Λούφα και… Παρ-ανάλωμα

Τα παιδιά χαμογελάνε ή είναι ιδέα μου???

Φωτογραφία του 1946 (United Nations Archives)

Συχνά, τον τελευταίο καιρό, σκοντάφτω σε μία λεξούλα που εύκολα ξεστομίζεται από πολλούς και ιδιαίτερα νέους ανθρώπους… "Βαριέμαι!"

Μέχρι και σε κάποιον τοίχο το είδα γραμμένο, ξέρεις… Όπως το "Βασανίζομαι".

Έτσι, μετά από: "Πάμε καμιά βόλτα;"  "Βαριέμαι…" 

"Κοίτα ρε παιδί μου πόσο αποξενωμένοι είναι οι άνθρωποι μεταξύ τους, δεν υπάρχει επικοινωνία, μόνο αδιαφορία και…"  "Βαριέμαι…"

"Τι μαγείρεψες;" "Βαριέμαι!"

"Πάμε να χαζέψουμε ‘κανά βιβλίο;" "Βαριέμαι…"

"Που λες, βλέπεις στα μπαράκια πολλούς άντρες μόνους και πολλές γυναίκες μόνες και το φλερτ, ανύπαρκτο, πολύ ανασφάλεια και φόβ…" "Βαριέμαι…"

"Πήγαινε ρε να χτυπήσεις πόρτες, να μοιράσεις βιογραφικά, να ψάξ…" "Βαριέμαι…"

"Τι ωραίο που είναι να είσαι ερωτευμένος…" "Βαριέμαι…"

Λοιπόν, η ίδια απάντηση… Αφού έχω αρχίσει να φοβάμαι πως με το "Πως σε λένε;" Θα λάβω το… "Βαριέμαι…"

Τι έγινε ρε παιδιά; Είναι άραγε η φράση-σλόγκαν της εποχής; 

Ναι, ναι… Ξέρω, διανύουμε μια δύσκολη εποχή με οικονομική ανέχεια, συσσωρευμένα προβλήματα, απαξίωση, χωρίς οράματα και εν δυνάμει ενέργειες, με πλήρη απουσία της κοινωνικοπολιτικής μέριμνας και όλα αυτά συμπυκνώνονται σε μια τεράστια απογοήτευση. Ουφ…

Και;… Η απάντηση κερασάκι, σε όλα αυτά είναι… Βαριέμαι;

Χμμ… Ας κάνω τώρα μία μεγάλη παρένθεση γυρίζοντας για λίγο πίσω στον χρόνο.

Κοίτα… Δεν έζησα την μεταπολεμική περίοδο στην Ελλάδα… Αναρωτήθηκα λοιπόν, πως μπορεί να ένιωθαν οι άνθρωποι τότε, όχι μόνο κατά την διάρκεια ενός τρομαχτικού πολέμου, αλλά κυρίως στο τέλος του… Την επόμενη ημέρα.

Την επόμενη ημέρα, όταν γύρω τους υπήρχε μόνο η μυρωδιά του θανάτου, χωρίς δουλειά, χωρίς -εννοείται- λεφτά και με το στομάχι να πονάει από την πείνα…

Λίγα πράγματα γνωρίζω κι αυτά από ιστορίες-περιγραφές του παππού που μου έλεγε πως στην επαρχία ήταν λίγο καλύτερα, αλλά στην Αθήνα τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα… Έτρωγαν μέχρι και τις λεμονόκουπες.

Τότε λοιπόν -μετά τον πόλεμο- υπήρχαν τα δελτία με τα οποία οι άνθρωποι έπαιρναν λιγοστά τρόφιμα, μέσα από την προσπάθεια του Ερυθρού Σταυρού και παράλληλα το δεύτερο αντάρτικο, το ΕΑΜ και ο Άρης Βελουχιώτης, οι Βρετανοί που ρήμαζαν ότι είχε μείνει όρθιο, οι δωσίλογοι κλπ, κλπ… Είχαμε δηλαδή μετά τον πόλεμο, έναν δεύτερο πόλεμο… Εσωτερικό! Σε συνδυασμό βεβαίως, βεβαίως με το εξωτερικό και την τότε, ας πούμε, κυβέρνηση… Τελοσπάντων, δεν θέλω να πλατειάσω ιστορικά, η ουσία είναι πως δεν μας έφτανε η φτώχεια, η πείνα και οι καταστροφές υπήρχαν και μονίμως κάποιοι κατακτητές τυπικά ή άτυπα, κάποιοι που έκαναν κουμάντο και έπαιρναν τις αποφάσεις που ήθελαν.

Και τότε, όπως τώρα, μας έδωσαν λεφτά, μας δάνεισαν για να μας βοηθήσουν

-σχέδιο Μάρσαλ- υπό κάποιους όρους βέβαια και η ελληνική κοινωνία τι έκανε προκειμένου να αναστηλωθεί;

Τι έκανε; Ε; Άρχισε να δρα… Άρχισε να… ΠΑΡΑΓΕΙ!!! Άρχισε δηλαδή να υπάρχει ανάπτυξη στην αγροτική καλλιέργεια. Άρχισε να κτίζει κυριολεκτικά και μεταφορικά. Άρχισε ο ελληνικός λαός να ξανακτίζει τα όνειρά και τις ελπίδες του για ένα καλύτερο μέλλον. Δούλευαν όλοι, παντού, όχι επιλεκτικά και βοηθούσε ο ένας τον άλλον, αλληλεγγύη θαρρώ πως λέγεται αυτό.

Τότε δεν υπήρχαν οι καφετέριες, τα μπαράκια, τα καταστήματα με τα trendy ρούχα και τα γκουρμέ εστιατόρια… Τότε τα παιδιά δεν είχαν καν τσάντα για το σχολείο και τα παπούτσια τους έπρεπε να τα διατηρούν για δυο-τρία χρόνια τουλάχιστον, τα παιχνίδια τους ήταν αυτοσχέδια και πολλά άλλα…

Τότε δεν είχαν κανένα smartphone και πλάσμα τηλεόραση… Τηλεόραση, τι τηλεόραση; Ούτε καν!

Κι όμως, οι άνθρωποι τότε ερωτεύονταν, έκαναν παιδιά και μάλιστα πολλά, έκαναν παρέες αδελφικές, επικοινωνούσαν ουσιαστικά και εποικοδομητικά…

Το φαντάζεσαι ο κόσμος εκείνης της εποχής, αντί της δράσης να έλεγε… Βαριέμαι; Αντιθέτως, η ανέχεια, τα προβλήματα, το πολιτικό κυνηγητό και οι άσχημες καταστάσεις οδήγησε τους Έλληνες σε ένα δημιουργικό οργασμό.  

Τίποτα δεν μπορεί να κτιστεί και να παραχθεί απ’ το "βαριέμαι"…

Τίποτα δεν μπορεί να δημιουργηθεί από την αδράνεια και την λούφα…

Και σίγουρα, δεν μπορείς να κατακτήσεις τα μεγάλα πράγματα, προσπερνώντας και θεωρώντας αυτονόητα τα μικρά, απλά καθημερινά πράγματα, σκέψεις, συναισθήματα… Τίποτα δεν είναι αυτονόητο! Όταν το καταλάβεις αυτό, τότε θα σταματήσεις να καταναλώνεσαι και να υπάρχεις χωρίς σκοπό.

Πριν λοιπόν το ολοκληρωτικό παρ-ανάλωμα του εαυτού μας, ας καταλάβουμε την σπουδαιότητα της προσδοκίας και του οράματος, στην ζωή μας. Ο καθένας όπως ξέρει και μπορεί…

Τότε ίσως, ίσως λέω, να καταφέρουμε να επαναπροσδιοριστούμε και να υπάρξουμε ως μια αυτόνομη κοινωνία.