Επιλεκτική αλαλία

Είναι πολύ σημαντική η ικανότητα της σωστής εκτίμησης των

Πραγμάτων – Καταστάσεων – Προσώπων.

Ναι, για κάτι τέτοιο απαιτείται η ανάλογη ικανότητα. 
Να μπορεί κανείς να "βλέπει" πραγματικά, είτε με τα μάτια του νου, είτε με της καρδιάς.

Ό,τι κι αν επιλέξεις δεν αρκεί αυτό από μόνο του, χρειάζεται να το κάνεις και σωστά.

Να έχεις την ικανότητα να εκτιμάς την διαφορά, το τραχύ σε σχέση με το λείο, όχι επιφανειακά αλλά ουσιαστικά.

Να εκτιμάς το βάρος, την ποιότητα και την ποσότητα της… Ψυχής, ώστε να μπορείς να αφουγκραστείς την ταυτότητά της και έτσι να υπάρχει ισορροπία μέσα σου και γύρω σου. Δεν χρειάζεται να είσαι βούδας για να το καταφέρεις τούτο, αρκεί μία τόση δα προσπάθεια. Δυνατή αντιβίωση σου λέω, η προσπάθεια της αγάπης ενάντια στην γενετήσια αρρώστιας του εγωισμού μας. Αρκεί να είσαι λίγο πιο παρατηρητικός, ενίοτε πιο συγκεντρωμένος και να θυμάσαι… Προπάντων να θυμάσαι! Εκείνα που σε κάνουν να χαμογελάς, εκείνα που σε κάνουν να θες να γίνεσαι κάθε μέρα και καλύτερος άνθρωπος για σένα και για τον άλλον.

Όμως είναι πολύ σημαντικό να μην αγαπάς την αγάπη του άλλου, μέσα στα πλαίσια της δοτικότητά του, αλλά τον ίδιο. 
Εκείνον ή εκείνη που άλλοτε αντέχεται κι άλλοτε δεν αντέχεται με τίποτα. 
Που άλλοτε ξεχειλίζει από ομορφιά κι άλλοτε από ασχήμια.

Μην αγαπάς μόνο την προσφορά του γιατί κάποτε τελειώνει.

Βλέπεις, η προσφορά είναι μία μορφή αγάπης (αγκαλιές, στοργή, προστασία, φροντίδα κλπ) κι όταν τούτη η τροφή, που θρέφει και μεγαλώνει την αγάπη, δεν δίδεται αμοιβαία και ισόπλευρα τότε δεν φτάνει και για τους δύο και μοιραία κάποτε τελειώνει.

Έτσι αρχίζεις να δυσανασχετείς κι να αναρωτιέσαι που πήγαν όλα εκείνα, που σχεδόν δεδομένα ελάμβανες; 
Αλλάζουν τα συναισθήματα; Όταν κάποιος αγαπάει γίνεται να ξε-αγαπάει; Σταματάει ξαφνικά;

Όχι δεν σταματάει, απλά τελειώνουν οι "προσφορές".

Ακριβώς αυτό συμβαίνει αν ταυτίζεις την αγάπη με την προσφορά του άλλου.

Τότε καταλαβαίνεις ότι στην πραγματικότητα αγαπάς [εκείνο] που σου προσφέρεται και όχι [εκείνον ή εκείνη] που σου προσφέρει.

Να θυμάσαι και να παρατηρείς. Ειδικά τότε, τη στιγμή που γίνεται η αλλαγή της εκούσιας σε ακούσια συμπεριφορά. 
Τότε χρειάζεται να προσέχεις και να αγαπάς περισσότερο… 
Τη στιγμή που το παράπονο μεταμφιέζεται σε γκρίνια… Ασυνείδητα.

Να εκτιμάς την διαφορά, να ψηλαφίζεις το ντύσιμό του, το κακότροπο περιτύλιγμά του και να το ξεντύνεις αθόρυβα. 
Να χαϊδεύεις αισθησιακά κάθε σημείο και ακρούλα του μέχρι να φτάσεις στην ηδονή της αιτίας.

Αλληλεπίδραση – Αιτία – Αποτέλεσμα είναι το τρίπτυχο κάθε ιστορίας, κάθε στιγμής και κάθε χρόνου 
που καψαλίζει τα μυαλά μας και πλάθει τα συναισθήματά μας.

Να μη σε τρομάζουν μήτε το παράπονο, μήτε η γκρίνια μα να ψάχνεις την αιτία.

Ξέρεις, υπάρχουν περιπτώσεις που μπορεί ένα μικρό παιδί να σταματήσει να μιλάει για ψυχολογικούς ή συναισθηματικούς λόγους, για κάποιο διάστημα και σε ορισμένες χρονικές στιγμές. Αυτό ονομάζεται επιλεκτική αλαλία και γίνεται ακούσια.

Αλλοίμονο όταν αυτό συμβεί σε ένα "μεγάλο παιδί".

Να αρχίσεις να ανησυχείς στην επιλεκτική του αλαλία γιατί πάντα έχει αιτία και πάντα γίνεται εκούσια.

Να εκτιμάς, να αγαπάς, να παρατηρείς, να θυμάσαι… Με γκρίνια ή χωρίς.