Είμαι κώλος… Γίνεσαι βρακί;

Σε θέλω με απαράμιλλο βλέμμα αμύθητης ζωής και ανίκητης πίστης.

Εκείνο το βαθύ, που σου χαϊδεύει τον νου και σε ξαπλώνει στα έναστρα μονοπάτια μιας άχρονης στιγμής. 
Η αγάπη, μόνο τέτοιου βλέμματος, μπορεί και να ντύσει την γύμνια της σκιάς μου ή απλώς…

Απλώς…

Να με αντέχεις ρε συ…

Στα δύσκολά μου, ειδικά τότε. Στα περίεργα, στα άσχημα, στα άβολά μου.

Να αντέχεις την αδεξιότητα της παιδικής χαζομάρας μου, το σπυράκι στο πιγούνι, το πεταχτό βήμα και μαλλί μου, την ακαταστασία στην φωνή και το ρούχο μου, την απαιτητικότητα της φωτιάς μου, την νευρικότητα του μυαλού και την μανία του κορμιού μου… Εξίσου όλα, που δεν ακούνε και δεν στέκονται. 

Που σαβουριάζονται, κυλάνε, τρέχουνε, βυθίζονται και εξυψώνονται.

Τότε να με αντέχεις, στο πείσμα της δίψα μου και στην τρέλα της απαίτησής μου.   

Ξέχνα το γλυκό, υπομονετικό, ερωτικό, σέξι πλάσμα.

Σκίσε την χάρτινη ιλουστρασιόν φιγούρα που έχεις πλάσει και κάθε τόσο σουλατσάρει προκλητικά στο μυαλό και τα όνειρά σου. Κάνε την χαρτοπόλεμο, να ‘χεις καβάτζα στα άτεχνα μασκαριλίκια σου. Λυπάμαι, αλλά ποτέ δεν θα μπορέσω να γίνω το προσωπικό τσίρκο μεντράνο σου. 

Δεν μπορώ και δεν θέλω, να μπαίνω στους οραματισμένους, για μένα, ρόλους σου.

Να σφύζω από ομορφιά και γοητεία, από εξυπνάδα και χιούμορ.

Να πηγαινοέρχομαι σαν μπαλάκι του πινγκ πονγκ, από ατάκα σε ατάκα,

να γίνομαι το ερωτικό περιπετειώδες πυροτέχνημα που γουστάρεις,

με τρέλα, καραμελένια διάθεση, χολιγουντιανή τσόντα και αριστοκρατικό απίκο.

Αν το μόνο που θες είναι να σε ηρεμεί και να σε γαληνεύει η "άγια" εικόνα μου, να αποτελώ τέρψη, για την ματιά, τον νου και το κορμί σου…

Στρέψε το βλέμμα σου αλλού, μακριά από μένα.Όσο πιό μακριά μπορείς.

Κάτσε απέναντι από μια ζωγραφιά και κοίτα την. 

Με μια χαλαρή θαλασσίτσα, με πουλάκια, λουλουδάκια, πεταλουδίτσες και άκου Μπαχ.

Συγκεντρώσου σε πράγματα βολικά που πάντα θα σου φτιάχνουν την διάθεση και δεν θα σε αποπροσανατολίζουν. Εγώ, θα σε ξεβολεύω, κάποτε θα σου χαλάω την διάθεση και συνήθως θα σε μπερδεύω. Γιατί είμαι θάλασσα, πότε γαλήνια και πότε αγριεμένη. Πότε μπλε και πότε γκρίζα. Πότε θα σε κολυμπάω ανέμελα στον αφρό μου και πότε θα σε ρουφάω ολόκληρο, βαθιά, μέσα στον σκοτεινό βυθό μου.

Γι’ αυτό σου λέω… Αντέχεις;

Ναι. Έχω και τα σκοτάδια μου ρε και είναι τόσο πήχτρα, που σε τρώω ολόκληρο αν ανάψεις σπίρτο. 
Ποιός σου είπε ότι θέλω φως εκείνη την στιγμή;

Κάτσε δίπλα μου, μην μιλάς. Πρόσεχέ με, χάιδεψέ με.

Βάλε μου τις φωνές όταν παραιτούμαι, κλότσα με όταν σέρνομαι.

Να με αντέχεις κι ας φοβάσαι. Αυτό θέλω.

Τότε… Θα παραμερίσεις τα σκατά των φόβων σου, για να είσαι δίπλα μου;

Τότε να σε δω.

Τότε, θέλω να με προσέχεις ρε συ, όταν είμαι κώλος.

Τότε, εσύ να γίνεις το "βρακί" μου, η αγκαλιά μου, το οξυγόνο μου, το χρώμα μου,

η ωραιότητά μου, το στήριγμά μου, η δύναμή μου, η αρχοντιά μου, 
η ματιά μου, οι λέξεις μου, η τροφή και η έμπνευσή μου, η ανάσα και η ζωή μου.

Άντεξέ με, στο κάθε μέρα μου, εκεί είναι το δύσκολο, το κάθε μέρα, το συνέχεια, στα διαμάντια και στις λάσπες. 
Στα έτσι και στα αλλιώς όπως κι αν είναι αυτά και όχι όποτε σε καυλώνει η ζωή, αλλά εσύ ρε φρόντισε να καυλώνεις την ζωή.

Γιατί εγώ, δεν θα σε εξασφαλίζω, αλλά θα σε διακινδυνεύω…

Σε κάθε σου ανύποπτη στιγμή.

Έτσι επικυρώνω την αγάπη…

Όταν χυμάω σαν θηρίο απάνω της και την καταπίνω αχόρταγα.