Φιογκάτους – Φλογάτους

Λίγο παρά πέρα από το δικό σου "μπορώ" και το κέντρο του Στρουμφοχωριού σου, αδιαμφισβήτητο ρόλο στην ώσμωση των ανθρώπων έχουν η απλότητα, η εκτίμηση, η αγάπη… 

Η σημαντικότητα του άλλου στο μυαλό και την καρδιά μας που μετουσιώνεται σε προσοχή και αποδοχή της διαφορετικότητάς του.Τότε ίσως γινόμαστε λίγο πιο διαλλακτικοί, μαλακώνουμε λίγο.

Η αγάπη, βασικά, είναι μόνο εκείνη που μας μαλακώνει, εξημερώνει… Τα μέσα άγρια θηρία μας.   

Τι ηθικές παρ[α]νομίες κι αυτές… Σπουδαίες και σπάνιες!

Καθόλου ρακένδυτες και λιμαδόρικες, αυτά είναι μόνο για τους φιογκάτους - φλογάτους, ξέρεις…

Σαν εκείνους τους "πήγαινε - έλα" είναι και αυτοί, ίδιο γένος, μα διαφορετική ράτσα.

Στην βάση τους είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έρχονται και παρέρχονται, που σε προσέχουν και δεν σε προσέχουν, που σε θέλουν και δεν σε θέλουν, που σε αγαπούν και δεν σε αγαπούν… 
Έτσι τους έχω βαφτίσει οι άνθρωποι "πήγαινε-έλα". Είναι οι άνθρωποι που μπαινοβγαίνουν σε ψυχές, σώματα, καρδιές και νου, όποτε γουστάρουν, ανάλογα το σύνδρομο στέρησης και την ψυχολογική τους καύλα. 

Έρχονται, φεύγουν, ξανά έρχονται, ξανά φεύγουν. Μία ατέρμονη φαυλότητα ο κύκλος τους, μέχρι να τους βάλεις τρικλοποδιά και να φάνε τα μούτρα τους. 

Όμως, η ειδοποιός διαφορά με τους φιογκάτους - φλογάτους, είναι ότι οι δεύτεροι, ταυτίζονται εντελώς με τον ρόλο τους και πιστεύουν στο ψέμα τους με όλο τους το Είναι. Ντύνονται από την κορφή μέχρι τα νύχια την απάτη τους. Παθιάζονται, κλαίνε στα αλήθεια, σου λένε ότι ο ουρανός είναι πράσινος και ότι το προηγούμενο βράδυ έκαναν σεξ με την Μις Μάρβελ από τους (X-Men) και παθαίνουνε παράκρουση αν δεν τους πιστέψεις. 

Εκείνοι το πιστεύουν σου λέω, αλλιώς πως θα τους πιστέψεις και εσύ; Δεν γίνεται, είναι το κόλπο έτσι καμωμένο… Το κόλπο της ψυχής τους διανθίζεται μόνο, με την απρόσωπη ηδονή και την κενή ζωή τους. Και όχι μωρέ, δεν είναι να θυμώνεις με δαύτους, περισσότερο είναι να λυπάσαι γιατί μόνο έτσι μπορούν να επιβιώσουν. Έτσι έχουν ταυτότητα, πρόσωπο, χαρακτήρα, αυτοπροσδιορισμό, αίρεση… 

Γι’ αυτό, να τους συνεισφέρεις καμιά φορά μια δόση αγκαλιά και μια μεζούρα βλέμμα. Έστω, ένα κέρμα φιλί στης ζωής τον κουμπαρά τους, όσο αντέχεις και μπορείς. Βλέπεις, υπάρχουν πράγματα ανεξήγητα που οι άνθρωποι φιογκάτοι - φλογάτοι και στο πήγαινε και στο έλα τους, δεν μπορούν να ορίσουν και να κουλαντρίσουν. 
Υπάρχουνε στιγμές αλησμόνητες και άτομα ασύγκριτα που κάποτε έρχονται και τους στοιχειώνουν. Αυτό σημαίνει ότι όπου και να πηγαίνουν, είτε στο εκεί, είτε στο εδώ, πάντα τα ασύγκριτα και τα αλησμόνητα, μαζί τους θα τα παίρνουν, δεν γίνετε αλλιώς παρά να τα κουβαλάνε, όπου κι αν πάνε…

Γίνονται ιερά στίγματα στην ψυχή τους.

Μαγικά ξόρκια, που κάποτε, μπορεί να τους βοηθήσει να σωθούν από τον εαυτό τους.

Να πάνε, να προχωρήσουν ή να έρθουν να μείνουν και να ανθίσουν.

Ίσως κάποιοι να τα καταφέρουν,  και να ξαναγεννηθούν από τις στάχτες των φόβων τους.
Μπορεί να έχεις βάλει και εσύ μιας πινελιάς ευχή κι ας μην το μάθεις ποτέ.

Καθαρά μαγικά και ηθικά παρά-άνομα.