(Ά)μετρον

Όλο μετράω… πέντε, δέκα , δεκαπέντε, είκοσι, είκοσι πέντε… Φτου και βγαίνω!

Σε ψάχνω, σε βρίσκω και μετά εσύ πάλι τρέχεις να κρυφτείς… Όλο μου κρύβεσαι.

Και μπροστά μου όταν είσαι, πάλι κρύβεσαι, πίσω από χίλιες δυο αιτίες.

Σταμάτα να μου κρύβεσαι σου λέω, γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να σε ψάχνω.

Όμως έχεις δίκιο. Καλά κάνεις και κρύβεσαι, μείνε όσο πιο μακριά μου μπορείς.

Μην με μαθαίνεις στο βλέμμα, στην φωνή και στο βήμα σου.

Μην με ακουμπάς, καν σου λέω, γιατί τότε θα μου γίνεις ανάγκη και όταν δεν θα μπορείς, 
η μοναξιά μου θα ψηλώσει κι άλλο… Ήδη, με (ξε)περνάει τρία τέσσερα κεφάλια και με το ζόρι την κουλαντρίζω.

Εκτός… Αν θες να με αφήσεις να σε "βρω", να σε σώσω κι εσένα. Ναι, καμιά φορά, σώζω ανθρώπους. 
Μα μη νομίζεις, είναι ιδιοτελής και όχι ηρωικός ο λόγος. Σώζοντας άλλους, σώζω τον εαυτό μου. 
Τον σώζω με τα μοιράσματά μου, στα απέναντι, στα δίπλα και με όλα εκείνα που πιστεύω για ακριβά μου.

Όχι από ανωτερότητα, είναι μόνο που με κάνω στα μάτια μου καλύτερη.

Και εσύ… Δεν γίνεται να με "σώσεις" γιατί αυτός, είναι ο δικό μου ρόλος σε τούτον τον πλανήτη… 
Εσύ, βρες έναν άλλον δικό σου.

Να σε σώσω. Αυτό λοιπόν το μπορώ. Το αντέχω… Μέχρι να σε κάνω να φύγεις.

Τι; Θαρρείς ότι δεν μπορώ; Εύκολα! Απλά θα σε φιλήσω...

Στο στόμα σου, στα  χέρια, στο μυαλό κι ύστερα κατευθείαν στην καρδιά.

Εκεί που πονά περισσότερο, αλλά και ευφραίνεται ακαριαία.

Όποτε κι αν θέλω, μπορώ να σε κάνω να τρέξεις μακριά μου.

Απλά, θα πετάξω ξαφνικά στα μάτια σου, την σαΐτα του έρωτά μου, μπας και δακρύσεις.

Θα σου γνέψω, πως η απουσία σου με υποφέρει και με ξυπνά τα βράδια,

με τριγυρίζει από δωμάτιο σε δωμάτιο, ψιθυρίζοντάς σε. Σε ψιθυρίζω για να γλυκάνω λίγο την ανάσα μου, 
αλλά προσέχοντας να μην με ακούσεις, μη και σε γρατζουνίσει το γρέζι της επί-θυμικής φωνής μου.

Θα σου δείξω, πως κάθε γραμμή που χαράζω σε χαρτιά, τοίχους και πατώματα… Συνεχίζεται επάνω μου. 
Τα καλύτερα σχέδια γίνονται στο πρόσωπο, στο σώμα, ακόμη και μεσ’ την κόρη των ματιών μου.

Γι’ αυτό φοράω συνέχεια μαύρα γυαλιά, μη και φανώ, μη και με καταλάβεις.

Σχέδια που πραγματώνουν αυτό το άμετρο κάτι μου, σε μυστικούς χάρτες που οδηγούν, 
σε όλες τις χαμένες Ατλαντίδες μου. Ναι, δεν είναι μία, αλλά πολλές.

Ο νους, το βλέμμα, η αφή, η μυρωδιά, η αναπνοή και ο χτύπος της ψυχή μου.

Όλες οι Ατλαντίδες που σφραγίζουν τον μεγάλο χάρτη της ζωής μου.

Μπορώ να σε κάνω να τρέξεις μακριά μου. Μα δεν θέλω.

Γι’ αυτό κάποια στιγμή, θα εξαφανιστώ.

Θα σταματήσω να (σε) μετράω, να (σε) ψάχνω, να (σε) προσμένω.

Θα αρκεστώ στο άμετρο βάθος, του κάτι μου, που με/σε ξεπερνάει και στο χαμόγελο που δεν (με) ξεγελάει.

Ξέρεις κάτι; Δεν πειράζει που δεν είμαι για σένα το άλικο γράμμα μου.

Εγώ, θα το φοράω κατάστηθα και θα βηματίζω στα σοκάκια του μυαλού σου.

Κι ας μην βλέπει κανένας τον λαβύρινθο του νου σου…

Θα βλέπουν όλοι, τον μινώταυρο εαυτό μου και το μίτο του ονόματός μου... 
Χαραγμένο σε ολάκερο τον ουρανό σου.