(Παρα)φορά

Φωτιά! Σε σένανε μιλάω…  Δες με!

Μετουσιώνομαι στην μορφή σου, κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν σου…

Εναποθέτομαι στο υπερούσιό σου και ηδονικά ακροβατώ στο βλέμμα το αλλόκοτο,

που αντανακλά τον λάγνο μου χορό

καθρεφτίζοντας το νωχελικό μου τον ρυθμό της ανάσας μου ζεστό.

Να ψιθυρίζω στον χαμένο μου θεό να με δεχτεί την ασυγχώρητη αμαρτωλή

και με πάθος να αγκαλιάσει την μέθη της εκούσιας παραφροσύνης μου.

Διάλεξε την μάχη του κορμιού μου, πολιόρκησέ με και σου υπόσχομαι…

Να σε αφήσω να νικήσεις και στη μεγαλειότητά σου για πάντα να με φυλακίσεις.

Το βλέμμα μου θα μετατρέψω σε νερό, με κατάνυξη να πλύνω το σώμα αυτό

και ότι περισσέψει, αχόρταγα όλο θα το πιώ.

Να ‘ναι έτσι τα φιλιά μου πιο υγρά να ταξιδεύουν πάνω σου,

παράφορα ηδονικά, να τρέμει κάθε σου απόκρυφη γωνιά.

Με την άκρη της γλώσσα μου να σε γευθώ,

να γλείφω άκρατα την σάρκα της ψυχής σου.

Γλυκό και αλλόφρονο να ‘ναι το βάσανο του πάθους μου, να προσεύχεσαι να παρατείνεται 

η δούλη μου στο άγιο το κορμί σου.

Να σε πιώ, ανέλεγκτα να μεθύσω, εκστασιασμένη μέσα σου να με ξομολογήσω…

Ελιξίριο ζωής στα έκθυμα, απ’ των παθών μου τα παθούμενα να ναρκωθώ και στο μυθώδη σου εαυτό απόλυτα να υποταχτώ.

Προσκυνημένη μα ελεύθερη στα χέρια σου θα είμαι αφημένη,

στης μυρωδιάς την ζάλη σου για πάντα δολωμένη.

Μέσα μου να σε κρύψω, βαθιά κι αργά να καίγεσαι…

Μα από τις στάχτες σου, σαν τον Φοίνικα τον πορφυρό, κάθε φορά που χάνεσαι, να αναγεννάσαι και πάλι ξανά απ’ την αρχή σου να βουτάς, στον βυθό της διάπυρης ψυχή μου, στον σκοτεινό μου πειρασμό, αλκοολικά συνέχεια, να θέλεις να σκορπάς.   

Δεν θα σε ακουμπήσω με τα χέρια μου, δεν τολμώ…

Μόνο με την ανάσα, που αγγίζει πιο βαθιά από τα χέρια, με το στόμα, την γλώσσα,

το μάγουλο θα χαρτογραφήσω κάθε σπιθαμή σου, κάθε βλέμμα της ζωής σου, κάθε μικρή αναπνοή σου, να μάθεις πόσο πλήρες μπορεί να είναι αυτό το "Μόνο".