεί δεν μπορεί- και όλα τα υπόλοιπα.

Δεν θέλω να με "θαυμάζεις", θέλω να με αγαπάς.
Δεν θέλω να με "σέβεσαι", θέλω να με αγαπάς.
Δεν θέλω να με "σκέφτεσαι", θέλω να με αγαπάς.
θέλω να είσαι εδώ, μαζί μου, στα χαρακώματα της ζωής μου.

Να με νοιάζεσαι και να με συντροφεύεις, στις κλειστές και ανοιχτές πληγές μας, 
στις ψιθυριστές και δυνατές φωνές μας, σε όλες τις ασχήμιες και τις ομορφιές μας.
Ξέρε το, τίποτα δεν εννοείται.
Μα όταν θα είσαι εδώ, μαζί μου και η ανάσα σου θα φιλτράρει κάθε δική μου,
Τότε, σχεδόν αυτόματα, όλα τα υπόλοιπα, θα σφραγίζουν κάθε μικρή γωνίτσα της ψυχής μου. 
Θα ‘σαι πρωταγωνιστής σε κάθε μικρό ή μεγάλο επεισόδιο της ζωής μου. 
Αρκεί μόνο, να είσαι στο εδώ μου. Βράχος, ασάλευτης αγάπης, όσες φουρτούνες κι αν σε τρώνε.

Να κάνεις αυτό που θα ‘κανα κι εγώ, να με προστατεύεις.
Να προτάσεις το στήθος σου μπροστά, ποτέ να με μην με βρίσκει "σφαίρα".           
Να μην με ακινητοποιεί  το ενδιαφέρον σου, αλλά να με γεννάει.
Να μην με μαλακώνει η αγάπη σου, αλλά να με ατσαλώνει.

Αρκεί μόνο, να είσαι παρών στο παρόν μου.

Κι ας έχεις ξοδέψει και τις τελευταίες καβάτζες της ζωής σου…
Για να να σε δω τότε. Όταν δεν θα σου περισσεύει τίποτα.
Τότε, που θα σου μείνουν δυο σταγόνες για νερό, 
Τότε να σε δω, αν θα με αφήσεις να σου βυζάξω την μία. 

Να σε βλέπω θέλω, όχι στα λόγια σου, αλλά στην γενναιότητά σου.







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου