Θα πίστης ή τζάμπα (ξε)φυσάω;

Έλα ρε φύσα λίγο, φύσα να γυρίσει.. Αν δεν υπάρχει λίγος αέρας, πως θα γυρίσει;

Γίνε λίγο αέρας, φύσα και εμένα, όπως στα μωρά, στο στόμα την ώρα που πνίγονται. 

Ακριβώς, τότε που πνίγομαι, δώσε μου λίγο απ’ την ζωή σου, 
ίσα να πάρω μια ανάσα και μετά φύγε.

Τι; Δεν δίνεις απ΄την ζωή σου; Τι σκατά δίνεις τότε; Λέξεις για να ακουγόμαστε;

Μεταφυσικές ιστορίες και παθιασμένα "ηχηρά ξεφυσήματα" για να καυλαντιζόμαστε;

Τι με πνίγει; Χα!

Εσύ, με τον ανεξέλεγκτο ωχαδερφισμό σου.

Εγώ, με τους ασπρόμαυρους φόβους μου.

Εσύ, που παραμένεις ασάλευτη πνοή.

Εγώ, που κρύβομαι πίσω από τα βλέφαρά μου.

Εσύ, με τον χείμαρρο του Ντελικατή, που με μαρκάρεις με διάφανη γραμμή.

Εγώ, που ξεμένω με την άρχουσα πειθαρχημένη ηδονή.

Εσύ, που μετράς την βαρύτητα του χρόνου σου σε ίντσες.

Εγώ, που κατεβάζω σύννεφα καπνού, με το βάρος της ψυχής.

Όπου Εσύ, βάλε τον Σταύρο, Γιώργο, Αναξίμανδρο, Μάκη, Σάκη…

Όπου Εγώ, βάλε την Μαρία, Στέλλα, Ευτέρπη, Σούλα, Κούλα…

Βάπτισε, με όποιο όνομα γουστάρεις… Το "Πιστεύω" κι η "Βουτιά" ίδια θα ‘ναι.

Τι να σου πω κι σένανε μωρέ, έχω μπερδευτεί πια…

Είναι που γέμισε ο τόπος "σύνθετα", λέξεις, αισθήματα και συμπεριφορές. Όμοια με γυαλισμένα έπιπλα. 
Και σαν να μη έφτανε αυτό, κοτσάρουμε απάνω και τα χίλια δύο, αμέτρητα μπιμπελό. 

Ξέρεις, από αυτά που θες πέντε μέρες για να τα ξεσκονίσεις. 

Πες μου λοιπόν… Πως μετράς αυτά που αντέχεις, πίσω από αυτά που θέλεις, που επιθυμείς, που ονειρεύεσαι; 
Το χάνεις το μέτρημα, όταν με το ‘να χέρι συγκρατείς την πολυπλοκότητά σου και με το άλλο,  
παίζεις πάκμαν το πουλί σου. 

Ενώ, το μόνο, που αληθινά ζητάς, είναι να βρεις λίγο "αγιασμό" να ξεδιψάσεις τα θέλω της ψυχής σου.

Και που ‘σαι, μη νομίζεις, δεν ρομαντζάρω βρε, ούτε ρομαντζάρομαι εγώ.

Απλά πιστεύω στο απλό. Στο σιγανό κι αόρατο που όποτε θέλω το κάνω δυνατό κι ορατό.

Πιστεύω στην μαγεία της στιγμής. 
Στιγμές είναι όλοι μας η ζωή που όλη την ώρα τις ντύνουμε και τις γδύνουμε, σε σημαντικές ή ασήμαντες.

Πιστεύω στην αγκαλιά που η δύναμή της σου αρπάζει την ανάσα, τότε, την στιγμή που διαβάζεις στα μάτια την ανάγκη και την δίνεις χωρίς να στην ζητήσουν.

Πιστεύω στο απροσδόκητο χάδι και την πληρότητά του, που μετατρέπουν

τα επιμέρους της ψυχής σε όλον, εμφωλεύοντας αγάπη.

Πιστεύω στο βλέμμα που αδιάντροπα ζητά και το καταλαβαίνεις κι ας μην βγαίνει κουβέντα απ’ τα χείλη. 

Δεν υπάρχει το τέλειο… Ναι.

Πιστεύω όμως σε εμένα, εμένα και σε εμένα…

Και σε εσένα, σε εσένα, α! Και σε εσένα.

Δηλαδή, σε τούτο που ο καθένας μας,

μπορεί να το κάνει να φαίνεται τέλειο, κι ας μην είναι.

Αρκεί να στραφείς ολόκληρος στα αδύνατα, που ανα πάσα ώρα και στιγμή, μπορούν να γίνουν μετωπικά δυνατά.

Αρκεί να πειστείς, να έχεις πίστη.