Η αγάπη κόποις κτάται

Πότε βλέπω λίγο λευκό εδώ, πότε λίγο πορτοκαλί εκεί, λίγο γαλάζιο πιο πέρα.

Πάντα διαφορετικά σχήματα, άμορφα, μικρά ή ανεπαίσθητα.

Κάθε φορά που σε συναντώ, πάντα εκεί είναι οι κόποι σου.

Αφημένα πάνω σου, διαφορετικά μυστήρια στολίδια.

Τα κοιτώ να με κοιτάζουν και να μου ψιθυρίζουν.

Μου μιλάνε, σιγά και στα κρυφά μη και ακούσεις αυτά που μαρτυρούν,της καρδιάς τα μυστικά. 
Της αγάπης, της δύναμης, της φροντίδας, της αντοχής. Όλα εκείνα της δικής σου αναπνοής. 
Να το ξέρεις, μεθυσμένη φεύγω πάντα. Χορεύοντας γύρω, απ’ την φωτιά τους.
Ακροβατώντας το βήμα μου πάνω στα χρώματά τους, 
στιγματίζοντας και το δικό μου το κορμί από την ομορφιά τους.

Οι κόποι σου, που πάντα έρχονται μαζί σου, πάντα εκεί είναι.

Στα χέρια και στα δάχτυλα και στο βλέμμα, που φαίνονται.

Μα στα σίγουρα είναι και εκεί που δεν φαίνονται…

Στον ιδρώτα του λαιμού, στο παλλόμενο στήθος της εύανδρης ψυχής σου,

στις σοφές ρυτίδες του μυαλού και σε κάθε φλέβα της ζωής σου.

Να το ξέρεις, όχι στο στόμα, αλλά εκεί που αξίζει πιο πολύ,

ένα φιλί σε κάθε κόπο σου, το έχω δώσει. Εδώ, πιο ‘κει και λίγο παρά πέρα.  

Κάθε φορά που σε συναντώ, αυτά χαρτογραφώ.

Τα μετρώ, τα αποθηκεύω και όταν είμαι μόνη, τα κάνω τατουάζ

στην καρδιά και το μυαλό. Να ‘ναι παντού μαζί μου, να τα κουβαλώ.

Να το ξέρεις, καθόλου οι λέξεις σου και εσύ δεν με ενδιαφέρεις.

Μα εκείνοι, οι κόποι σου, είναι για μένα πιο σημαντικοί.

Τούτοι σε κάνουν, μπρος στα μάτια μου ορατό, πλάσμα ωραίο και καλό.

Γι’ αυτό κι εγώ σου λέω, εκείνους τους βασιλιάδες, έχω ερωτευτεί.

Στους κόπους σου, μόνο έχω ορκιστεί… Ανείπωτα ερώμενη κι άναρχα πιστή.

                                                                          Μία φτωχή, πλην τίμια παλέτα.