"Πώς αφήσαμε τις ώρες μας και χάθηκαν, πασχίζοντας ανόητα να εξασφαλίσουμε μια θέση στην αντίληψη των άλλων''

Γ. ΡΙΤΣΟΣ


22 Απρ 2015

Έναντι (ε)αυτού






Εμένα, εδώ είναι το σπίτι μου. 
Γεννημένη και μεγαλωμένη στην κοιλάδα των τρελών και των καταραμένων ποιητών. 
Εδώ είναι το σπίτι και το καταφύγιό μου.
Κάθε μέρα σεργιανίζω στα ποτάμια των αλλοφρονων ιδανικών,
εκείνων των καλλιτεχνών που ξέρουν να μπορούν…
Που μόνο ηδονικά κι όμοια, καταστρέφουν και δημιουργούν.
Κάθε μέρα λοιπόν, την κοιλάδα μου την ζω και την περπατώ και όταν στον δρόμο μου πέφτω σε λακκούβες, 
δεν ξαφνιάζομαι, ούτε θυμώνω, παρά μονάχα δράττομαι περισσότερο τη γη… 
Να μπορώ να βάζω στις τσέπες λάσπη για μετά. Ξέρεις… Να χω για πηλό, να φτιάχνω γενναίους στρατιώτες.
Όχι όμως για να (με)πολεμούν, μα για να (με) προστατεύουν.
Ξέρεις… Τότε, κάθε φορά που τα πανιά της βαρκούλας μου λυγίζουν.
Τότε… Για λίγο, μέχρι ωσότου ξανά σηκωθούν.
Εμένα εδώ είναι το σπίτι μου. 
Σε τούτη την απόκοσμη κοιλάδα και δεν μου καίγεται καρφάκι για τους άλλους, το άλλο και το αλλού.
Μένω εδώ, να σφαλίζομαι στο βαθύ ενσυνείδητο σχίσμα του εαυτού μου, 
αυτό του καλλιτέχνη μα και του καθημερινού θνητού. 
Με δαύτους που κάνουνε τους χορτασμένους μα τα μάτια τους θολώνουν απ’ την πείνα και όταν είναι μόνοι, γλύφουν τις πληγές τους για να ξεδιψούν. 
Μα πιο πολύ, όμοια με δαύτους, που με πόνο πάντα τους γεννάνε όλους αυτούς τους αδιανόητους θεούς. 
Που μαγεύουν με στοίχους και οράματα κι αγναντεύουν τον ορίζοντα σε ψυχή και σώμα.
Τι θες λοιπόν; Τι αναζητάς εδώ στην απόκρυφη κοιλάδα μου; Φύγε. 
Όσο ακόμα αντέχεις, φύγε. Βλέπεις, στον λαβύρινθο του κόσμου μου, 
δεν ξετυλίγεται κανένας μίτος, δεν χαράζονται σημεία και αναφορές για να σε σώσουν όταν θες. 
Δεν υπάρχει επιστροφή. 
Γυρνάς τώρα στην θνητή Ιθάκη σου ή μένεις και φτιάχνεις μια καινούργια.
Εδώ, τους από αλλού φερμένους, τους μεθάμε, τους χορεύουμε, τους καταπίνουμε και τους ξαναγεννάμε. 
Όμως μόνο ένας ήρωας αληθινός μπορεί να είναι ικανός.
Γι’ αυτό σου λέω, μην στέκεσαι άλλο ‘δω, φύγε όσο έχεις ακόμα τον καιρό…
Γύρνα στης ψυχούλας σου τα χρυσά επιφανή, εγώ θα μείνω εδώ να αρκούμαι στα μπλε, της ψυχής τα αφανή.
Ίσως… Όταν μάθεις να περισσεύεις το θάρρος σου τότε, μια ανύποπτη στιγμή,
να έρθω να σε βρω και να σου ψιθυρίσω, εκείνο το αθάνατο μου σ’ αγαπώ.
Να σου χαρίσω όλα τα έξω και τα μέσα μου, τα μικρά και τα μεγάλα, τα αόρατα και ορατά. Ναι, έτσι… Μόνο έναντι ξέρω να με δίνω… Έναντι… Όπως είμαι. Κι ας είναι οφθαλμαπάτη το μεταίσθημα της τρεμάμενης καρδιάς σου. Δεν με νοιάζει.
Κάτι άλλο, δεν ξέρω και δεν μπορώ. Μόνο να δίνω έναντι τον εαυτό, 
έναντι για το ανεπίληπτο που πάντα μου θα επιθυμώ. 
Αυτό που πάντα θα αγριαίνεται στις φλέβες των παθών και στο χρώμα των ματιών.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου