Οι Κερματάνθρωποι

Θυμάσαι, όταν ήμασταν πιτσιρίκια,  που συναντούσαμε, έξω από κάποιο μεγάλο περίπτερο ή πάρκο ένα αεροπλανάκι, αλογάκι, αυτοκινητάκι και διάφορα τέτοια;

Ξέρεις, αυτά που τα καβαλάγαμε, τους βάζαμε κέρμα και κείνα δήθεν ζωντάνευαν μαζί με μουσική υπόκρουση. 
Το καθένα, μέσο μεταφοράς για κάπου, για κάποιο μαγικό ταξίδι… Ενώ αυτό, εκεί, στο ίδιο σημείο, μόνο μας ξεγελούσε με το πάνω κάτω ή το πέρα δώθε του. Κι όμως, εμείς ζεν! Κάθε φορά σα να την κάναμε την βόλτα μας.

Και κάθε φορά σταματούσε ξαφνικά και δεν μας έφτανε το λίγο του και κάθε φορά πρήζαμε την μάνα, την αδερφή, τον πατέρα, για περισσότερα κέρματα.

Ήθελε βλέπεις, αχόρταγα το κέρμα του, αλλιώς έπαυε να χει ζωή και μαζί με αυτό,

έπαυε και η δική μας πρόσκαιρη χαρά.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, αυτό το παιδικό αλισβερίσι,

ήταν σαν ένα είδος μεταφορικής σκληραγώγησης…

Σάμπως και κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουνε το "κέρμα" τους;

Να τους τροφοδοτείς με το ενδιαφέρον και την προσοχή σου.

Έτσι μόνο αντιδρούν και συνεχίζουν να σε βλέπουν και να σε ακούν.

Όσο τους τροφοδοτείς με το "κέρμα" σου, τους "προχωράς".

Μην φανταστείς όμως για πολύ και δεν πρόκειται ποτέ να σε ταξιδέψουν. 
Δεν μπορούν. Εκεί, στο ίδιο σημείο θα είστε πάντα, σε μία περιορισμένη εμβέλεια ψυχής.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι, πάντα έρμαιοι του τροφοδότη τους, που περιμένουν το κέρμα σου για να αποκτήσουν λίγη ζωή. Σου δανείζονται λίγο χαμόγελο, λίγο βλέμμα, λίγο από μέσα σου, την μουσική.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι με το λαμπερό περίβλημα, 
με φωτάκια και λαμπερά χρώματα από την κορφή μέχρι τα νύχια, σαν τα αυτοκινητάκια…

Με τα πολλά υποσχόμενα όνειρα για τα παραπέρα σας βήματα, με δανεική όμως ζωή.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που αέναα θα πεινούν, την καταζητούμενη ποίηση του τροφοδότη τους. 
Οι κερματάνθρωποι λοιπόν… Ζουν ανάμεσά μας.

Μόνο που τους παίρνουμε χαμπάρι, όταν σταματάμε να τους "θρέφουμε".

Μεγάλωσα πιά και δεν χωράω σε κανένα αυτοκινητάκι ή διαστημόπλοιο και δεν έχω κι άλλα κέρματα, 
τα ‘φαγα, έστω και για λίγο όμως, τα γλέντησα.

Μα στο όνομα της προσευχής ισορροπίας και της σκιάς που πραγματώνεται στο φως,

ίσως συναντήσουμε, κάποτε, κάποιον "ακερμάτιστο".  

Αποστάτη της δανεικής αναπνοής. Πλάσμα με ακομμάτιαστη ματιά και υγρή φωνή.

Ναι… Υπάρχουν και αυτοί.

Άλλωστε, η ζωή είναι από μόνη της ανατρεπτική…

Αυτό το "ποτέ δεν ξέρεις" μοιάζει σωσίβια λέμβος σε κάθε λύπη και χαρά,

σε κάθε μικρή ή μεγάλη προσδοκία.

Η δική μας συμμετοχή σε αυτό, μικρή και απλή…

Αρκεί να είμαστε σούπερ ήρωες στα εύκολα και ανθρώπινοι στα δύσκολα.

Ναι, ναι.. Ακριβώς το αντίθετο σου λέω… 

Να διδασκόμαστε από την ουσία της ανατροπής στην ζωή…

Να γινόμαστε αρμονικά αναπάντεχοι όσο περισσότερο μπορούμε και πάντα 
με μεθυσμένη την ψυχή και ανάκαρη αφή να αναζητούμε τους ακερμάτιστους.

Ευτυχώς σου λέω, που δεν είμαι διαστημόπλοιο, αλλά αυτός που βολτάρει με μπαντιλίκια στα αστέρια. 
Γειώνεται και απογειώνεται, αλλά κάπως, τσούκου, τσούκου ταξιδεύει…

Και χωρίς κέρμα.